Πρόκειται για τη 12η Φεβρουαρίου και βρήκα στα χειρόγραφά μου σχετικό υλικό. Η ημερομηνία βέβαια πέρασε, όχι όμως και η θλιβερή αναγκαιότητα που στάθηκε η εμπνευστική εκπόρευση αυτής της ίδρυσης. Πρωτότυπη, δίχως προηγούμενο νομίζω, ενδιαφέρουσα ίδρυση, ωστόσο, που δηλώνει εξαιρετική ευαισθησία και ανθρωπισμό, για τα μελανά τεκταινόμενα στον τρίτο κόσμο!!
Στην Ερυθρά Χείρα, λοιπόν, αφιερωμένη η 12η του Φλεβάρη. Οχι, των Ερυθροδέρμων. Οχι, της χείρας, χρωματισμένης με την πορφύρα, ίσως, ή, μπροστά στο ηλιοβασίλεμα με το χρυσοκόκκινο του δειλινού ως καληνύχτα, στην αίσθηση των ρομαντικών… Οχι βαμμένη με τη… “χένα”, όπως γράφει ο τρυφερός δημιουργός Θοδωρής Γκόνης, στιχουργός και παραγωγός και ηθοποιός και διευθυντής σε ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. επιτυχημένος! Οχι. Είναι η χείρα, είναι το χέρι, που αθέλητα ίσως, πλημμυρίζει στο αίμα, ένοπλο, ή πλημμυρίζει με το αίμα, λαβωμένο, ή και τα δύο, εκ περιτροπής! Η σημειολογία είναι πραγματικότητα. Σηματοδοτεί, δηλαδή. Κατατίθεται όμως διττή στη φιλοσοφία των εμπνευστών, του “Εορτασμού” (!;) ως Παγκόσμια Ημέρα. Η δεύτερη διάσταση, στερεότυπο και συμβολισμός, είναι η ένδειξη απαγόρευσης, που δηλώνει το κόκκινο χρώμα! Κόκκινη γραμμή, κόκκινα τα εσκαμμένα, κόκκινο το πανί, όχι επαναστατικής διάστασης, αλλά αγωνιώδους κραυγής, για την επιβεβλημένη, εδώ και τώρα, παύση!! Η “ερυθρά χείρα”, λοιπόν, να θυμίζει και να στηλιτεύει, τη στρατολόγηση και τον οπλισμό μικρών παιδιών, πολύ μικρών παιδιών, στους πολέμους!! Παύση, λοιπόν, γένοιτο, του φαινομένου αυτού του δραματικού, να οπλίζεται το παιδί και να ρίχνεται στον εμφύλιο σπαραγμό, αθώο και τρυφερό, στη φωτιά και την αδερφοκτόνο φρίκη!
Τσαντ, Σουδάν, Τανζανία… Ενδεικτική αναφορά των βασανισμένων τόπων, δεν γνωρίζω πάντως το σκεπτικό -άλλοθι ενδεχομένως- εκείνων που επιτάσσουν τις “ανήλικες οντότητες” και τις σπρώχνουν στα πεδία του ενήλικου μίσους!… Εκείνο που είναι σίγουρο, τα μικρά παιδιά στην ηλικία του σχολειού, του παιχνιδιού και της ανεμελιάς, “κρεμούν” θλιβερά στο βαρύ δυτικό, προφανώς όπλο, την αθωότητα, όση αφήνει στην ψυχή τους η αγριότητα του πολέμου που ζουν… Μιαν αθωότητα, που εκπνέει πάνω στο εργαλείο του χαμού, και βεβαίως η εκπνοή, είναι μια συντέλεση, μη αναστρέψιμη… Οπλίζουν, λοιπόν, τα τρυφερά πλάσματα στην ηλικία της αθωότητας που για τίποτα δεν φταίνε και τα απολύουν στις μάχες του εμφυλίου… Εκεί, αναμφίβολα ποτίζονται με το φανατισμό και την τραχύτητα, τη μισαλλοδοξία και την έχθρα, αν δε γίνεται και “προκαταρκτικά” αυτή η δόλια διαδικασία του κακού. Μια συγκλονιστική ομηρεία εγκληματικής σκοπιμότητας, στην οποία εγκλωβίζουν θύματα, μικρά παιδιά…
Ο μελαψός Χριστός, πεινασμένος, ορφανεμένος προφανέστατα, ανέστιος παρίας στις ερειπωμένες πολιτείες του ολέθρου, φορτώνεται ένα όπλο βαρύτερο και μεγαλύτερο από τον ίδιο, με την εντολή να σκοτώνει! Αδελφικά! Ο βιασμός στον ψυχισμό του, το χειρότερο, ίσως γενόμενο! Η φθορά στο θυμικό του, η στρέβλωση στο συνειδητό του, τοπίο των αξιών που ήθελε αναπτυχθούν σ’ εύκρατο κλίμα, “απαγχονίζει” τις αξίες αυτές, εν τη γενέσει τους… Δεν αρκούν, ως φαίνεται, οι ενήλικες πολεμιστές, στις αναφλέξεις που δημιουργούνται από τα αναμμένα φυτίλια, που εκσφενδονίζουν τα άνομα συμφέροντα των ισχυρών της οικουμένης, στη διαίρεση των εθνοτήτων των δύσμοιρων, στην οποία βασίζονται και “βασιλεύουν”! Δεν αρκούν, μειώνονται δραματικά οι πληθυσμοί στα πεδία της φωτιάς και τα παιδιά είναι μια “πρόσφορη” επιλογή, δυστυχώς. Είτε στην εφιαλτική περιδίνηση των δεινών του πολέμου, είτε στα πρόσω του, τα μικρά παιδιά, είναι ταμένα του θανάτου… Μα, τι κρίμα…
…Η πρωτοβουλία της “Παγκόσμιας Ημέρας” όχι τόσο γνωστή, θεωρώ, ανήκει στις Οργανώσεις για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και μπορεί μια ωραία Φωνή Διαμαρτυρίας, να μη φέρνει αποτέλεσμα θεαματικό, απηχεί πάντως το ότι σώζεται η ανθρωπιστική τιμή της Συνείδησης του κόσμου μας.
