26 Ιουνίου 1963 και ο Τζον Κένεντι βρέθηκε στα σκαλιά του Δημαρχείου του Βερολίνου για μία ομιλία που θα γραφόταν στην ιστορία της Γερμανίας, αλλά και του κόσμου. «Ich bin ein Berliner», λοιπόν, που θα πει «Είμαι ένας Βερολινέζος» ήταν η φράση που σφράγισε εκείνη την ημέρα και κάθε τέτοια μέρα.
Αυτό που έχει επίσης μείνει στην ιστορία είναι το γεγονός ότι αυτές οι 4 λέξεις γράφτηκαν από τον ίδιο τον Κένεντι λίγο πριν ξεκινήσει την ομιλία του μπροστά σε 200.000 “διψασμένους” για ενθαρρυντικά λόγια ανθρώπους που βίωναν την σκληρότητα του Ψυχρού Πολέμου και μιας Γερμανίας χωρισμένης στα δύο. Ανατρέποντας τα δεδομένα, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, ενίσχυσε την επικοινωνιακή “αλληλεγγύη”!
Από τότε μέχρι και σήμερα, ιδιαίτερα μάλιστα τα τελευταία χρόνια και με τη μόδα των hashtags, πολλοί είναι εκείνοι που δηλώνουν την ίδια “αλληλεγγύη” σε ανθρώπους, λαούς και ιδέες. Σε κάθε τρομοκρατικό χτύπημα και ένα νέο hashtag. Σε πολιτικές αποφάσεις, ποδοσφαιρικούς αγώνες, θανάτους, σεισμούς, εκλογές, δημοψηφίσματα και μνημόνια! Κάθε hashtag και μία φωνή… ή μήπως όχι; Η αλήθεια είναι ότι από το τίποτα κάτι είναι και αυτό. Από την άλλη πάλι, αυτό το μικρό μας οδηγεί στην ψευδαίσθηση του κάτι και τελικά πάλι στο τίποτα. Ανθρωποι που ενώνονται μέσα από μία δίεση και «επαναστάσεις» που γίνονται με ένα shift+3. Βέβαια πώς να εκφράσει ο Έλληνας -και όχι μόνο- τη συμπαράστασή του στο χτύπημα στο Παρίσι αν δεν δημοσιεύσει το #jesuischarlie, ένα hashtag που κατέκλυσε το διαδίκτυο και σύμφωνα με το BBC «άλλαξε τον κόσμο»; Πώς να ενδιαφερθεί για τη Συρία, την Ιταλία και τη Ρωσία; Πώς να δείξει στους άλλους ότι ξέρει; Οτι έχει διαβάσει; Οτι έχει παρακολουθήσει; Οτι στενοχωριέται ή προσεύχεται για τον συνάνθρωπο; Οτι είναι μέσα στα πράγματα; Ότι κάπου ανήκει, ακόμη κι αν αυτό το κάπου είναι ένα hashtag;
Από σήμερα, λοιπόν, μπορούμε να χρησιμοποιούμε και #πεθαίνω_κι_εγώ για εκείνους που χάνουν τη ζωή τους στο δρόμο, #πεινάω_κι_εγώ ως συμπαράσταση στους ανθρώπους που ικετεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, #είμαι_κι_εγώ_άστεγος για τους ανθρώπους που κοιμούνται έξω, #αυτοκτονώ_κι_εγώ για όλους εκείνους που έχουν γίνει αυτόχειρες εν μέσω κρίσης, #είμαι_κι_εγώ_άνεργος για όλους εκείνους που απολύονται καθημερινά, #βοηθήστε_τα_παιδιά_μου για τους γονείς που κάνουν 2 και 3 δουλειές για να προσφέρουν ό,τι μπορούν στην οικογένειά τους και #παίρνω_κι_εγώ_τον_βασικό_με_πτυχίο για τους πτυχιούχους που μένουν με τους γονείς τους γιατί ως γνωστόν ο βασικός μισθός φτάνει μόνο για να κορνιζώσεις το πτυχίο σου. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι πιο ελαφρύ το μαξιλάρι όλων μας και ένα κύμα ελπίδας θα παρασύρει τη χώρα… Φυσικά αστειεύομαι! Και όταν λέω αστειεύομαι εννοώ ότι γελάω για να μην κλάψω. Οτι λέω ότι γελάω, για να μην δουν πως κλαίω.
Αχ Χριστέ μου… αν τώρα ερχόσουν στη γη, στην ιστορία θα γραφόταν μόνο ένα #σταυρώστε_τον…
Τις καλύτερες ευχές μου!
