Ιλαροτραγωδία!

Η κυβέρνηση, πιστεύω, υπάρχει όχι για να διαιωνίζει την εξουσία της, αλλά για να διαμορφώνει μια καλύτερη κοινωνία. Σε αυτό το πνεύμα η κριτική που ασκείται στην ελληνική κυβέρνηση πρέπει να είναι (δικαίως) πολύ αυστηρή. Χθες μου διηγήθηκε η μητέρα μου το πόσο εξοργισμένη ήταν νεαρή ασθενής που αναγκάζεται να πληρώνει πια επιπλέον ένα ευρώ για κάθε συνταγή.
Ενας φίλος μου διηγήθηκε την ιλαροτραγωδία με την έκδοση αποδείξεων και τις αποφάσεις του Υπουργείου Οικονομικών.
Κάποιος άλλος μου είπε ότι προτιμά να χαρίσει το ακίνητο από το να υφίσταται τέτοια υπερφορολόγηση.
Οι διανθισμένες με μπόλικη δόση αγανάκτησης διαπιστώσεις της κοινωνίας αντικατοπτρίζουν και τις στρεβλώσεις της κυβερνητικής πολιτικής.
Δείχνουν την εσωτερική αντίφαση μιας άνευρης πολιτικής που στοχοπροσηλώνεται σε λογιστικά τρικ δίχως να αφουγκράζεται τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, αλλά πρωτίστως της ίδιας της οικονομίας. Εδώ χρήζει διερεύνησης και η σχέση ηθικής και πολιτικής. Αλλά δεν είναι της παρούσης…
Ουδείς νομιμοποιείται να… σώσει τη “μισή” Ελλάδα και να πετάξει την άλλη “μισή” στον Καιάδα! Διότι τίθεται ένα ερώτημα: ποιες πολιτικές απασχόλησης και ανάπτυξης προσφέρουν περισσότερη ευημερία; Αυτές τις πολιτικές δεν οφείλει ν’ ασκεί βήμα – βήμα κάθε εκλεγμένη κυβέρνηση;
Εδώ τα συμπεράσματα είναι αποκαρδιωτικά· και δείχνουν ότι παρά τους πομφόλυγες κάποιοι απέτυχαν…