Γιορτάζουμε…
Και θα μπορούσα να πω τόσα και τόσα για τη σύγχρονη γυναίκα
-για τις θυσίες και τις πολλαπλές της υποχρεώσεις- μα, μια που τους το χρωστώ, θα μιλήσω σήμερα για δυο γυναίκες που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Γυναίκες του τότε ήταν!
«Παλαιάς κοπής» που λέει ο σοφός λαός!
Η μια παντρεύτηκε τον γείτονά της. Στον κάτω δρόμο η οικογένεια η δική της, στον παράλληλο οι δικοί του. Έκαναν πέντε παιδιά, το πρώτο που ήταν κοριτσάκι πέθανε στη γέννα, μα τ΄ αγόρια που ακολούθησαν έζησαν, πρόκοψαν κι έφυγαν απ’ τον κόσμο ετούτο σε μεγάλες ηλικίες με τ’ όνομά της στο στόμα…
Γι’ αυτήν εξάλλου μιλούσαν πάντα!
Κι αυτό γιατί ο σύζυγός της έφυγε πολύ νωρίς.
Κι έμεινε εκείνη -μάνα και πατέρας μαζί- να τα μεγαλώνει, να καθοδηγεί, να τα στηρίζει στο καθετί…
Μια καλοκαμωμένη, καλόγνωμη, σοβαρή κι αξιοπρεπής αγρότισσα, που κατά κοινή ομολογία ποτέ δεν ενόχλησε νύφη.
Ποτέ δεν ανακατεύτηκε στα οικογενειακά των γιών της.
Ποτέ δεν μάλωσε εγγόνι!
Μια ήρεμη δύναμη που έκανε το καθήκον της στο ακέραιο ήταν…
Έζησε μόνη απ’ τα 37 της που χήρεψε, αφοσιωμένη στην οικογένεια, στην θρησκεία, στον αργαλειό της…
Τη θυμάμαι σαν να’ ναι τώρα, στο σπιτάκι της δίπλα στου γιού της, με το τσεμπέρι και τη σκούρα ρόμπα καθισμένη στο μαγκάλι, να πλέκει με τα πολλά βελόνια της μικρά αριστουργήματα για τις νύφες και τα εγγόνια.
Που και που σηκωνόταν να μας φιλέψει καρύδια, αμύγδαλα ή κάποιο γλύκισμα απ΄ το γεμάτο λιχουδιές, χωστό ντουλάπι της.
Αξέχαστες στιγμές…
ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΗ
Η άλλη είχε διαφορετική, μα κατά κάποιο τρόπο παρόμοια μοίρα!
Από αστική οικογένεια. Σοβαρή, κομψή, δραστήρια, και μέσα σ΄ όλα!
Όταν έφθασε -στους καιρούς της, τους περιοριστικούς- σε ηλικία γάμου, της έβαλαν στο τραπέζι την φωτογραφία τριών, μεταναστών αδελφών και της ζήτησαν να ξεχωρίσει έναν.
Διάλεξε στη τύχη αυτόν που νόμιζε ότι θα ήταν ο πιο κατάλληλος, έδωσε τον λόγο της εξ αποστάσεως, κι έμεινε πέντε χρόνια αρραβωνιασμένη, χωρίς ποτέ να τον έχει δει…
Τον γνώρισε μόνο όταν ήλθε στην Ελλάδα για τον γάμο…
΄Ύστερα έφυγαν μαζί για την ξενιτιά…
Λίγο έζησαν στην Αμερική, πριν πάρει με τα μωρά το δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα. Εκείνος έμεινε πίσω, να δουλεύει, να στέλνει χρήματα, για να χτιστεί το σπίτι, που μετατράπηκε στο λεπτό -λαβωμένο απ’ τις φονικές βόμβες των Γερμανικών στούκας- σ’ ένα σωρό πέτρες…
Είδε τον σύζυγό της ξανά μετά από 18 χρόνια πικρού αποχωρισμού, όταν μετά τον πόλεμο γύρισε τελείως κατεστραμμένη στη γη της επαγγελίας! Ευτύχησαν ωστόσο, να ζήσουν σαν ζευγάρι αρκετά χρόνια, να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη και να γεράσουν μαζί…
Μια όμορφη κι έξυπνη γυναίκα ήταν κι αυτή, που είχε μεγαλώσει μόνη τα παιδιά κι είχε πασχίσει μ’ όλες της τις δυνάμεις να προσφέρει το καλύτερο στην οικογένειά της.
Μπορεί να είχε περάσει πολλά στα νιάτα της -όπως κι η άλλη- όμως δεν το έβαζε κάτω!
Συνέχιζε να είναι αισιόδοξη και δυναμική.
Είχα την τύχη να ζήσω στο ίδιο σπίτι μαζί της δυο αξέχαστα χρόνια, να περάσω καλά και να διδαχτώ πολλά απ’ αυτήν…
Αξιαγάπητες, αφανείς ηρωίδες των καιρών τους…
Γυναίκες-πρότυπα για τον καθένα οι δυο καλές γιαγιάδες μου!
Γλυκιά η ανάμνησή τους.
Σημείο αναφοράς και παρηγοριά στα δύσκολα της ζωής…
