Ι.-Η 8η του Μάρτη
-χθες, σήμερα, αύριο και πάντα- θα αποτελεί για όλους, άντρες και γυναίκες, μια διαρκή υπόμνηση ότι, στις κοινωνίες που ζούμε (πολιτικά “ανδροκρατούμενες”), κάθε μέρα είναι κι ένας αγώνας για το γυναικείο φύλο. Κι αυτό επειδή, ανέκαθεν ο “τοξικός” ανδροκρατικός εγωισμός ταυτίζει την αρρενωπότητα με το σεξισμό, την επιθετικότητα και τη βία με την αντικειμενοποίηση -ως εργαλείου ηδονής- του γυναικείου σώματος.
Στην κουλτούρα του βιασμού (που προβάλλουν και τα ΜΜΕ, με “σειρές” και ταινίες), η αντρική έκφραση σεξουαλικής βίας παρουσιάζεται ως κάτι θεμιτό, φυσιολογικό, πολλές φορές “εκδικητικό”, ακόμη και δήθεν επιθυμητό από τα θύματα!
Έχει δε σχεδόν καταστεί “κανόνας” ότι, για να δουλέψει στο θέατρο (τον κινηματογράφο ή και σε άλλους χώρους) μια γυναίκα θα πρέπει “να είναι διαθέσιμη”. Η δε άρνηση συναίνεσης στις… διαθέσεις (ορέξεις) του άλλου ή των άλλων, μπορεί να προκαλέσει και το φόνο μιας γυναίκας (γυναικοκτονία, Τοπαλούδη)
ΙΙ.-Με τη Σοφία Μπεκατώρου, περάσαμε σε νέα εποχή: τα προηγούμενα δεδομένα τείνουν να αλλάξουν με τις πολλαπλές καθημερινές καταγγελίες (φωτ. 1). Υποθέτουμε πως αυτή η σωρεία καταγγελιών, όχι μόνο θα ευαισθητοποιήσει τον ανδρικό πληθυσμό να σέβεται την προσωπικότητα και την ύπαρξη των γυναικών, αλλά θα ωθήσει και τη Δικαιοσύνη στο να εφαρμόζει πιστά τους σχετικούς με την “έμφυλη βία” νόμους ή να τους κάνει πιο αυστηρούς, πιο αποτρεπτικούς. Και τέλος πάντων η δικαιοσύνη να απονέμεται χωρίς συναισθηματικές ή άλλες περεκκλίσεις.
Στην περίοδο της Covid-19 τα κυρίαρχα πρόσωπα στα νοσοκομεία αναφοράς του κορωνοϊού δεν είναι οι άντρες υγειονομικοί: είναι οι νοσηλεύτριες. Κάθε φορά που τις βλέπουμε κατάκοπες στα ΜΜΕ αντιλαμβανόμαστε το πόσο αγαπούν και προσπαθούν να δώσουν συνέχεια στη ζωή των συνανθρώπων τους.
Η ενδοοικογενειακή βία πίσω από τους 4 τοίχους του lockdown, έχει πρωτίστως ως θύματα τις γυναίκες και τα παιδιά. Στις δε παράπλευρες σημαντικές απώλειες από την πανδημία, είναι και ψυχική ηρεμία στο σπίτι.
Εξάλλου είναι γεγονός πως σε καιρό κορωνοϊού, στα σπίτια οι γυναίκες έχουν επωμιστεί δυσανάλογο βάρος των οικονομικών και κοινωνικών συνεπειών της πανδημίας. Είτε με την έλλειψη εργασίας (ανεργία) -άρα, και χρήματος, είτε με την έλλειψη ψυχραιμίας- άρα, κατανόησης των άλλων.
ΙΙΙ.-Κι όμως! Είναι οι γυναίκες που κράτησαν κατά την δεκαετή οικονομική κρίση, και κρατούν και τώρα, όρθιες τις κοινωνίες μας: είναι “δύναμη” οι γυναίκες την οποία οι άνδρες υποτιμούν, υποκρίνονται ότι “γιορτάζουν” κάθε χρόνο, χωρίς ωστόσο να αλλάζουν στάση απέναντί τους. Οι γυναίκες κερδίζουν κάτι στον αγώνα τους, έστω και πολύ αργά. Γι αυτό και η μάχη “τους” συνεχίζεται.
Έτσι, για ποια “γιορτή” της γυναίκας να μιλήσουμε σήμερα;
