Συγκινητική και σπάνια η εικόνα μας (φωτ. 1): Ευθυτενής ο νέος, σαν μια λαμπάδα λαμπριάτικη, κρατά σταθερά το χέρι του υπερήλικα ιερωμένου και οδηγεί σιγά-σιγά τα βήματά του. Πού; Στους δρόμους της ζωής, όπου χρειαστεί να πάει ακόμη. Οι υποχρεώσεις πάμπολλες όλων μας σε καιρούς κρίσεων, η παρουσία δε απαραίτητη σε ορισμένες. Όσο κι αν οι δυνάμεις του σώματός μας δεν μας το επιτρέπουν πολλές φορές. Το απαιτεί, βλέπετε, η ανάγκη!
Παλιά η φωτογραφία μας (φωτ. 2) που τονίζει την ιδιομορφία της παλιάς πόλης, με τα ιππήλατα αμάξια. Η απορία του φίλου Ελλαδίτη που δεν έχει φυσικά παρόμοιες εικόνες στα μέρη του, είναι πώς συμβαίνει και δεν γίνονται ατυχήματα στους δρόμους! Του εξηγώ ότι τα άλογα είναι εκπαιδευμένα να κυκλοφορούν στους δρόμους της πόλης και να συνυπάρχουν με τους αυτοκινητιστές. Εξάλλου και οι διαδρομές τους είναι περίπου οι ίδιες και σύντομες… Να, λοιπόν, ένα χρώμα της πόλης που δεν πρέπει φυσικά να εκλείψει.
