Ποια να ‘ναι άραγε τα κουµπάκια των αγγέλων;
…Σιγά µην έχουν «κουµπάκια» οι άγγελοι, µονολόγησε ο Στράτος.
Ο φίλος του ο Άγης του ΄λεγε ότι «τον µόνο Στράτο που ξέρω που έγινε διάσηµος, ήταν ο τραγουδιστής».
Και όµως ο Στράτος δεν ήθελε να γίνει διάσηµος.
Ήθελε να γνωρίσει από κοντά έναν άγγελο και να τον ρωτήσει για τα «κουµπάκια» του.
Ζούµε άλλωστε στο 2024, που είµαστε όλοι «κουµποµανείς» και παίζουµε µε τα κουµπάκια…
Ο Στράτος και όταν σουλατσαδόριζε, την έβγαζε ρεφενέ.
Βασικά, τι ρεφενέ, µπατιράκι ήτανε.
Πήγαινε στο µπαρ και περίµενε να µπει κάποιος γνωστός του για να τον κεράσει.
Έτσι την έβγαζε.
Στην ξέρα και στην άπνοια, κυνηγώντας αγγέλους.
Και ήταν βαθιά ριζωµένο µέσα του ότι κάποτε θα έβρισκε τον δικό του άγγελο.
Αλλά µε τα «κουµπάκια» τι θα κάνει;
Όταν ήταν µικρός στο σχολείο, οι συµµαθητές του επειδή ήταν µιτσιαλός τον φώναζαν «κουµπότρυπα»…
Και του ‘µεινε κουσούρι φαίνεται.
Όλη η ζωή του Στράτου ήταν η τσάρκα στον δρόµο µε τα µπαράκια πάνω-κάτω.
Και 20 φορές διαρκούσε το πάνω-κάτω τη βραδιά.
Αλλά ρε φίλε, παρ’ όλα αυτά παρέµενε βουτυράτος.
«Τι είχαµε, τι χάσαµε;» έλεγε ο Στράτος στα κορίτσια και στα αγόρια.
Και το εννοούσε.
Σιγά µην ήταν ρεµάλι.
Έναν άγγελο µε τα κουµπάκια του έψαχνε να βρει.
Άκου τώρα παλαβοµάρα.
«Ρε συ, του ‘πε ένα βράδυ ο Άγης, να πάρεις τη Ντέπυ να φτιάξετε ένα αερόστατο να τον βρεις τον δικό σου άγγελο».
Του ξίνιζε όµως η Ντέπυ του Στράτου…
«Ε, τότε αγόρασε έναν καταψύκτη» του αντιγύρισε ο Άγης.
«Και τι να βάζω µέσα; Τις κάλτσες µου;»
Τι προπόνηση έριξε µε τα τραγούδια του Μποµπ Ντίλαν, µόνο ο Στράτος το ‘ξερε.
Κατάφερε όµως και έµαθε φαρσί τα Αγγλικά.
Αλλά από άγγελο – λιγότερο από µηδέν.
Μετά τον Μποµπ Ντίλαν, ασχολήθηκε µε τα άγρια ζώα και παρακολούθησε µαθήµατα χορού.
Ξεκαλοκαίριασε έτσι κι έπιασε ∆εκέµβρης.
Ο βόας σφιγκτήρας ήταν ο αγαπηµένος του.
Αλλά «κουµπάκια» δεν έβρισκε.
Και για άγγελο, ούτε λόγος.
∆εν απογοητευόταν όµως.
«Ρε συ Άγη, να σινιάρω κανένα στιχάκι για ένα τραγουδάκι;», είπε ο Στράτος ένα βράδυ.
Ο Άγης τσιλιµπούρδιζε και µε τη δυνατή µουσική δεν τον άκουσε.
«Τι να κάνω;» φώναξε δυνατά ο Στράτος.
«Πούλα τρέλα», του είπε η Τζοάνα, που είχε αγκαλιά τον Άγη.
Τότε κατάλαβε ο Στράτος ότι ήταν για ακόµα ένα βράδυ µπάκουρος.
Βγήκε τότε τρέχοντας έξω, έτρεξε σε µια κορφή και δοκίµασε να πετάξει σαν το πουλί το πετάµενο.
