∆ιήγημα: Ελεονώρα

Τις τελευταίες ηµέρες, ολάκερη τη συνοικία την απασχολούσε η µυστηριώδης εξαφάνιση ενός κοριτσιού.
Η Ελεονώρα σέρβιρε ακριβά ποτά σε ένα µπαρ.
Απλά εξαφανίστηκε.
Άνοιξε η γη και την κατάπιε.
Και πήγαιναν όλα τόσο καλά στη ζωή της.
Είχαν περάσει περισσότερες από τριάντα ηµέρες από τότε που είχε εξαφανιστεί και ακόµη αυτό συζητούσαν στη γειτονιά της.
«Σε λίγο θα ξέχναγαν και τ’ όνοµα της», λέγαν οι πιο πικρόχολοι.
Αλλά η ζωή τους διέψευδε.
Κάθε µέρα, όλη η συνοικία συζητούσε για την εξαφάνιση της Ελεονώρας.
Οι µέρες κυλούσαν αργά και βασανιστικά και νέα της δεν µάθαιναν.
Η Ελεονώρα σέρβιρε ποτά. Tίποτε άλλο.
Είναι απλό.
Ήταν νέα, όµορφη, αψεγάδιαστη.
Ήταν “γκάγκαρη” πρωτευουσιάνα.
Όλος ο αέρας της, το σεξ απίλ της, έκρυβαν ένα κορίτσι µε πολλά λεφτά και καλή ανατροφή.
Παρ’ όλα αυτά δούλευε, γιατί “έτσι γούσταρε”, όπως έλεγε η ίδια.
Όλοι που τη γνώριζαν έλεγαν ότι δεν είχε ανάγκη να δουλεύει.
Στην πραγµατικότητα, η ζωή της ήταν η σειρά κάποιων τυχαίων γεγονότων.
Τυχαία έζησε, τυχαία εξαφανίστηκε.
Ήταν τροµακτικό.
Η φίλη της η Αριάδνη, πίστευε ότι κάποτε θα το ‘κανε κι αυτό.
Όπως έκανε και τόσα άλλα…
Όλη της η ζωή ένα καπρίτσιο.
Ήταν ένα πουλί στο κλουβί που κελαηδούσε.
Η Αριάδνη δεν µπορούσε να εξηγήσει την εξαφάνισή της, αλλά πίστευε ότι στο τέλος εκεί θα κατέληγαν τα γεγονότα.
Πάντα της έδινε την εντύπωση ότι εντελώς απροειδοποίητα θα φύγει µακριά.
Είχαν περάσει ήδη 40 ηµέρες και στη γειτονιά άλλο θέµα συζήτησης δεν είχαν.
Τώρα θα µου πεις, δεν είχαν και τι άλλο να κουβεντιάσουν…
Είναι αλήθεια βέβαια, ότι η εντύπωση που έδινε, ήταν ότι για την ηλικία της, είχε κατακτήσει όλο τον κόσµο.
Αυτό το µυστηριακό και το αέρινο που είχε, πρόσθετε σε αυτήν την εντύπωση.
Αφού να σκεφτείς ότι όταν περπατούσε στον δρόµο, τη χειροκροτούσαν.
Μια “γκάγκαρη” πρωτευουσιάνα.
Τι τα θες, τι τα γυρεύεις;
Τίποτα δεν της έλειπε και δεν είχε τίποτα δικό της.
Αυτό ήταν το πιο σηµαντικό αλλά αυτό της έδινε τον “αέρα” νικητή.
Ξέρεις τι είναι να τα ‘χεις όλα και να µην έχεις τίποτα;
Στο µπαρ λέγανε ότι η Ελεονώρα είναι σαν ένας γοητευτικός κηπουρός που κάνει την ψυχή µας ν’ ανθίζει.
Αλλά πώς εξαφανίστηκε µάτια µου;
Άνοιξε η γη και την κατάπιε;
Στο µεταξύ, στη συνοικία δεν είχαν επαφή µε κάποιον από την οικογένεια της, για να επικοινωνήσουν µαζί του και να τον ρωτήσουν.
Ήταν στο σκοτάδι.
Το µόνο που τους έλεγε πάντα η Ελεονώρα, όταν µοίραζε φιλάκια, ήταν «αντί να βάλουµε µαχαίρι, να βάλουµε ένα χάδι».
Γι’ αυτό την ποθούσαν όλοι.
Πόσα περιστατικά δεν είχαν να διηγηθούν, για εκείνες τις νύχτες που ταρακουνούσε τα τετραθέµελα της συνοικίας η Ελεονώρα.
Σχέση µε αγόρι δεν είχε.
∆εν είχε δώσει ποτέ το παραµικρό δικαίωµα.
Μόνο µοίραζε φιλάκια και αγκαλιές σε όλους.
Και χάδια αντί για µαχαίρι…
Όλοι είχαν να διηγηθούν και από ένα προσωπικό τους περιστατικό.
Όλοι, µα όλοι, ζούσαν και ανέπνεαν γύρω από την Ελεονώρα.
Γι’ αυτό τους είχε κοστίσει τόσο πολύ η εξαφάνιση της.
Και αυτή η αγωνία, ταρακουνούσε από τα έγκατα τη συνοικία.
Ένας ένα βράδυ ήλθε και έδωσε µια πληροφορία, αλλά αποδείχτηκε µούφα.
Όχι.
Ήταν πιο έξυπνη από την “πληροφορία” η Ελεονώρα.
Κάτι άλλο θα συµβαίνει.
Ακόµη και η πληροφορία υποκλίθηκε µε δέος µπροστά στο µεγαλείο της.
Άρχισαν στη γειτονιά να παίζουν το παιχνίδι µε τις πληροφορίες.
Ήταν µια παρηγοριά και αυτό.
Ήταν µια κάποια διέξοδος.
Μια νύχτα τέλειωσαν, στέρεψαν… οι πληροφορίες.
Και τώρα τι θ’ απογίνουµε χωρίς πληροφορίες;
Έχασαν και αυτές. Ηττήθηκαν.
Χάσαµε όλοι.
Μετά, άρχισαν να πολιορκούν την Αριάδνη.
«Αυτή σίγουρα θα ξέρει», έλεγαν όλοι.
Την πολιορκούσαν τόσο πολύ µε ερωτήσεις, που στο τέλος σηκώθηκε και έφυγε µακριά και η Αριάδνη.
Τότε έµειναν τελείως µόνοι.
Και αυτό ήταν αφόρητο.
∆εν µπορούσαν να το αντέξουν.
Ούτε Ελεονώρα, ούτε Αριάδνη, ούτε πληροφορίες.
«Τα ύστερα του κόσµου θα ‘ναι», λέγανε οι κυρίες του καλού κόσµου.
Πάντως και η Αριάδνη όλο έλεγε: «Τι να απόγινε αυτό το κορίτσι;»
Είχαν περάσει ήδη 45 ηµέρες.
Άλλο θέµα συζήτησης δεν έβρισκαν.
Ήταν τόση η αγάπη που είχε µοιράσει απλόχερα, που ένας είπε: «θα το συζητάµε για πάντα».
Έπρεπε να λυθεί το µυστήριο.
Αλλά πώς;
∆εν έδιναν απάντηση.
Κανείς.
Η Ελεονώρα ένα πρωί τηλεφώνησε στην Αριάδνη.
Της είπε ότι ένα αγόρι από την επαρχία την “έκλεψε”, όπως τη δεκαετία του ‘50.
Ήταν µια “απαγωγή εντός”.
Στην αρχή δεν της άρεσε πολύ.
Η Αριάδνη ψέλλισε: «Μα καλά, γίνονται τέτοια πράγµατα στην επαρχία;»
Και η Ελεονώρα απάντησε: «Να προσέχεις, θα σε περιµένω».