Ελεγεία2 ηρωική και πένθιμη
Ως πνευματικό μνημόσυνο στο δεκάχρονο συναπάντημά του.
«Αεροπόρος θα γενώ
στην γη να μην αγγίζω,
νά είμαι ψηλά στον ουρανό
τα σύννεφα να σκίζω.
Και αν η μοίρα το καλεί
μια μέρα να πεθάνω,
θέλω του χάρου το φιλί
μέσα στ’ αεροπλάνο».
Το παραπάνω για την Πολεμική Αεροπορία διαφημιστικό τραγουδάκι, που δεν ενθυμούμαι αν έχει κι άλλους στίχους, μας μάθαιναν και τραγουδούσαμε στο Δημοτικό, παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κι ασφαλώς και οι τότε λιγοστοί και ήρωες αεροπόροι μας, θα το τραγουδούσαν, με πολλή περηφάνια και σφοδρή ηρωική ορμή.
Αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κι’ όπως απέδειξαν τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα, αυτό το τραγούδι, (του οποίου τους στίχους λόγω ηλικίας ίσως ν’ αγνοούσε, αλλά την ουσία του γνώριζε κάλλιστα) είχε κάμει στόχο, όραμα έντιμου βίου και πράξη ηρωικής ζωής ο αδικοχαμένος Χανιώτης Σμηναγός της Πολεμικής μας Αεροπορίας Ηλιάκης Κ., ο οποίος στις 23 Μάη 2006, ντάλα μεσημέρι, αμυνόμενος και μαχόμενος υπέρ βωμών και εστιών, ψηλά στον γαλάζιο ουρανό και πάνω από το ελληνικότατο Αιγαίον Πέλαγος, δέχθηκε του Χάρου το φιλί μέσα στο αεροπλάνο του, απ’ όπου εξαϋλώθηκε ο δοξασμένος για να γίνει πια μόνιμος κάτοικος της γειτονιάς των Αγγέλων.
Εμείς, τότε εδώ κάτω στη γη, είχαμε «σκοτάδι στο καταμεσήμερο»!
«Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος. Κι όσο αφανιζόταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο. Γινόταν ήλιος3».
Ναι, ο Ηλιάκης Κ. έγινε Ήλιος, «Ήλιος ο Ηλιάτορας»4, για να αφυπνίσει όλους εμάς από το λήθαργο της υλιστικής μας αποχαύνωσης και να διαλύσει τα σκοτάδια της ευγενούς εθνικής μας τύφλωσης…
Πως όμως νοιώθουν αυτοί οι ιππότες του Αιγαίου, όλοι αυτοί οι Ακρίτες του Ελληνικού Ουρανού, οι οποίοι καθημερινά βλέπουν το Χάρο με τα μάτια τους; Πώς αισθάνονται τάχα αυτοί οι τρισένδοξοι ήρωες αεροπόροι μας και κυρίως εκείνοι που χάνονται, φυλάγοντας τις ουράνιες Θερμοπύλες της Ελλάδος;
Την απάντηση θα τη βρούμε υπέροχα αισθητική και ευστοχότατα ψυχολογική, στον περίφημο «Επιτάφιον του Περικλέους» (κεφ. 42), το θαυμασιότερο πολιτικό κείμενο-εγκώμιο όλων των αιώνων, που μας διέσωσε ο Θουκυδίδης, ο μεγαλύτερος και εγκυρότερος ιστορικός του αρχαίου κόσμου και όχι μόνον. Εκφωνώντας λοιπόν τον Επιτάφιο λόγο του ο Περικλής το Χειμώνα του 431 π.Χ. προς τιμήν των πρώτων νεκρών του ολέθριου Πελοποννησιακού Πολέμου, μεταξύ άλλων είπε:
«….καὶ ἐν αὐτῷ τὸ ἀμύνεσθαι καὶ παθεῖν κάλλιον ἡγησάμενοι ἤ τὸ ἐνδόντες σώζεσθαι, τὸ μὲν αἰσχρόν τοῦ λόγου ἔφυγον, τὸ δ’ ἔργον τῷ σώματι ὑπέμειναν, καὶ δι’ ἐλαχίστου καιροῦ τύχης ἅμα ἀκμῇ τῆς δόξης μὰλλον ἤ τοῦ δέους ἀπηλλάγησαν».
Και σε μετάφραση.
«Κι αφού βρέθηκαν σ’ αυτόν τον κίνδυνο, επειδή θεώρησαν ωραιότερο πράγμα την άμυνα και το θάνατο παρά τη σωτηρία τους με τη φυγή, τη μεν μομφή για δειλία απέφυγαν, τη δε μάχη με θυσία της ζωής την αντιμετώπισαν, και σε μια απειροελάχιστη (κρίσιμη) στιγμή που την καθορίζει η τύχη, στην αποκορύφωση όχι του φόβου παρά μάλλον της δόξας, χάθηκαν (απαλλάχθηκαν από το βάρος του φθαρτού σαρκίου τους)».
Το αυτό συνέβη και στον ήρωα Σμηναγό Ηλιάκη Κ.
Το όνομα Κωνσταντίνος είναι Λατινογενές και σημαίνει: καρτερικός, ανδρείος, γενναίος. Και ο Κ. Ηλιάκης ήταν «όνομα και πράμα»!
Κι έτσι μπαίνοντας σ’ αυτόν τον κίνδυνο του πολέμου και σε μια απειροελάχιστη στιγμή, σε κλάσμα δευτερολέπτου δηλαδή, όντας στην ακμή της δόξας και όχι του φόβου έκαμε το salto mortale (το θανάσιμο πήδημα) κι έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο.
Όμως κι αν το φθαρτό του σώμα χάθηκε στα γαλανά του Αιγαίου κύματα, ο Ηλιάκης δεν πέθανε, ζει! Ναι, ζει νέος, γενναίος, γελαστός και χωρίς στίγματα στο τίμιο μέτωπο του, θ’ αγάλλεται αιώνια με το Θεό στην αθανασία… Το άθλημα της υπερνίκησης της ιδέας του θανάτου είναι προνόμιο των ολίγων, οι περισσότεροι πεθαίνουν με το σαρκίον τους.
Και ο τραγικός χαμός του Κ. Ηλιάκη που έγινε ήλιος μας δίνει το δικαίωμα ν’ αντιτάξουμε στη μελαγχολική διαπίστωση “Sic transit gloria mundi” (έτσι περνά η δόξα του κόσμου), ν’ αντιτάξουμε λέγω, το αισιόδοξο κήρυγμα «Sic manet gloria justi» (έτσι παραμένει η δόξα του δικαίου ανδρός του γενναίου ανδρός). Διότι δίκαιος και γενναίος ήταν ο Ηλιάκης που έγινε Ήλιος, εγνώριζε άλλωστε φύσει και θέσει πως:
«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες, δε βολεύονται από ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκαιο5».
Κι έτσι ο Κ. Ηλιάκης που έγινε Ήλιος καθώς βέβαια και όλοι οι φτερωτοί Ακρίτες των Ουρανών μας, έδωσε το πολυτιμότερο αγαθό του, δηλαδή την ίδια του τη ζωή, για όλους εμάς, για την Ελλάδα μας! Κι αυτά προσφέρουν οι ηρωικοί αεροπόροι μας, με μηνιαίο μισθό 800 – 1000 ευρώ, δηλαδή ψίχουλα κι αποφάγια, ενώ ταυτόχρονα το κουτοπόνηρο Ελλαδιστάν χαρίζει χρέη εκατοντάδων εκατομμυρίων σε Ποδοσφαιρικές Ομάδες, και πριμοδοτεί ψευτοπολιτισμικές εκδηλώσεις με πακτωλό εκατομμυρίων ευρώ, οι δε «χρυσοκάνθαροι» ασύδοτοι μεγαλοσχήμονες ρουφούν το αίμα της φτωχολογιάς!
Αυτά τονίζω, συμβαίνουν την ώρα που, ενώ οι Ακρίτες των Ελληνικών Ουρανών θυσιάζονται, εδώ οι θρασύδειλοι μαυροκουκουλοφόροι και άνανδροι κουμπουροφόροι, που παριστάνουν (τρομάρα τους) τους κοινωνικούς αγωνιστές και τους λαϊκούς επαναστάτες, θα σκορπούν με τύφλα χτυπήματα φωτιά και θάνατο!
Ο Σμήναρχος Κ.Ηλιάκης, που έγινε Ήλιος κηδεύθηκε στις 31 του Μάη στα Χανιά, με κενό φέρετρο και σε κενό τάφο. Όμως:
«Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένας λαός,
σηκώνοντας τα μάτια του βλέπει!
κι ακέραιος φλέγεται ώσμε τ’ άδυτο ο Ναός,
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας Τονέ σκέπει…
Ηχήστε οι σάλπιγγες…
Καμπάνες βροντερές…
Δονήστε σύγκορμη τη Χώρα, πέρα ως πέρα…
βόγκα Παιάνα! Οι σημαίες οι φοβερές, στης Λεφτεριάς
ξεδιπλωθείτε στον αέρα6!»
Κηδεύτηκε ο Κ Ηλιάκης που έγινε ΗΛΙΟΣ!
Αδελφέ μας, Ήλιε Ηλιάκη, ο αδιάκοπος φλοίσβος του Αιγαιοπελαγίτικου κύματος, της Ελλάδας τα θαλασσοπούλια, τα αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Δύσης θα εξυμνούν και θα δοξάζουν αιωνίως το τίμιο όνομα σου! Τι κι αν δεν βρήκαμε το σεπτόν σκήνωμα σου, για πραγματική ταφή; Το ίδιο κάνει αφού
«Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος7».
Αιωνία η μνήμη σου αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ ΗΛΙΕ ΗΛΙΑΚΗ και «μακαρία ἡ ὁδός, ἥ πορεύει σήμερον, ὅτι ἠτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως».
«Χάρε δε σε φοβούμαι πλιό κι’ ό,τι κι αν θέλεις κάμε,
κι αν με γυρεύεις να με βρεις, μάθε ντο πως επά ’μαι».
1. Ανάτυπο από το βιβλίο μου «ΑΦΡΟΔΙΤΗ/ΠΑΛΜΟΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΔΟΞΕΣ»
2. Ελεγεία: θρηνητικό τραγούδι. Ελεγεία πένθιμη: φραστικός πλεονασμός.
3. Στίχοι από το ποίημα «Ο καιόμενος» του Τάκη Σινόπουλου.
4. « Ήλιος ο Ηλιάτορας»: Στίχος από ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη.
5. Στίχοι από το ποίημα «Ρωμιοσύνη» (Ενότητα 1η) του Γιάννη Ρίτσου.
6. Στίχος από το ποίημα «Παλαμάς» του Άγγελου Σικελιανού.
7. Βλέπε «Περικλέους Επιτάφιος» κεφ. 43.
