Ηλίας Κατσούλης *

“Αύγουστος είναι…
… Και του Ρίτσου η σονάτα, αλλά μπορεί, κι ένα χωνάκι σοκολάτα… του σελινόφωτος αυτή η πανδαισία, να ξεγελιέσαι πως υπάρχει αθανασία…”.
Ναι… πως υπάρχει αθανασία… Σ’ αυτήν που πέρασε τ’ όνομά σου, τώρα οχτώ χρόνια, σαν σήμερα ακριβώς (*) είκοσι και μια του “Καίσαρα μήνα”, όπως τον αναφέρεις στο “Καλαντάρι” σου.
Που άφησες την τελευταία σου πνοή, πολύ ταλαιπωρημένος, νέος αγαπητός, ιδιαίτερα αγαπητός δημιουργός… Ηλίας Κατσούλης.
Φίλος της καρδιάς για τους συνεργάτες του, κι ένας ωραίος εκπρόσωπος της έκφρασης, με τ’ άρωμα του τραγουδιού, για τους πολλούς…
Ο στιχουργός των φτωχών, συνηθίζουν επίσης να τον αποκαλούν κι ο ίδιος δηλώνει με καμάρι, πως, πρώτος του δάσκαλος, είναι το Δημοτικό τραγούδι και οι μαντινάδες…
– Ε, εντάξει, έχω κι άλλους στον έντεχνο χώρο που με συγκίνησαν…
Μάνος Ελευθερίου, πρώτα – πρώτα… Αλλά και η Παπαγιανοπούλου, και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, και ο Γκάτσος ασφαλώς…
– Είμαι, Κορίνθιος, Πελοποννήσιος, το λέω, γιατί πολλοί νομίζουν πως κατάγομαι από τη Σμύρνη…
Δήλωνε σε συνέντευξη άλλη, πριν απο χρόνια…
– Επειδή έγραψα συγκινημένος τόσο πολύ, τα Σμυρναίικα τραγούδια…
Η Σμύρνη είναι για μένα μια πολύ σημαντική αναφορά.
… Ο Ηλίας Κατσούλης, δάσκαλος – φιλόλογος, δίδαξε μ’ ευαισθησία πολλή, άνθρωπος χαμηλότονος, γλυκός, σεμνός, διαβασμένος…
Άρθρωσε νέο λόγο, νέου λυρισμού λόγο, να το πω, σε στίχους απαράμιλλης αμεσότητας… που αγγίζουν την καρδιά, με ασφάλεια, και παλάμες ζεστές…
Μ’ αυτές τις “χούφτες” της εμπνευσής του, γέμιζε τον λογισμό του πρωτογένειες της ρίζας…, “υδαρείς δροσιές”, για ν’ ακουμπήσουν στο πεντάγραμμο… οι νότες, “ανταποκρίθηκαν” χαρμόσυνα, πρόθυμα, κι απέδωσαν την “γλυκότη” τους, θα ’λεγε κι ο Βάρναλης.
Παντελής Θαλασσινός, λατρεμένος φίλος του, έδωσε μέλος σε πολλά… τα “Σμυρναίικα” τα “Χιώτικα καράβια” το “Καλαντάρι”, το “Εισητήριο”, “Πόνος άπονος” “Κράτα για το τέλος”…
Αλλά και ο Περίδης και ο Νότης Μαυρουδής, στο “Καρτ- ποστάλ και ο Τάσος Γκρους, και ο τρυφερός Σπανός…
Τί να πρωτοθυμηθώ τώρα, τη “Βροχή του Μάη” του Παραδείσου, τη “λεμονιά”, τον “νυχτερινό άνεμο”, την “Χαλκίδα” “ένα κρυμμένο αχ” και τόσα μα τόσα άλλα…, που συντροφεύουν τη νοσταλγία και την καλωσύνη μας, τη μελαγχολία μας και το παράπονο. Ηχοχρώματα όπως εκείνα, της Χαρούλας, του Παντελή, της Σαββίδου, της Καλλιόπης Βέττα, του Μανώλη Λιδάκη, πολλών πολλών πάρα πολλών ερμηνευτών, του Ανδρουλάκη, της Κανά…
Και η Σόνια ακόμη, η Θεοδωρίδου, η σπουδαία μας σοπράνο, απέδωσε στίχους του στο Καρτ-ποστάλ, απ’ ό,τι θυμούμαι…
Όλοι ακολουθούσαν και ακολουθούν, το βαθύ του αποτύπωμα, και το γεμίζουν ως απάνω ρείθρον επίμηκες, όπως το συναπαντούν, με το νεράκι του κελαηδισμού τους, που πίνεται…
Για να πιουν και τα πουλιά…
Για να πιουν και τ’ αηδονάκια… “ερμηνευτές” κι αυτά, των ωραίων του στίχων…