Είμαστε ο κόσμος του σήμερα;

Η οικονομική κρίση δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα της κατάρρευσης αξιών, αρχών και ιδεών.
Σήμερα, οι περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε ότι οι δυτικές κοινωνίες διέρχονται δραματικά αυξανόμενη κρίση που αποσαθρώνει τις κοινωνικές δομές. Το φαινόμενο δεν είναι τοπικό αλλά αγγίζει όλο τον δυτικό κόσμο, παρ’ όλο που εκδηλώνεται με διαφορετικούς τρόπους σε κάθε κοινωνία.
Η οικονομική κρίση δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα της κατάρρευσης αξιών, αρχών και ιδεών. Πίσω από αυτή την κατάρρευση που αγγίζει το κοινωνικό, το ηθικό, το οικονομικό επίπεδο, βρίσκεται ένας καταρρέων πολιτισμός και ομάδες ανθρώπων που τον υπηρετούν.
Χαρακτηριστικό αυτής της κατάρρευσης είναι το χάσιμο της συλλογικότητας, της κοινωνικότητας και του κοινοτικού πνεύματος πάνω στα οποία δομείται ένας πολιτισμός. Η συλλογικότητα έχει αντικατασταθεί από την ατομικότητα και τον εγωκεντρισμό. Έτσι οι συγκρούσεις των ατόμων φέρνουν το χάσιμο της συνοχής της κοινωνίας. Αντικαταστήσαμε το εμείς, με το εγώ, και το είμαι, με το έχω. Έτσι ο δυτικός πολιτισμός από κοινωνικός μετατρέπεται σε εξατομικευμένο και φθείρεται, διαφθείρεται και καταρρέει.
Ξεχάσαμε να παρατηρούμε την μητέρα Φύση η οποία διδάσκει. Τί ταρακουνά μια κοινωνία και δημιουργεί φθορά;
Ένα τέτοιο αίσθημα μεγάλης επιρροής είναι “ο φόβος”. Είτε είναι ο φόβος για την φυσική επιβίωση, είτε είναι ο φόβος του φυσικού περιβάλλοντος, είτε είναι ο μεταφυσικός φόβος, συγκροτεί ένα πολιτισμικό ρεύμα.
Ο πρώτος φόβος δημιούργησε την οργανωμένη κοινωνία, ο δεύτερος, αυτός του φυσικού περιβάλλοντος δημιούργησε φόβο και στην φυσική επιβίωση αλλά και στο επίπεδο το μεταφυσικό. Προσπάθησε ο άνθρωπος αυτόν τον φόβο να τον ξεπεράσει με την επιστημονική διερεύνηση των γεγονότων. Ο τρίτος φόβος, ο μεταφυσικός (ουσιαστικά προέκταση του φυσικού), αυτός που δημιουργεί γεγονότα που ξεφεύγουν από το πλαίσιο της λογικής ερμηνείας, δημιούργησε την εσωτερική φιλοσοφία ή θρησκευτικότητα.
Όμως μια κοινωνία που κυριαρχείται από υπέρμετρους φόβους, είναι μια υποταγμένη κοινωνία, ανίκανη να αντιδράσει λογικά και με ηρεμία απέναντι στα προβλήματά της. Η φοβισμένη κοινωνία που κυριαρχείται από πανικό, οργή, χειραγωγείται εύκολα διότι έχει χάσει την ελευθερία της.
Να λοιπόν ένας σοβαρότατος λόγος που δημιουργεί ένα καταιγισμό ψεύτικων και άχρηστων αναγκών. Διότι δεν μας γίνεται η ζωή ευκολότερη, αλλά όταν αυξάνονται οι ανάγκες μας, γιγαντώνονται πλαστά οι φόβοι μας.
Ας αναλογιστούμε, ποιες σημερινές ανάγκες μας είναι πραγματικά και ουσιαστικά απαραίτητες για την σωστή επιβίωσή μας. Σίγουρα δεν είναι το να υιοθετούν παιδί ζευγάρια ανδρών ή ζευγάρια γυναικών. Ούτε είναι απόλυτη ανάγκη μας η απόκτηση πληθώρας υλικών αποκτημάτων. Τίποτε από τα παραπάνω παραδείγματα δεν μας ελευθερώνει ουσιαστικά και δεν μας οδηγεί προς τις πραγματικές ανάγκες της ζωής μας. Πάρα πολλές επιλογές μας, μας οδηγούν σε αύξηση του φόβου μας, περιορισμό της ελευθερίας μας, και μας κάνουν υποταγμένους και εύκολα χειραγωγούμενους.
Ας ελαχιστοποιήσουμε τους φόβους μας, ελαχιστοποιώντας τις “πλαστές ανάγκες μας”, και ας κάνουμε μόνιμο το αίσθημα της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Δεν είναι δύσκολο, δεν είναι εύκολο. Απαιτεί συντονισμό σκέψεων και δράσεων με το περιβάλλον μας ή με ανθρώπους που νοιώθουν την ίδια ανάγκη αναζήτησης του κοινού σκοπού. Αν δεν το κάνουμε “τώρα” πότε θα το κάνουμε; Αν δεν το ξεκινήσουμε “εμείς” από ποιον περιμένουμε να το κάνει για μας;
Τα πρώτα βήματα πολιτισμικής και κοινωνικής αλλαγής πρέπει να γίνουν από εμάς, εδώ και τώρα. Αυτά τα βήματα δεν βρίσκονται στα χέρια των ηγετών, αλλά στα χέρια ΟΛΩΝ ΜΑΣ, στα χέρια του καθενός μας.