Το ύφος “Τίποτα”

Οι κύκλοι του υπουργείου οικονομικών είναι ομόκεντροι; Γιατί οι “ειδικοί” έρχονται κάθε τόσο στην Αθήνα, αφού μπορούν να πάρουν ακούραστα τις αποφάσεις τους στο Βερολίνο; Εάν το πρωτογενές πλεόνασμα είναι μικρό θα θεωρηθεί μερική αποτυχία μας, ενώ αν είναι μεγάλο θα πιστωθεί ως επιβράβευση της πολιτικής λιτότητας; Υπάρχει και δευτερογενές πλεόνασμα; Σε ποιo κανάλι θα εμφανιστεί μέσα στο επόμενο μισάωρο ο Άδωνις;
Ξυπνάω με σκέψεις. Πολλές! Συνεπώς δεν ξυπνάω καλά. Κάτι μου λέει ότι ο καιρός δεν θα μου κάνει την χάρη και θα βγάλει ήλιο διπλάσιο από εκείνον του ΠΑΣΟΚ. Έναρξη Σαββατοκύριακου κι εγώ αποζητώ βροχές. Σε καμία περίπτωση κρύο. Πήρα την απόφαση να μετατρέψω τα καλοριφέρ σε πίνακες ζωγραφικής. Στις κρύες επιφάνειές τους, θα εξαντλήσω το όποιο ταλέντο. Για πετρέλαιο, ούτε συζήτηση. Θα περιμένω τα πρώτα κρητικά βαρέλια πετρελαίου, να στηρίξω και τα ντόπια προϊόντα. Ξυπνάω με υπολογισμούς. Το τέλος του μήνα που πλησιάζει, εκτός από τον χειμώνα, φέρνει και το άγχος του γιορτινού μήνα που έρχεται. Τετράπαχοι Αγιοβασίληδες, χαμογελαστά ελαφάκια, κουραμπιέδες τίγκα στην άχνη και στα μπαλκόνια στολισμοί που βγάζουν μάτι. Τα οικονομικά μου που δεν βγαίνουν, εγώ που δεν βγαίνω και πολύ έξω και γενικά η κατάσταση που δεν βγάζει πουθενά. Γι’ αυτό, μέσα.
Το ελαφρύ πάπλωμα, καταφέρνει να κρατά την ημέρα μακριά. Εκεί, στην ηρεμία του μαξιλαριού, κάνω πρόβα καλημέρας. Στις ρωγμές του σεντονιού υποψιάζομαι το κακόκεφο ξύπνημα. Οι δύσκολες διαπραγματεύσεις με τους τρεις εισαγόμενους σωματοφύλακες της οικονομίας, είναι μια καλή δικαιολογία. Επισημοποιώ την κακή ψυχολογία στον τρόπο που τα μάτια αντιδρούν στο φως. Στο απρόθυμο των κινήσεων. Η πόλη βρίσκει ρυθμό, ο ορίζοντας χάνει την καθαρότητα του ορίου… κι ο Άδωνις Γεωργιάδης πιθανά να βρίσκεται ήδη σε κάποια εκπομπή του Mega.
Ανοίγω τηλεόραση. Αν θες να ξεκινήσει η μέρα σου στραβά, πρέπει να ακολουθείς το πρωτόκολλο. Αφήνω και την πόρτα του μπάνιου ανοιχτή, μην τυχόν και χάσω την εξέλιξη. Νερό, μήπως και φύγουν τα άσχημα όνειρα. Πετσέτα, μήπως και σοβαρευτούν τα μαλλιά. Το αυτί συντονισμένο σε αναλύσεις του αυτονόητου.  Ανώνυμοι κύκλοι του υπουργείου μεταδίδουν το δύσκολο των διαπραγματεύσεων και επώνυμοι δημοσιογράφοι το μετατρέπουν σε σήριαλ, που τα επεισόδιά του ξεπερνούν σε αριθμό ακόμα και αυτά του “Καλημέρα Ζωή”.
«Καλημέρα», λέω στον καθρέφτη αλλά αποδεικνύεται ανάγωγος. Στην κουζίνα, αυγουλάκι μελάτο δεν πέτυχε και τρέχει στο πιάτο. Τροϊκανοί παλαιάς λογιστικής κοπής και αδιάφορης μόδας ρίχνουν σουβλιά στο στομάχι. Τα αυγά φταίνε ή τα μούτρα τους; Και πάνω εκεί καταλαβαίνω, ότι αυτό που πραγματικά με στεναχωρεί είναι το ανάγωγο των ημερών. Παλιά με προβλημάτιζε το ήθος των πολιτικών. Τώρα με ταλαιπωρεί περισσότερο το ύφος τους.
Το ύφος δεν έχει ήχο. Δεν έχει λέξεις. Γι’ αυτό είναι χειρότερο ακόμα και από τις πιο άτυχες εκφράσεις. Το ύφος είναι συνεργασία μυαλού και προσώπου. Αν στο πρώτο δεν υπάρχει τίποτα, τότε το δεύτερο διαπρέπει. Το φρύδι ανεβαίνει, το βλέμμα θολώνει, το χειλάκι στάζει σαλάκι ιδιοφυίας που δυστυχώς κανένας αδαής ψηφοφόρος σαν εμένα δεν δύναται να καταλάβει.
Κλείνω τον ήχο της τηλεόρασης. Ο Τσίπρας με κοιτάζει λες και του χρωστάω την εξουσία. Ο Σαμαράς μου ζητά να διατηρήσει την εξουσία που του δόθηκε. Ο Βενιζέλος με αγχώνει με συνταγματολογικά τριγλυκερίδια που ανεβάζουν την δημοκρατική μου πίεση. Βουλευτίνα κατεβαίνει από την καγκελόπορτα της ανυπακοής και μοστράρει ταγεράκι, κάτι μεταξύ αθώας χωριατοπούλας και αγωνίστριας βορείων προαστίων.
Βουλευτίνα που κατάφερνει να σωθεί την τελευταία στιγμή από την προαναφερόμενη καγκελόπορτα, με κοιτάζει με το ύφος του ανθρώπου που εφηύρε την απέχθεια… κι ο Άδωνις Γεωργιάδης πιθανά να βρίσκεται ήδη σε κάποια εκπομπή του Antenna.
Κι εγώ στο σπίτι. Εσώκλειστος, δήθεν από άποψη και όχι μόνο λόγω ρηχού πορτοφολιού. Κι αφού έκλεισα την φωνή, λέω να ολοκληρώσω την επανάσταση κλείνοντας και την οθόνη. Γιατί αυτό που κυρίως φοβάμαι, δεν είναι αυτό που θα ακούσω ή αυτό που θα δω. Αυτό που με τρομάζει είναι μήπως αρχίσω να μιμούμαι αυτή την αυτιστική επανάληψη του ύφους “Τίποτα”.
Κι όταν έχεις ήδη χάσει πολλά, το “Τίποτα” διογκώνεται τόσο πολύ, που δεν χωράει σε κανένα καθρέφτη.