Μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να ακουστεί ότι στις 5 Ιουνίου ο πλανήτης γιορτάζει το περιβάλλον, αφού όλα όσα γίνονται απ’ άκρη σ’ άκρη κατά τη διάρκεια όλου του έτους όχι μόνο δεν το προστατεύουν, αλλά το υποβαθμίζουν όλο και περισσότερο. «Λοιμοί σεισμοί και καταποντισμοί», από το λιώσιμο των πάγων που απειλεί να εξαφανίσει ολόκληρες χώρες, μέχρι την τελευταία πανδημία του κορωνοϊού, δεν είναι ικανά να αποτρέψουν τις εγκληματικές ενέργειες των κυρίαρχων του πλανήτη, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν άλλο ένα είδος σε εξαφάνιση, που δεν είναι άλλο από το ανθρώπινο. Και δεν είναι το μεγάλο κεφάλαιο με τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις που παράγει ανεξέλεγκτα ρίπους ο φταίχτης, αλλά οι κυβερνήσεις που το προστατεύουν με κάθε κόστος ενάντια στην υγεία των πολλών.
Ιστορικά ο πλανήτης άρχισε να καταστρέφει το περιβάλλον και να μην ζει αρμονικά μαζί του, από τότε που καθιερώθηκε η ιδιοκτησία στη γη, με στόχο την εμπορική εκμετάλλευση. Η γη, μαζί με τα εργαλεία, το κεφάλαιο και την εργασία, έγινε ένα κομμάτι της παραγωγικής διαδικασίας. Έτσι, κρίνεται ως τις μέρες μας φυσιολογική η κατασπατάληση φυσικών πόρων στο όνομα της ανάπτυξης, που προφανώς έχει μόνο οικονομική διάσταση και μόνο για τους λίγους.
Ο νεοφιλελευθερισμός, μαζί με το δήθεν επιστημονικό δυναμικό του που τον υποστηρίζει (με το αζημίωτο), προσπαθεί χρόνια τώρα να μας πείσει ότι αυτή είναι η σωστή πορεία του ανθρώπου πάνω στη γη. Δεν είναι όμως έτσι, γιατί η παραγωγή δεν γίνεται για να καλύψει πραγματικές ανάγκες των πολιτών, αλλά για το κέρδος και τη συσσώρευση υπεραξίας. Μέσα από την απεριόριστη κατασπατάληση των φυσικών πόρων, αλλά και τις μορφές εκμετάλλευσης ολόκληρων λαών με πολέμους και αίμα για την απόκτηση περισσότερων πόρων, ο καπιταλισμός έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα σε αδιέξοδο.
Και για να μην πηγαίνουμε μακριά, αναφέρουμε τρεις μόνο περιπτώσεις στην Κρήτη και τα Χανιά για το πώς αντιλαμβάνεται το περιβάλλον η κυβέρνηση αλλά και οι τοπικοί άρχοντες:
1. Η κατάργηση του Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Σαμαριάς μαζί με όλους τους φορείς διαχείρισης σύμφωνα με το νομοσχέδιο «Εκσυγχρονισμός περιβαλλοντικής νομοθεσίας». Το νομοσχέδιο διέπεται από εύνοια στις επενδύσεις και αντιμετωπίζει εχθρικά το περιβάλλον αφού θεωρεί ότι είναι ασύμβατο με την ανάπτυξη.
2. Η απόφαση για εξορύξεις για πετρέλαιο νότια της Κρήτης. Την ίδια ώρα που τρίβουν τα χέρια τους οι πολυεθνικές κοινοπραξίες οι επιπτώσεις στα νότια παράλια σε περίπτωση ατυχήματος θα είναι καταστροφικές.
3. Την απόφαση του Δήμου Χανίων για την τσιμεντοποίηση του στρατοπέδου Μαρκοπούλου με το χτίσιμο 11.000 μ² στο όνομα του οικονομικού κέρδους, αντί πάρκου που λείπει από την πόλη και ζητούν οι πολίτες.
Μόνη ελπίδα στον πλανήτη είναι το κίνημα πολιτών. Από τους ιθαγενείς του Αμαζονίου που αγωνίζονται να διαφυλάξουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν αρμονικά χιλιάδες χρόνια, μέχρι τους κατοίκους της Τήνου που μπήκαν μπροστά ενάντια στην μαζική εγκατάσταση ανεμογεννητριών που δεν έχουν καμία σχέση με τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας.
Θα πρέπει να αντισταθούμε στην καταστροφή του περιβάλλοντος στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης. Το μέλλον του πλανήτη δεν είναι η συσσώρευση πλούτου στα χέρια λίγων, αλλά η ευημερία των πολλών σε ένα περιβάλλον που θα σεβόμαστε για να μπορέσει να μας φιλοξενεί.
