Ιφιγένεια εν Αυλίδι στην κατάμεστη Τάφρο

«Έχει γεμίσει η Ελλάδα φερέλπιδες ηγέτες που κατακτούν με κάθε μέσο την εξουσία και ύστερα λουφάζουν είτε για να μην δυσαρεστήσουν τους ανόητους πολίτες η γιατί εκ των πραγμάτων είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν».
H ιστορία της Ελλάδας, αυτής της …κραταιάς κοιτίδας πολιτισμού που …θέλει να πιστεύει πως διαφέρει από τις χώρες τις βαρβαρικές, η ιστορία της Ελλάδας και των ηγετών της, αναδύθηκε –μέσα από τον πασίγνωστο μύθο του Ευριπίδη- την Ιφιγένεια εν Αυλίδι,  την περαμένη Κυριακή στην κατάμεστη Τάφρο.             Όταν ο Αγαμέμνονας σκότωσε το ελάφι της θεάς Άρτεμις, εκείνη τον τιμώρησε καταδικάζοντας με άπνοια τον στόλο των Ελλήνων που ετοιμάζονταν να μεταβούν στην Τροία για να φέρουν πίσω την ωραία Ελένη. Μόνος τρόπος να φυσήξει ο άνεμος και να κατευναστεί η οργή της θεάς ήταν να σκοτώσει ο ίδιος ο Αγαμέμνονας την ίδια του την κόρη. Την Ιφιγένεια. Για την επιστροφή της Ελένης λοιπόν, και για τα χρυσά λάφυρα της Τροίας, μια Ελληνίδα «έπρεπε» να θυσιαστεί. Θυσία που θα άνοιγε τον δρόμο σε ένα σωρό άλλες θυσίες, σε ένα πολύχρονο λουτρό αίματος στην Τροία.
Η παρακμή, η ανικανότητα, η φαυλότητα και η υπέρμετρη φιλοδοξία, εμφανίζονται σε αντιπαραβολή με την σεμνότητα και την αγνότητα της Ιφιγένειας, που στο τέλος, καταλαβαίνοντας το παράλογο και αμετάκλητο της θυσίας της δεν διστάζει να …συμφωνήσει -τί άλλο θα μπορούσε να κάνει- «κατέληξα πως πρέπει να πεθάνω/αφού πρέπει να σώσω εγώ την τιμή της Ελλάδας».
Ο Αιμίλιος Χειλάκης, η Αθηνά Μαξίμου και η Λένα Παπαληγούρα, υπό την υποδειγματική σκηνοθεσία  των Αιμίλιου Χειλάκη & Μανώλη Δούνια και την λαμπερά ανατριχιαστική μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη αναβίωσαν πιστά το αρχαίο δράμα αποδεικνύοντας περίτρανα πως το θέατρο δεν χρειάζεται πανάκριβα σκηνικά και κοστούμια για να λειτουργήσει…
Εξαιρετική η ιδέα της λευκής πούδρας στα πρόσωπα των ηθοποιών, που τους έκανε να μοιάζουν με αγάλματα καθώς και το μοίρασμα  των ρόλων σε τρεις υποκριτές ακριβώς όπως γινόταν στο θέατρο κατά την αρχαιότητα. Μια ιδέα που υποστηρίχθηκε αριστοτεχνικά και μεταμόρφωνε τον Αιμίλιο Χειλάκη σε Αγαμέμνονα και Αχιλλέα, την Αθηνά Μαξίμου σε Μενέλαο και Κλυταιμήστρα και την Λένα Παπαληγούρα σε Πρεσβύτη και Ιφιγένεια.
Ο χορός, 9 κορίτσια σε απόλυτη αρμονία μουσικά, και άψογη συνεργασία στο τραγούδι και την κίνηση (Δήμητρα Βήττα, Ελεάνα Γεωργούλη, Σμαράγδα Κάκκινου, Άννα Κλάδη, Άννα Λάκη, Βάσια Λακουμέντα, Φραγκίσκη Μουστάκη, Δώρα Στυλιανέση, Μαρία Τζάνη) συνομιλούν με τους ηθοποιούς και αναμεταξύ τους, κάτω από την μπαγκέτα του Σταμάτη Κραουνάκη που έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, ακροβατώντας μεταξύ ήχων καθηλωτικών που θυμίζουν εκκλησιαστικό όργανο από την μια, αλλά και σύγχρονων ακουσμάτων από την άλλη. Εκείνο που μένει βαθύ και έντονο, όταν τα φώτα σβήσουν μετά το ηχηρότατο χειροκρότημα, είναι τα μηνύματα, αιώνια, πανανθρώπινα και τόσο επίκαιρα που διατρέχουν τις εποχές και φτάνουν αναλλοίωτα στις μέρες μας.
«Τι σημαίνει ντροπή σ’ έναν κόσμο που λέει δύναμη την προστυχιά; Ο άνθρωπος κουφάθηκε βαθιά από τις ιαχές της ανομίας και, το χειρότερο, αρχίζει να συνηθίζει. Δέχεται τα πάντα, εκτός από το μόνο που μπορεί να τον σώσει, να στραφεί στον άλλο και να χτίσει μια ζωή που δεν θα αξίζει να γκρεμίσουν οι θεοί…»