Κάθε μέρα, γράφω στίχους, της καρδιάς καθάριους ήχους…
με την πένα της ψυχή… και με στάλες, αντοχής!
Τα φτωχά μου τα στιχάκια… ο διαβάζων, πριν τα κρίνει…
ας σκεφθεί… ότι πηγάζουν, από τση καρδιάς την κρίνη!
Κάποια στιγμή στη ζωή μου, ανακάλυψα…
μια μικρή σπίθα, ποίησης… να δίνει λάμψη…
στην ψυχή μου!
Δεν την άφησα να σβήσει… να χαθεί!
Είδα ότι ομόρφαινε… την καθημερινότητα μου.
Κι έτσι την κανάκεψα!
Η Ποίηση… γίνεται η καλύτερη σου φίλη!
Σε βοηθά… να διώχνεις κάθε σου έγνοια!
Περνάς ωραία… με τον εαυτό σου! Προβληματίζεσαι…
Αλλά τολμάς… να εκφραστείς… σύμφωνα με τα
συναισθήματα σου!
Ή με των άλλων, όπως εσύ τα εμπεδώνεις!
Γενικά από την ποίηση… αντλείς ψυχική ηρεμία…
χαρά, γαλήνη!
Γίνεται… το απάνεμο λιμανάκι σου!
Το αραξοβόλι της ζωής σου!
Όταν κάποιος γράφει… ή σε Ποίηση ή γενικά σε στίχους…
είναι περισσότερο, για τη δική του ψυχική ικανοποίηση!!!
Δεν εξετάζει… εάν αυτό και αυτός, ένα μικρό… φτωχό του
στίγμα… στη ζωή του… γράφοντας τα στιχάκια του!!!
