Ο πρωθυπουργός παραδέχθηκε σε µία πολυσυζητηµένη συνέντευξη του ότι η τραγωδία των Τεµπών είναι ένα συλλογικό τραύµα.
«Πρώτος εγώ σαν πατέρας και πρωθυπουργός θέλω να µάθω την αλήθεια» παραδέχθηκε.
Σε αυτό το µικρό σηµείωµα δεν υπάρχει πρόθεση να γίνει µία «φτηνή ανάλυση νέας κοπής», για τα επικοινωνιακά λάθη ή για τη «σούπα» αν ήταν φοβική η κυβέρνηση ή δεν ήταν…
Μακριά από µας αυτά.
Όταν όµως ο ίδιος ο πρωθυπουργός παραδέχεται δηµόσια µε θάρρος ότι η τραγωδία των Τεµπών είναι ένα συλλογικό τραύµα, οι ώρες στον λεπτοδείκτη του ρολογιού της χώρας, χτυπούν ανάποδα.
«Μετά τις 11 το πρωί, το ρολόι έδειξε 10 το πρωί…»
∆εν βλέπω καµία αντίρρηση από κανέναν να γίνει «προ ηµερήσιας διατάξεως» συζήτηση των πολιτικών αρχηγών για τα Τέµπη.
Αλλά το πιο σηµαντικό είναι να συνεχίσει ο εφέτης ανακριτής τη δουλειά του.
∆ιότι η ∆ικαιοσύνη θεραπεύει τις πληγές της κοινωνίας και χαλυβδώνει τη ∆ηµοκρατία για να µη γίνει «σουρωτήρι».
Σηµασία για τα Τέµπη έχει τι θα πει το ∆ικαστήριο.
Τίποτα άλλο.
Τα τελευταία ογκώδη συλλαλητήρια για το σιδηροδροµικό δυστύχηµα των Τεµπών έδειξαν σε όλους (ακόµη και στους κοιµισµένους…) ότι η κοινωνία βγαίνει µπροστά και απαιτεί ∆ικαιοσύνη και κάθαρση.
Όσο δεν ξεκινά η δίκη, το θέµα αυτό θα επανέρχεται όλο και πιο επιτακτικά.
Όλοι κάνουν πια τρεις φορές τον σταυρό τους, πριν µπουν σε ένα τρένο.
Και εκεί απέτυχαν όλοι.
