Ηλίας, Κώστας και Μυρτώ…

Τυχαίνει καμιά φορά μέσα σ’ αυτούς τους ζοφερούς καιρούς -όπου πρόσωπα και πράγματα χάνουν την αξία τους- να συναντάς έναν καθημερινό άνθρωπο να σου δίνει τέτοια απέραντα δείγματα ανθρωπιάς, να συγκίνησε τόσο βαθιά απ’ τη στάση του και να λες: «Αξίζει τον κόπο να ζω σε τούτη τη χώρα. Αξίζει τον κόπο να πάμε παρακάτω».
Και αυτόν τον άνθρωπο που έρχεται μέσα από το πέρασμα του πλήθους μπορεί να τον λένε Ηλία, Κώστα ή Μυρτώ και αυτό στο τέλος να μην έχει καμία σημασία γιατί σημασία είχε η πράξη του.
Γιατί τι χάνουμε πρώτα απ’ όλα σε τούτη τη ζωή;
Πρώτα χάνουμε την αίσθηση ότι μπορεί ο άνθρωπος με τον αλτρουισμό του, με την αμόλυντη στάση του, να υπερβεί την ίδια τη συγκυρία, την ίδια την αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο ολάκερο.
Τέτοιοι άνθρωποι στην Ελλάδα, στα Χανιά, στην Κρήτη υπάρχουν καμπόσοι γύρω μας.
Ή μάλλον όχι καμπόσοι, μα πάμπολλοι, που το μπόι των πράξεών τους ξεπερνά την ασημαντότητα της μικροψυχίας.
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι…
Και τέτοιες πράξεις κιμπάρικες που είναι το αντίδοτο στην κρίση.