Περπατάμε βιαστικά και αδιάφορα πάνω στα πεζοδρόμια και πολλές φορές κάτω από αυτά, προσπερνώντας μικρά και ασήμαντα που όμως άφησαν και αυτά το στίγμα τους στην ιστορία της πόλης των Χανίων και όχι μόνο.
Στην αρχή της οδού Νεάρχου, πάνω στο πεζοδρόμιο, συναντάς μια από τις τελευταίες εναπομείνασες τσιμεντένιες πινακίδες χιλιομετρικής σήμανσης. Στην καρδιά του χωριού Καλάμι στον Αποκόρωνα συναντάς μια άλλη, με πολύ μεράκι στολισμένη, που κάλλιστα θα μπορούσε να παρερμηνευτεί.
Στην Ελλάδα η πρώτη σήμανση των Ελληνικών δρόμων πραγματοποιήθηκε από την ΕΛΠΑ το 1924. Όμως φτάσαμε μέχρι το 1974 για να γίνει μια συντονισμένη και οργανωμένη σήμανση των οδών, βασισμένη σε συγκεκριμένες προδιαγραφές. Η χιλιομετρική αρίθμηση ξεκινάει από το «χιλιομετρικό σημείο μηδέν» των μεγαλύτερων πόλεων και μάλιστα της πρωτεύουσας των νομών και τοποθετείται στο κεντρικότερο σημείο αυτής και συνήθως είναι ένα σημαντικό κτήριο ή κάποιο χαρακτηριστικό σημείο. Πρακτικά το σημείο μηδέν δεν υπάρχει και σε πρωτεύουσες που είναι δίπλα στη θάλασσα η αρίθμηση ξεκινάει από το λιμάνι και προχωράει στο εσωτερικό της πόλης και έξω από αυτήν.
Η ηλικία των τσιμεντένιων πινακίδων ξεπερνάει τα 40 χρόνια και ορίζει το 1ο χιλιόμετρο της παλιάς εθνικής οδού Χανίων – Ηρακλείου και το 14,5ο αντίστοιχα. Είναι εναρμονισμένη με τους κανόνες της εποχής, χωρίς χρώματα που φωσφορίζουν και με το νούμερο επισημασμένο με κόκκινο χρώμα. Με το χρόνο, την ασφαλτόστρωση και την ύψωση των πεζοδρομίων αλλά και τα παρκαρισμένα πολυπληθή αυτοκίνητα στις δύο πλευρές των δρόμων, έγιναν σχεδόν αόρατες από τα μάτια των οδηγών με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία χρησιμότητα. Άλλωστε στον καιρό της τεχνολογίας, τo GPS και οι δορυφόροι έχουν πιο αξιόπιστα αποτελέσματα. Συνεχίζουν όμως να αποτελούν ένα ψήγμα ιστορίας στην μακραίωνη πορεία αυτού του τόπου.
