Ημέρες χαράς κι όχι μοναξιάς

Κάποτε, στα παιδικά μου χρόνια, χοντρός ήταν ο πλούσιος, αδύνατος ο φτωχός και η επιβίωση του κόσμου εξαρτιόταν από τη σίτιση των πεινασμένων.
Λίγα χρόνια πριν το σήμερα, σε μεγάλο μέρος του πλανήτη, οι πλούσιοι ήταν αδύνατοι, οι μικρομεσαίοι χοντροί και η επιβίωση του κόσμου εξαρτιόταν και συνεχίζει να εξαρτιέται από τις διαθέσεις των υποκινητών τρομοκρατικών ενεργειών που ταυτίζονται πολλές φορές με τα συμφέροντα κάποιων λίγων. Και τα μνημόνια που ήρθαν στη χώρα μας μάς παρουσιάζονται ως τρομοκρατικές ενέργειες και τα αποτελέσματά τους για τους περισσότερους κατοίκους αυτού του τόπου είναι οικονομικός και ψυχολογικός τρομοκρατικός πόλεμος.
Οι μέρες όμως που έρχονται δεν είναι για γκρίνια. Είναι μέρες χαράς, αισιοδοξίας, ανθρωπιάς, αγάπης. Είναι ευκαιρία για ανάσα, όσο δύσκολο κι  αν φαίνεται. Ολα τα γεγονότα που παίζουν και θα παίξουν, στο κοντινό ή παγκόσμιο σκηνικό, ας γίνουν οδηγοί για αισιοδοξία και αγάπη.
Άραγε, πόση ευτυχία, αγάπη, χαρά μπορούν να προσφέρουν οι μεγάλοι άνδρες, οι κυβερνώντες; Εκεί ξεχωρίζει ο μεγάλος. Στον εσωτερικό πλούτο που μπορεί να προσφέρει πρώτα στον εαυτό του και μετά στους γύρω του. Συνήθως δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτε απ’ αυτά. Οι μόνοι κυβερνώντες στον πλανήτη αυτό που σκέφτονται πρώτα τον λαό τους είναι αυτοί του μικρού Μπουτάν, που ενδιαφέρονται για την ευτυχία όλων των ανθρώπων τους.
Ούτε οι θρόνοι φέρνουν μόνιμη δύναμη, αλλά ούτε τα ράσα κάνουν τον παπά. Ούτε φυσικά το shopping therapy είναι τρόπος υπαρξιακής επιβεβαίωσης, άλλωστε κι αυτό μας το έκοψε η τρόικα. Έτσι κι αλλιώς η όποια τέτοια ψυχολογική ανάταση είναι πρόσκαιρη, αν όχι υπόθεση ωρών.
Μήπως μια βόλτα στο γηροκομείο, σ’ ένα ίδρυμα, θα μας έδινε αφορμές για αλλαγή; Μήπως τελικά έχουμε ανάγκη να δώσουμε ανθρωπιά, χαρά, αγάπη, έστω ένα χαμόγελο, μια φιλική κουβέντα, για να μας επιστραφεί ένα μέρος της προσφοράς μας; Μήπως αυτή η διαδικασία μας δίνει αυτό που αναζητάμε και δεν το βρίσκουμε αλλού;
Σίγουρα όλα τα συμβαίνοντα γύρω μας, κάνουν πολλούς από εμάς να μην μπορούμε να σκεφθούμε κάτι άλλο παρά την επιβίωσή τους και σε άλλους να παίζουν παιχνίδια και το μόνο που καταφέρνουν είναι να χαλάνε τη γαλήνη τους και να αναστατώνουν τον ψυχολογικό μας κόσμο.
Μετά τις 21 Δεκεμβρίου, το χειμερινό δηλαδή ηλιοστάσιο και ουσιαστικά από την 25η Δεκεμβρίου, αρχίζει το φως να νικά το σκοτάδι. Αρχίζουν οι μέρες να μεγαλώνουν και να παραμερίζουν το σκοτάδι. Και οι γιορτές αυτές δείχνουν ότι πρέπει να παραμερίσουμε τα ψυχολογικά μας σκοτάδια και να γεμίσουμε την καρδιά μας με φως. Με φως που εκδηλώνεται σαν χαρά, σαν αγάπη προς όλους δίπλα μας.
Ας κλείσουμε για λίγο την καθημερινότητά μας στο ντουλάπι και ας στρέψουμε τα μάτια μας προς κάθε διπλανό μας, με τη διάθεση να του προσφέρουμε κάτι ευχάριστο. Έστω κι ένα χαμόγελο, μια ευχή, μια χειραψία βρε αδελφέ.
Ο άνθρωπος σήμερα, απ’ ό,τι λένε οι ειδικοί, νοιώθει μόνος. Μόνος ανάμεσα σε τόσους άλλους γύρω του. Και προσπαθεί να συμπληρώσει τη μοναξιά του με το φαγητό, το ποτό, τη φαντασία, κυρίως με την τελευταία. Το μόνο όμως που καταφέρνει είναι να είναι πάλι μόνος.
Δεν είναι απαραίτητο να τρώμε, να πίνουμε, να…, για να υπάρχουμε. Μπορούμε να μοιράζουμε χαρά, αγάπη, καλοσύνη, που ενώ έχουν τόση αξία για τους περισσότερους από εμάς, όχι μόνο δεν στοιχίζουν τίποτα, αλλά υπάρχει και τόσο μεγάλη ανταπόδοση, που αν μας γίνει αντιληπτό αυτό θα μεγαλώνουμε συνεχώς την προσπάθειά μας.
Ας δώσουμε λοιπόν ευχές, χαρά, ευτυχία, αγάπη στον διπλανό μας κι ας γεμίσουμε και τη δική μας καρδιά με τα ίδια αισθήματα κι ας την αφήσουμε γεμάτη φως και φωτεινή να λάμπει μέρα νύχτα.
Ας ευχηθούμε στον διπλανό μας “να δει τα παιδιά του να γερνάνε”, μια ευχή που άκουσα πριν χρόνια σε τοπικό κανάλι από κυρία κάποιας ηλικίας και από τότε βγαίνει μέσα από την καρδιά μου, κάθε φορά που την απευθύνω σε κάποιον.
Ακόμη, ας καλέσουμε τον όποιο διπλανό μας για έναν καφέ, για ένα ποτήρι κρασί, για μια κουβέντα. Τα έχουμε όλοι ανάγκη και θα διαπιστώσουμε ότι θα μας γεμίσουν χαρά και ευτυχία.