Γεννημένος τον προηγούμενο αιώνα, αν και πιστεύω όχι αρκετά μεγάλος, πρόλαβα να επικοινωνήσω χρησιμοποιώντας τις ταχυδρομικές επιστολές. Είχα μεγαλώσει με την άρρητη εντολή του απαραβίαστου της αλληλογραφίας, εθεωρείτο θανάσιμο δε, και ασυγχώρητο σφάλμα να ανοίξεις γράμμα το οποίο δε σου ανήκε, πόσω μάλλον να το διαβάσεις.
Σήμερα έχουμε τους παρόχους του διαδικτύου που διεκπεραιώνουν την αλληλογραφία μας. Πρόσφατα από παντού, καθώς όπως όλοι έχω στη διάθεση μου δυο τρεις ηλεκτρονικές διευθύνσεις, κατακλύστηκα από μηνύματα για συγκατάθεση από μέρος μου, τα οποία μου ζητούσαν να έχουν πλήρη γνώση των επαφών μου και χρησιμοποίηση των δεδομένων.
Πώς να το δεχτώ αυτό;
Εμείς δεν είχαμε μεγαλώσει με την ηθική προσταγή για το απόρρητο της αλληλογραφίας;
Τρέφω λοιπόν την ακλόνητη πεποίθηση ότι όλοι έχουμε πέσει θύματα απάτης.
Χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα επικοινωνίας που ξέρω πλέον ότι είναι υπό παρακολούθηση, και καμιά φορά μοιάζει λες και οι σχέσεις μας βρίσκονται αιχμάλωτες ενός περίπλοκου δικτύου εξουσίας, ότι το δίκτυο είναι κατά βάση μια μορφή υπηρεσίας πληροφοριών το οποίο περιλαμβάνει κι εμάς όπως και τα αισθήματα που τρέφουμε. Καταντήσαμε να νιώθουμε αγωνία μήπως και ο πράκτορας της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας που διαβάζει τα μηνύματά μας σχηματίσει λάθος εντυπώσεις για εμάς.
Κι έτσι μου έρχεται να αφήσω κατά μέρος το πληκτρολόγιο και να πιάσω χαρτί και μολύβι, να γράφω γράμματα και να περιμένω εναγωνίως τον ταχυδρόμο ξανά. Αν ήξερα ότι κι οι υπόλοιποι θα ανταποκρίνονταν θα ξεκινούσα σήμερα κιόλας.
*Ο Αριστείδης Αρχοντάκης είναι φυσικός – συγγραφέας
