Αυτήν την περίοδο η δικαιοσύνη βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων, η οποία είναι µία απ’ τους τρεις πυλώνες της πολιτείας. Ο πρώτος, η κυβέρνηση, που διοικεί, ο δεύτερος η βουλή, που νοµοθετεί και ο τρίτος η δικαιοσύνη, τα ανώτατα όργανα, της οποίας διορίζονται από τους κυβερνώντες να ερµηνεύουν και εφαρµόζουν τους νόµους αντικειµενικά και αµερόληπτα αποκαθιστώντας τη νοµιµότητα. Συµβαίνει να έχουµε το φαινόµενο ο ελεγκτής, δηλαδή ο δικαστής, να ελέγχεται από τον ελεγχόµενο, την κυβέρνηση.
Η δικαστική εξουσία, που ο ρόλος της είναι να ελέγχει και την κυβέρνηση, βλέπουµε να το κάνει καθυστερηµένα, όταν πια η κοινή γνώµη έχει ξεχάσει, επιφορτισµένη µε άλλα προβλήµατα. Οι δικαστές ακολουθούν τους περιορισµούς και τους κανόνες άσκησης της κρατικής εξουσίας, όχι όµως τις ατοµικές απόψεις τους. Τίθενται δε συστηµατικά υπέρ της εφαρµογής των νόµων, µη επιτρεποµένης της προώθησης νοµοθέτησης της αρεσκείας τους.
Οι δηµοσιολογούντες πολιτικοί αναφέρονται συχνά στο «κοινό περί δικαίου αίσθηµα», αλλά κάνουν και επίκληση πως «ό,τι είναι νόµιµο, δεν είναι απαραίτητο να είναι και ηθικό». Και τούτο για να σώζονται ισχυρά πρόσωπα, που εκµεταλλεύονται τη θέση τους, διαπράττουν επιλήψιµες ενέργειες για τήρηση ειληµµένων προεκλογικών υποσχέσεων ή για ατοµικά οικονοµικά οφέλη.
∆εν γνωρίζουµε αν ένας κρατούµενος εκτίοντας υποχρεωτικώς τα 4/5 της ποινής που του έχει επιβληθεί, αναµορφώνεται και δεν εξαγριώνεται, ώστε µετά την αποφυλάκισή του να εντάσσεται στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να έχει τάση να επαναλάβει την εγκληµατική του δράση µε περισσότερη µεθοδικότητα.
Η απονοµή της δικαιοσύνης έχει συνταγµατικά ανατεθεί στους δικαστές που οφείλουν ανεπηρέαστα να επιτελούν το έργο τους, θωρακισµένοι µε προσωπική ανεξαρτησία (άρθρο 87 Συντάγµατος). Ως εκ τούτου υπηρετούν το δίκαιο, καλούνται δε να βρουν την αλήθεια υπό αντίξοες συνθήκες, αµερόληπτα, µακριά από παραπληροφόρηση ή διαστρέβλωση των γεγονότων και ν’ αποδίδουν δικαιοσύνη σύµφωνα µε το δικαιογραφικό πολίτευµα της προεδρευόµενης δηµοκρατίας µας.
Η δικαιοσύνη λέγεται πως “είναι τυφλή”. Οι δικαστές και µε “δεµένα µάτια” λοξοκοιτάζουν δίπλα τους, αν και οφείλουν να προσέχουν, να είναι ισοµερή τα τάσια της ζυγαριάς και να µη γέρνουν υπέρ του ενός ή του άλλου.
Η δε διαφορά µεταξύ πολιτικών και δικαστών είναι ότι οι πρώτοι αποφασίζουν πολιτικά, οι δεύτεροι λειτουργούν νοµικά.
