Οικο – λογίες του Θανάση

Τσ’ Οικο – λογίες διάβασα, του Θανασοδεικτάκη
που μου ’στειλε προ ημερών, μέσω, Νικολακάκη.
Μέσ’ από τις σελίδες του, εγνώρισα και πάλι,
τον άνθρωπο που δεν ξεχνά, το Μπάλο να προβάλλει.
Μία ζωή ολόκληρη, κοιτάζει ν’ αναδείξει,
τις ομορφιές του τόπου μας και σ’ όλες κάνει νύξη.
Από Φαλάσαρνα, Σκινιά, Σφηνάρι και Γραμπούσα,
Ημερη μα και Αγρια, που θρύλοι τραγουδούσαν.
Εις τις Οικο – λογίες του, αναφορά ’χει κάνει,
σε επαγγέλματα παλιά και όσα νους δεν βάνει.
Φυτά και δέντρα άγρια, αλλά και οπωροφόρα,
εις το βιβλίο συναντάς, Θεού τση Κρήτης δώρα.
Ζουρίδα και καλογιαννού, έχουν κι εκείνες θέση,
χοχλιοί που δεν μαζεύονται, όποι’ εποχή κι αν πέσει.
Ανθρώπους που εφύγανε κι έχουν αφήσει νάμι,
σε περασμένες εποχές, με κείνα που ‘χουν κάμει.
Ως και τον ντίγρη του Φραγκιό, στο πόνημα θα δείτε,
πως ο Θανάσης ξέχασε, κάτι μην το σκεφτείτε.
Ακρη δεν βρίσκω και θαρρώ, να σταματήσω θέλει,
με τελευταί’ αναφορά, σε πατηρήρ’ αμπέλι.
Που κάνει στο βιβλίο του, ο φίλος ο Θανάσης,
που βλέπει την παράδοση, σ’ όλες τις προεκτάσεις.
Απ’ τους μεγάλους σήμερα, λογάται λαογράφους
και γνώστες κάθε σπιθαμής, του πάτριου εδάφους.
Όσο τα χρόνια κι αν περνούν, εκείνος συνεχίζει,
σε δρόμους των προγόνων μας, κρατά το μετερίζι.
Ο Παντοδύναμος Θεός, να του χαρίζει χρόνια,
η τοπική παράδοση, να στέκεται αιώνια.