«Τι γαρ πατρός θάλλοντος ευκλείας τέκνοις άγαλμα μείζον ή τι προς παίδων πατρί!»
(Σοφοκλής)
Δίκαιη, επιβεβλημένη η “εορτή της μητέρας” Δικαιολογημένοι οι έπαινοι και τα εγκώμια για την μητέρα. Μεγάλος ο ρόλος της στη διαμόρφωση της κοινωνίας και της αστείρευτης προσφοράς της. Μια γεννήτρια που τρέφει – ανατρέφει σώμα και ψυχή και δίνει επάξια μέλη στην Πολιτεία και στην Εκκλησία.
Ομως πολλές φορές μονοπωλούμε προσφορές, πρόσωπα και θυσίες. Ή και υποτιμούμε. Και αναφέρομαι στον αφανή ήρωα, τον Πατέρα, τον παλαιό και τον σημερινό. Τον σκέπτομαι τακτικά και με πολλή τιμή. Ειδικότερα αυτές τις ημέρες με την ευκαιρία της “ημέρας του Πατέρα”, που εορτάζεται την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, εφέτος πέφτει την Κυριακή 21 Ιουνίου. Η εορτή αυτή «θεσμοθετήθηκε το 1972 ίσως επειδή οι παραδοσιακοί ρόλοι που συντηρούσαν τις κοινωνικές δομές κατεύθυναν σε μια και αυστηρή συμπεριφορά τους άντρες που γεύονταν τη χαρά της πατρότητας και σηματοδοτούσαν τον ρόλο του πατέρα, ως βοηθητικό εκείνου της μητέρας» (Κατερίνα Μαγγανά, περιοδ. “Αρμονία” Ιούλιος 2010).
«Ημέρα του Πατέρα»: Εορτή ενιαύσια του Πατέρα. Του επώνυμου και ανώνυμου. Του αιώνιου πατέρα με τα πολλά φορτία. Τις χαρές και τις λύπες. Τις εκμεταλλεύσεις, τις ελπίδες και τις απελπισίες. Του φέροντος τον κάματον της ημέρας. Tου θαλασσοδαρμένου από τα κύματα της αδικίας, των απροόπτων δεινών και το αχανές πέλαγος, όπως κατάντησαν σήμερα τη ζωή μας.
Τον πατέρα, τον φορτωμένο με όνειρα για τη ζωή, τη συμβία του και τα παιδιά του, και όμως γρήγορα αυτά τα όνειρα να μεταβάλλονται σε εφιάλτες κι ακόμα σε καταποντισμό του! Δεν είναι λίγες οι φορές, που οι παραπάνω όχι μόνο του κάνουν τον βίον αβίωτον, αλλά και τον εκθέτουν και μάλιστα τα παιδιά του που την σήμερον ημέραν άλλοι τα (παρα)μορφώνουν, άλλοι τα “παιδαγωγούν” και άλλοι τα εξαγοράζουν. Ενα πλουσιοπάροχο εμπόρευμα, που και από την εκάστοτε κρατική εξουσία πατρονάρεται. Παιδιά, τα οποία δεν δέχονται τις πατρικές συμβουλές, την πατρική αγωνία, τον πατρικό έλεγχο, που λίγο -λίγο να τα θίξεις, μπορεί να σου κάνουν μήνυση! Ενώ ο πατρικός έλεγχος είναι σωστό φάρμακο, εκείνα μετά βδελυγμίας, θράσους, αισχρολογίας και απειλών εναντιώνονται κι ας φωνάζει ο μέγας σοφός μας Ξενοφών: «Πατρός επιτίμησις ηδύ φάρμακον, έχει γαρ πλέον το ωφελούν του επιδάκναντος» (δηλ. Ο πατρικός έλεγχος είναι γλυκό φάρμακο, διότι σ’ αυτόν υπερτερεί η ωφέλεια της βλάβης).
Σκέφτομαι πόσοι πατέρες, με τα σημερινά ανατρεπτικά δεδομένα, θα αισθάνονται ευτυχείς με την πορεία των παιδιών τους και αν ζούνε πράγματι την ανεκλάλητη χαρά όπως μας την περιγράφει ο Σοφοκλής, κάτι που βάλαμε στην απαρχή του γραφτού μας, το οποίον αναφέρομε τώρα σε μετάφραση: «Αλήθεια, ποια χαρά είναι μεγαλύτερη για τα παιδιά από την δόξα του ευτυχισμένου πατέρα τους, ή ποια για τον πατέρα (από την δόξα) των παιδιών του!»
“Ημέρα του Πατέρα”. Ποιον πατέρα. Αυτόν τον ήρωα μα και το θύμα. Το θύμα των εκάστοτε κρατούντων και ρουφούντων το αίμα του λαού; Το θύμα αυτό του κεφαλαίου, που τον κατεβάζουν στους δρόμους και ψωμοζητά; Του πατέρα που βλέπει το παιδί του σφάγιο στις κάθε τόσο περιβόητες “εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις”!!! Που το βλέπει άνεργο, καταθλιμμένο ή, το χειρότερο να καταφεύγει σε υπόγειους και βδελυρούς ατραπούς και να συλλαμβάνεται ως “εγκληματίας” ενώ οι πραγματικοί εγκληματίες των παιδιών, και όλων μας, κυκλοφορούν ελεύθερα με το αζημίωτον!; Αλήθεια, τι όνειρα να κάνει σήμερα ο πατέρας για τα παιδιά του; Εδώ μας κλέψανε και τα όνειρα… και σε λίγο και τον αέρα που αναπνέομε. Εκεί καταντήσανε την Ελλάδα. Σε ένα τρισάθλιο χάλι πρωτοφανές από τότε που γεννήθηκε.
“Ημέρα του Πατέρα”. Ποια “ημέρα”; Ενας πατέρας που με την ασταμάτητη φόρα που έχουν πάρει τα διαζύγια και οι “διαταραγμένες” σχέσεις των συζύγων, πάει περίπατο η πατρότης και η πατρική αυθεντία; Ποια παιδιά, τίνος πατέρα, της ζητιανιάς, των “παιδιών των φαναριών”, της σεξουαλικής εμπορίας και της εργασιακής εκμετάλλευσης;
“Ημέρα του Πατέρα”. Ας αφήσομε κατά μέρος τις περιβόητες “ημέρες”(γράφε “νύχτες”), που μόνο ασταμάτητη φλυαρία και θυμηδία προκαλούν. Ας δούμε όλοι μας, ιδίως οι λεγόμενοι κατ’ ευφημισμόν “υπεύθυνοι” και “άρχοντες”(!) την αλήθεια, την πραγματικότητα κι ας τιμήσουμε με έργα αγάπης και δικαιοσύνης όχι μόνο μια φορά τον χρόνο και μάλιστα με ψεύτικα λόγια και φαρισαϊκούς πανηγυρισμούς(!), αλλά κάθε μέρα ανεβάζοντας στη ζωήν και στη συνείδησή μας την ιερή εικόνα του Πατέρα. Και όχι μόνο εμείς, αλλά και αυτός…
