«Τι γαρ πατρός θάλλοντος ευκλείας τέκνοις άγαλμα μείζον ή τι προς παίδων πατρί!»
(Σοφοκλής)
Δίκαιη, επιβεβλημένη η “Εορτή της μητέρας”. Δικαιολογημένοι οι έπαινοι και τα εγκώμια για τη μητέρα. Μεγάλος ο ρόλος της στη διαμόρφωση της κοινωνίας και της αστείρευτης προσφοράς της. Μια γεννήτρια που τρέφει – ανατρέφει σώμα και ψυχή και δίνει επάξια μέλη στην πολιτεία και στην εκκλησία.
Ομως πολλές φορές μονοπωλούμε προσφορές, πρόσωπα και θυσίες. Ή και υποτιμούμε. Και αναφέρομαι στον αφανή ήρωα, τον Πατέρα, τον παλαιό και τον σημερινό. Τον σκέπτομαι τακτικά και με πολλή τιμή.
Ειδικότερα αυτές τις ημέρες με την ευκαιρία της “Ημέρας του Πατέρα”, που εορτάζεται την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, εφέτος έπεσε την Κυριακή 19 Ιουνίου. Η εορτή αυτή “θεσμοθετήθηκε το 1972 ίσως επειδή οι παραδοσιακοί ρόλοι που συντηρούσαν τις κοινωνικές δομές κατεύθυναν σε μια και αυστηρή συμπεριφορά τους άντρες που γεύονταν τη χαρά της πατρότητας και σηματοδοτούσαν τον ρόλο του πατέρα ως βοηθητικό εκείνου της μητέρας” (ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΓΓΑΝΑ, περιοδ. “Αρμονία”, Ιούλιος 2010).
“Ημέρα του Πατέρα”: Εορτή ενιαύσια του Πατέρα. Του επώνυμου και ανώνυμου. Του αιώνιου πατέρα με τα πολλά φορτία. Τις χαρές και τις λύπες. Τις εκμεταλλεύσεις, τις ελπίδες και τις απελπισίες. Του φέροντος τον κάματον της ημέρας. Του θαλασσοδαρμένου από τα κύματα της αδικίας, των απρόοπτων δεινών και το αχανές πέλαγος, όπως κατάντησαν σήμερα την ζωή μας.
Τον πατέρα, τον φορτωμένο με όνειρα για τη ζωή, την συμβία του και τα παιδιά του, και όμως γρήγορα αυτά τα όνειρα να μεταβάλλονται σε εφιάλτες κι ακόμη σε καταποντισμό του! Δεν είναι λίγες οι φορές, που οι παραπάνω όχι μόνο του κάνουν τον βίο αβίωτο, αλλά και τον εκθέτουν, και μάλιστα τα παιδιά του που την σήμερον ημέρα άλλοι τα (παρα)μορφώνουν, άλλοι τα “παιδαγωγούν” και άλλοι τα εξαγοράζουν. Ενα πλουσιοπάροχο εμπόρευμα, που και από την εκάστοτε κρατική εξουσία πατρονάρεται. Παιδιά, τα οποία δεν δέχονται τις πατρικές συμβουλές, την πατρική αγωνία, τον πατρικό έλεγχο, που λίγο – λίγο να τα θίξεις, μπορεί να σου κάνουν μήνυση! Ενώ ο πατρικός έλεγχος είναι σωστό φάρμακο, εκείνα μετά βδελυγμίας, θράσος, αισχρολογίας και απειλών εναντιώνονται κι ας φωνάζει ο μέγας σοφός μας Ξενοφών: «Πατρός επιτίμησις ηδύ φάρμακον, έχει γαρ πλέον το ωφελούν του επιδάκναντος», (δηλ. Ο πατρικός έλεγχος είναι γλυκύ φάρμακον, διότι σ’ αυτόν υπερτερεί η ωφέλεια της βλάβης).
Σκέφτομαι πόσοι πατέρες, με τα σημερινά ανατρεπτικά δεδομένα, θα αισθάνονται ευτυχείς με την πορεία των παιδιών τους και αν ζούνε πράγματι την ανεκλάλητη χαρά όπως μας την περιγράφει ο Σοφοκλής, κάτι που βάλαμε στην απαρχή του γραφτού μας, το οποίον αναφέρομε τώρα σε μετάφραση: «Αλήθεια, ποια χαρά είναι μεγαλύτερη για τα παιδιά από την δόξα του ευτυχισμένου πατέρα τους, ή ποια για τον πατέρα (από την δόξα) των παιδιών του!».
“Ημέρα του Πατέρα”. Ποιον πατέρα; Αυτόν τον ήρωα και το θύμα. Το θύμα των εκάστοτε κρατούντων και ρουφούντων το αίμα του λαού; Το θύμα αυτό του Κεφαλαίου, που τον κατεβάζουν στους δρόμους και ψωμοζητά; Του πατέρα που βλέπει το παιδί του σφάγιο στις κάθε τόσο περιβόητες “Εκπαιδευτικές Μεταρρυθμίσεις”!!! Που το βλέπει άνεργο, καταθλιμμένο, ή το χειρότερο, να καταφεύγει σε υπόγειους και βδελυρούς ατραπούς και να συλλαμβάνεται ως “εγκληματίας”, ενώ οι πραγματικοί εγκληματίες των παιδιών, και όλων μας, κυκλοφορούν ελεύθερα και με το αζημίωτο!; Αλήθεια, τι όνειρα να κάνει σήμερα ο πατέρας για τα παιδιά του; Εδώ μας κλέψανε και τα όνειρα… και σε λίγο και τον αέρα που αναπνέουμε. Εκεί καταντήσανε την Ελλάδα. Σε ένα τρισάθλιο χάλι πρωτοφανές από τότε που γεννήθηκε.
“Ημέρα του Πατέρα”. Ποιά “Ημέρα”; Ένας Πατέρας, που με την ασταμάτητη φόρα που έχουν πάρει τα διαζύγια και οι “διαταραγμένες” σχέσεις των συζύγων, πάει περίπατο η πατρότης και η πατρική αυθεντία; Ποια παιδιά, τίνος πατέρα, της ζητιανιάς, των “παιδιών των φαναριών”, της σεξουαλικής εμπορίας και της εργασιακής εκμεταλλεύσεως;
“Ημέρα του Πατέρα”! Ας αφήσουμε κατά μέρος τις περιβόητες “Ημέρες” (γράφε “νύχτες”), που ασταμάτητη φλυαρία και θυμηδία προκαλούν.
Ας δούμε όλοι μας, ιδίως οι λεγόμενοι κατ’ ευφημισμόν “υπεύθυνοι” και “άρχοντες”(!) την αλήθεια, την πραγματικότητα κι ας τιμήσουμε με έργα αγάπης και δικαιοσύνης όχι μόνο μια φορά τον χρόνο και μάλιστα με ψεύτικα λόγια και φαρισαϊκούς πανηγυρισμούς(!) αλλά κάθε μέρα ανεβάζοντας στη ζωή και στη συνείδησή μας την ιερή εικόνα του Πατέρα. Και όχι μόνο εμείς, αλλά και αυτός…
*Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
