Ικετήρια ωδήν εις την Παναγίαν

Μπροστά στον Δεκαπενταύγουστο, την εορτή της Κοίμησης και της εις ουρανούς μετάστασης της Παναγίας.
Μπροστά στα σπερνά και τις παρακλήσεις τούτων των ημερών, της προετοιμασίας μας για το Πάσχα του καλοκαιριού, όπως λέγεται η εορτή αυτή της Παναγίας.
Ατενίζουμε με ιερό δέος το ίδιο το πρόσωπο της Παναγίας και με το θάρρος της μητρικής στοργής της προς εμάς, τον άνθρωπο και τον κόσμο, καρδιακά την παρακαλούμε.
Παναγία μας, εσύ που ενώνεις και ενοποιείς στα σπλάχνα σου το θείο και το ανθρώπινο, το βέβηλο και το άγιο, το φθαρτό και το άφθαρτο, το πρόσκαιρο και το αιώνιο και θωρακίζεις αυτή την ακατάλυτη ενότητα Θεού και ανθρώπου, μέσα από την απεραντοσύνη της μητρικής σου στοργής, κάνε για τα παιδιά μας να βρουν τη σφριγηλότητα των νεανικών τους χρόνων, που η αβεβαιότητα του παρόντος έχει συγκλονίσει, ώστε να σταματήσουν όρθια, απροσκύνητα στις δυνάμεις του κακού, να προχωρήσουν δυναμικά τη ζωή και τη σταδιοδρομία τους. Είναι δική σου υπόθεση Παναγία μας και σου την αναθέτουμε ανεπιφύλακτα, κάνε για τους εμπερίστατους αδελφούς μας, τους κατατρεγμένους από την ανεργία, την οικονομική ύφεση, τη ντροπή της νεοπτωχίας, την τραγικότητα της συμμετοχής των στις ουρές των συσσιτίων ή και ακόμα στη χειρότερη περίσταση εκείνων που ψάχνουν για το καθημερινό τους στους κάδους των απορριμμάτων.
Παναγία μας, σε ικετεύουμε και σε παρακαλούμε κάνε χωρίς αναβολή, το γρηγορότερο να ξαναβρούμε το χαμένο κουράγιο μας, την ελπίδα μας για το παρόν και το μέλλον και κάνε να φυσήξει γύρω μας ο άνεμος της αισιοδοξίας, να αναπνεύσουμε, να αναζωογονηθούμε, να ξαναανδρωθούμε, ώστε να αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα ή και τα δυσκολότερα που έρχονται όχι απεγνωσμένα, όχι με απονενοημένα διαβήματα, αλλά με αγωνιστικό, ηρωικό φρόνημα που τροφοδοτείται από τις δυνάμεις της πίστης και της παράδοσής μας, την προσευχή, την υπομονή, την επιμονή, τη συγγνώμη, την καταλλαγή, τη συμφιλίωση και την ενότητα. Ελα στην πόλη μας και τη χώρα μας Παναγία μας και πάρε πάνω σου τα δάκρυα της θλίψης, τους στεναγμούς, τις στενοχώριες, του ταλαιπωρημένου και βάναυσα κακοποιημένου λαού μας και πήγαινέ τα «πεσκέσι» στον Κύριο της δόξας τον ουράνιο πατέρα μας και Θεό μας, τον Θεό του ελέους, των οικτιρμών, της φιλανθρωπίας και της αγάπης.
Η συνειδητοποίηση από τη μεριά του ανθρώπινου της υπαρκτής αγαπητικής, μητρικής, δυναμικής αδυναμίας που έχει η Παναγία, μας παρέχει το δικαίωμα όποιοι και αν είμαστε με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες που έχουμε, με τις καλοσύνες και τις αμαρτίες μας να προσεγγίζουμε την κεχαριτωμένη μάνα του Θεού και του ανθρώπου και να δούμε κατάφατσα να καθρεφτίσουμε το πρόσωπό μας μέσα από το καθαρό, νηφάλιο, παρθενικό και πανάχραντο πρόσωπό της.
Αυτή η πράξη που δεν χρειάζεται και μεγάλες θυσίες μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε και να συνειδητοποιήσουμε τα στίγματα και τις πληγές, τα τραύματα και την ασχήμια του πονεμένου προσώπου μας, που εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε και εξακολουθούμε να προκαλούμε με πράξεις και παραλείψεις. Αυτό το καθρέφτισμα θα μας βοηθήσει να προβληματιστούμε και να προχωρήσουμε προς μια αναγέννηση και ανακαίνιση της πραγματικότητας που ζούμε και για ένα ζωογόνο αναβάπτισμα στα πνευματικά νερά της κολυμπήθρας του ήθους και της ωραιότητας της Παναγίας και όλων των Αγίων.
«Μεταβολή των θλιβομένων, απαλλαγή των ασθενούντων, υπάρχουσα Θεοτόκε Παρθένε, σώζε πόλιν και λαόν…».
Δεν έχουμε άλλη διέξοδο από την Παναγία, «άλλον γαρ βοηθόν πλην σου ουκ έχομεν».
«Υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών».