Kύριε διευθυντά,
κύριοι διοικητές των Λιμενικών και Αστυνομικών Τμημάτων Χανίων και Αγίου Νικολάου Κρήτης, αγαπητοί/αγαπητές αστυνομικοί και λιμενικοί υπάλληλοι, αγαπητοί/αγαπητές αναγνώστες/αναγνώστριες αυτής της ανοικτής επιστολής,
Είμαι όντως ένοχος. Είμαι ένοχος γιατί σχεδόν καθημερινά, ιδίως το καλοκαίρι, κάνοντας τη βόλτα μου ή τις δουλειές μου στο κέντρο/ βενετσιάνικο λιμάνι των Χανίων όπου ζω, συναντώ συνεχώς παιδιά που ζητιανεύουν, μόνα ή με τους γονείς τους, παίζοντας ή όχι μουσική, απλώνοντας το χέρι ή έχοντας “ξαπλώσει” καπέλο ή ντέφι, παιδιά από δυο-τριών χρονών και πάνω… και δεν έχω κάνει ποτέ τίποτε γι’ αυτό.
Είμαι ένοχος, γιατί προχθές που τρώγαμε, 13 Αυγούστου, σε παραλιακό μαγαζί στον Αγιο Νικόλαο από όπου κατάγομαι, έδωσα μάλιστα ένα ευρώ σε ένα κοριτσάκι δέκα χρονών που έπαιζε ακορντεόν… είμαι ίσως παραπάνω ένοχος γιατί η συγκεκριμένη μου ενέργεια μπορεί να ήταν κι ενδόμυχα ελαφρώς ρατσιστική, γιατί έγινε καθώς το κοριτσάκι ήταν καλοντυμένο, και δεν ανήκε σε γνωστή πληθυσμιακή ομάδα -αν ανήκε ίσως να μην είχα δώσει, και ίσως να μην το είχα προσέξει τόσο… κάποια φίλη από την παρέα μας μετά από λίγο ισχυρίστηκε ότι το κοριτσάκι, ενώ έπαιζε σε διπλανό τραπέζι, δάκρυσε…
Προχθές, νύχτα 15 Αυγούστου, τρώγαμε με την ίδια λίγο-πολύ παρέα φίλων σε άλλο εστιατόριο στον Αγιο Νικόλαο. Αυτή τη φορά πλησίασε και μουσική έπαιζε ένα αγοράκι, που ανήκε σε γνωστή μειονοτική πληθυσμιακή ομάδα. Παρατήρησα στην παρέα μου, πως είμαστε «ένοιχοι/ένοχη» ως κοινωνία, καθώς έχουμε αποδεχτεί πως τα παιδιά που ανήκουν σε αυτή την πληθυσμιακή ομάδα αφήνουν το σχολείο και ζητιανεύουν ανοιχτά, από πολύ μικρά, και δεν κάνουμε τίποτε γι’ αυτό. Ενας φίλος διαφώνησε, λέγοντας πως «δεν μπορούμε να παίρνουμε στους ώμους μας ως αμαρτία το γεγονός αυτό». ..διαφώνησα, και τελικά συμφωνήσαμε πως «βέβαια, καλό είναι να κάνουν τη δουλειά τους οι εντεταλμένοι θεσμοί» και πως καλύτερα να συγκρινόμαστε με χώρες σαν, ας πούμε, τον Καναδά, κι όχι με χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου ως προς το τι κάνουμε ως κοινωνία, και ως προς το πώς λειτουργούν τα όργανα της Πολιτείας.
Ο φίλος μου αυτός πάντως, για να μην παρεξηγούμαστε, όχι, δεν ήταν από αυτούς από μας που λένε/λέμε «ωχ αδερφέ» και πάνε/πάμε παραπέρα. Αντιθέτως. Ο φίλος αυτός, τόσο απόψε, όσο και στις 13 του μήνα, πήρε τηλέφωνο στην σχετική τηλεφωνική γραμμή που έχει το “Χαμόγελο του Παιδιού”, και ζήτησε να ενημερωθούν και να επιληφθούν οι αρχές (Αστυνομία; Λιμενικό;) ώστε ίσως να προστατευτούν/να γλυτώσουν αυτά τα παιδιά. Τον θαύμασα για αυτή του τη στάση, αλλά του είπα πως η δικιά μου εμπειρία όταν για άλλους λόγους έχω «ενοχλήσει» στο παρελθόν τις αστυνομικές αρχές (λ.χ. για παραβάσεις του Κ.Ο.Κ. κοντά στο Πολυτεχνείο Κρήτης), δείχνει πως η Αστυνομία / το Λιμενικό μάλλον δεν θα κάνουν τίποτε. Οντως, και στις δύο περιπτώσεις εμείς δεν παρατηρήσαμε να υπάρχει κάποια εμφανής άμεση επέμβαση της Αστυνομίας / του Λιμενικού. Μπορεί να έστειλαν μυστικούς πράκτορες. Πολύ αμφιβάλλω. Το οποίο με φέρνει στο λόγο αυτής της ανοικτής επιστολής:
Κύριοι διοικητές, αγαπητοί αστυνομικοί/λιμενικοί υπάλληλοι, κάντε, σας εκλιπαρώ, τη δουλειά σας.
Ναι, μπορεί κι εγώ, κι ο δίπλα, κι όλοι μας ως κοινωνία να είμαστε ένοχοι για φαινόμενα, αβλεψίες, αδικίες, παραλήψεις, προκαταλήψεις… αλλά δε θέλω με αυτή την επιστολή να διαχύσω την ευθύνη – πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου: πρέπει κάποιοι εντεταλμένοι, εσείς στην προκειμένη περίπτωση, να κάνετε σωστά τη δουλειά σας ως υπηρεσίες. Σας παρακαλώ, επεμβαίνετε όταν υπάρχουν καταγγελίες. Μάλιστα, δε χρειάζεται καν καταγγελίες να γίνονται, όλοι ξέρουν που συμβαίνουν αυτά τα φαινόμενα, λ.χ. σε τρία-τέσσερα μέρη σε κάθε μικρή τουριστική πόλη σαν τον Άγιο Νικόλαο και τα Χανιά… σας παρακαλώ παρέμβετε, ώστε να έχουν μια ευκαιρία κάποια παιδιά.
Σας ευχαριστώ.
Γιώργος Χαλκιαδάκης, πολίτης
Υ.Γ.: Μακριά από μένα “φωνασκίες” για περισσότερη/σκληρότερη αστυνόμευση κ.λπ. Απλά, θεωρώ πως οι δημοκρατικές αστυνομικές υπηρεσίες πρέπει να προσπαθήσουν να κάνουν τη δουλειά τους.
