(β’ συνέχεια)
Γιάννης Α. Φίλης
Ηλεκτρολόγος – Μηχανολόγος στο Ε.Μ.Π. & επιστήμη συστημάτων στο Πανεπιστήμιο UCLA της Καλιφόρνιας.
Δίδαξε στο ίδιο Παν/μιο και στο Παν/μιο της Βοστώνης.
Καθηγητής στο Πολυτεχνείο Κρήτης & Πρύτανης επί δωδεκαετία.
Συγγραφέας πολλών σημαντικών ποιητικών – πεζογραφικών έργων καθώς και επιστημονικών συγγραμμάτων με πολλές διακρίσεις.
Εκδόσεις Έναστρον, σειρά Ελληνική Λογοτεχνία 2016
Επιμέλεια: Εφη Ριζά-Σκύφα
Εξώφυλλο: Βάσω Καυκούλα
Σελιδοποίηση και γραφιστική επιμέλεια, φροντίδα κειμένων: Αριστέα Ηλιοπούλου, Ανδρέας Βλαζάκης
Με τον αθλητισμό, αφού έγινε επάγγελμα, μετατράπηκε σε χρήμα και ισχύ, όπως και η πολιτική… ενώ η μεγαλύτερη τρέλα είναι να θέλεις ν’ αλλάξεις τον κόσμο…
Ηπόλη ολόφωτη. Αυτοκίνητα διέσχιζαν τη λεωφόρο αδιάφορα. Έξω από το υποβλητικό κτίριο της Βουλής αισθάνθηκα λίγο καλύτερα.
Αναρωτήθηκα αν υπήρχε άλλος τρόπος να πω τα ίδια σε τρία λεπτά. Η απάντηση ήταν προφανής, αλλά δεν ήθελα να τη σκέπτομαι.
Σ’ ένα μικρό ταβερνάκι παρήγγειλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ασυναίσθητα άρχισα να μετράω τους πολιτικούς που είχαν γονείς πολιτικούς. Γέλασα καθώς τους μετρούσα με τα δάχτυλα.
Και προσπαθούσα να θυμηθώ ποιος είχε πει ότι οι επαγγελματίες της πολιτικής ζουν με την αυταπάτη της μεγαλοφυΐας τους και διακατέχονται από μια υποδόρεια απέχθεια προς τους ψηφοφόρους τους. Τότε έχασα το μέτρημα επιστρέφοντας στο… Οριέντε. Εκεί που ένα απόγευμα η ΣΕΛΕΣΤΕ μου είχε πει ότι «όταν ο αθλητισμός έγινε επάγγελμα, μετατράπηκε σε χρήμα και ισχύ, όπως το ίδιο έγινε και με την πολιτική».
Της είπα ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις. ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕ. Άφησα το ποτήρι μου γεμάτο στο τραπέζι. Δεν ήθελα να χαλάσω τα παιχνιδίσματα που έκανε το φως.
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΡΕΛΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ Ν’ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Η Σελέστε ένα πρωί που πίναμε χυμό μάνγκο έξω από την καλύβα, μου είπε ότι «η μεγαλύτερη τρέλα είναι να θέλεις ν’ αλλάξεις τον κόσμο πριν την ώρα του». Οι δικτάτορες που θέλησαν να τον αλλάξουν και να τον φέρουν στα μέτρα τους, ο καθένας για τους λόγους του, όλοι αυτοί που η ιστορία τους φτύνει, και τους ανδριάντες τους γκρεμίζει, ρίχνοντας τους στη σκόνη, δεν ξέφυγαν από τη γνωστή μοίρα, την αιματοχυσία και τη γελοιοποίηση».
Κοίταξα το ποτήρι με τον πρασινοκίτρινο χυμό. Εκείνο το πρωί είχα ξυπνήσει βαρύθυμος. Η ΣΕΛΕΣΤΕ αντίθετα ήταν ομιλητική, είπε: «Ο κόσμος είναι αυτός που είναι, δυσκίνητος, κοινότοπος, μηδαμινός, μια επιφανειακά ασυγχρόνιστη συμφωνία από μικρά και ασήμαντα πράγματα.
Μη, με ρωτάς το γιατί. Δοκίμασε να τον αλλάξεις πιο γρήγορα απ’ όσο αντέχει και θα χαλάσεις την τάξη. Γιατί ν’ανταλλάξεις τις μικρές απολαύσεις του με μια μεγαλειώδη ουτοπία; εμένα μ’αρέσει έτσι όπως είναι. Όμως, εγώ έβλεπα μπροστά μου το πανεπιστήμιο να έχει μετατραπεί σε βιομηχανία…. τότε, κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα μόνη της… Με μεγάλο δίσταγμα υπέβαλα την παραίτησή μου.
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΙΣΧΥΡΟ ΡΕΥΜΑ, ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ ΚΙ ΕΝΑ …… ΜΕ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗΣ
Οι δαίμονες που με καταδίωκαν με έστελναν χωρίς προειδοποίηση και έλεος σε άλλους κόσμους. Ήδη, άκουγα το κάλεσμα κι έπρεπε να σπεύσω…. Πρωινό στο κατάστρωμα ταξίδι στη μεγάλη ….. Φλοριάνα, γκρίζα, πράσινη και μαύρη. Ανυπόκριτη στο Λυκαυγές του Ισημερινού. Τοπίο εξωτικό. Στο κέντρο ο κώνος του ηφαιστείου και ολόγυρα οι χαμηλές απόκρημνες ακτές ταπεινές και σιωπηλές … Στο σκάφος ήταν οκτώ επιβάτες όλοι με ευχάριστη διάθεση ώσπου μετατράπηκε σε νευρική. Μέσα στα πολλά παιχνίδια με την ωκεάνεια θάλασσα, ακόμα και με ομάδα λευκών καρχαριών. Η θάλασσα πυκνή και μαύρη και πηχτή. Οι επιβάτες του σκάφους σκορπισμένοι στο νερό ήταν απορροφημένοι από τις μικρές ιστορίες που θα κατασκευάζαμε.. όμως ένα ισχυρό ρεύμα δημιούργησε φόβο και κίνδυνο, παράλληλα με τον τρόμο των 5 λευκόπτερων καρχαριών που κοντά μας κυκλοφορούσαν.
Η ΜΕΛΑΧΡΙΝΗ ΜΕ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΜΑΓΙΟ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΗΣ
Η μελαχρινή γυναίκα κάπου δέκα μέτρα μπροστά μου φορώντας εκτυφλωτικά λευκό μαγιό, το σώμα ωραίο γλιστρώντας στο νερό με τη φυσικότητα του εκπαιδευμένου κολυμβητή. Για μια στιγμή πανικοβλήθηκα από το ισχυρό ρεύμα αλλά γρήγορα συγκεντρώθηκα. Φαντάσου, σκέφτηκα, να πνιγώ σε τούτα τα νερά, άγνωστος. Χαμογέλασα κάτω από τη μάσκα με τη σκέψη. Η γυναίκα με το λευκό μαγιό έδειχνε να βρίσκεται στο φυσικό της περιβάλλον… αναρωτήθηκα τι έψαχναν οι πέντε υφαλοκαρχαρίες. Καλύτερα αν είχε μεταθέσει την ερώτηση…. πρόσεξα κάποια κίνηση προς την πλευρά της ομάδας και βγάζοντας το κεφάλι έξω από τον ……… άκουσα φωνές. Κάποιοι έδειχναν προς ένα σημείο. Ήταν προς την κατεύθυνση του ρεύματος και πλησίασα χωρίς δυσκολία. Ο ψηλός Σουηδός ήταν ακίνητος στο νερό, τα πόδια με τα βαριά πέδιλα κρεμασμένα. Η μελαχρινή γυναίκα με το λευκό μαγιό έβαλε το σώμα της πίσω του, το δεξί χέρι περασμένο από τον ώμο μέχρι την αριστερή αμασχάλη, το ελεύθερο χέρι και τα πόδια έσπρωχνε το νερό προς την κατεύθυνση του ρεύματος. Οι αμερικανοί έκαναν νόημα σε εξωλέμβιο σκάφος, κάπου πενήντα μέτρα δυτικά να πλησιάσει. Όλοι ξεχάσαμε το δράμα στο βυθό και βοηθήσαμε στο ανέβασμα στο σκάφος του Σουηδού.
ΩΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΥΣ «ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ» ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ
Η γυναίκα που τον ανέσυρε άρχισε να του κάνει ανάνηψη… Όμως ο άντρας δεν είχε σημεία ζωής. Μετά από είκοσι λεπτά όλοι παραιτήθηκαν ένα μεγαλύτερο σκάφος είχε ήδη αναχωρήσει για τη μετακόμιση στη Σάντα Κρουζ.
Επιστρέψαμε στο σκάφος κλεισμένοι στα προστατευτικά κελύφη μας. Το βράδυ στο τραπέζι οι αμερικανοί μιλούσαν χαμηλόφωνα και οι δύο αγγλίδες απολύτως σιωπηλές…. Κάθισα δίπλα στη μελαχρινή γυναίκα. Την κοίταξα στα μελαγχολικά μάτια, της συστήθηκα και της έδωσα το χέρι μου, «ΣΕΛΕΣΤΕ» μου απάντησε ανταποδίδοντας την χειραψία. Το χέρι της λεπτό, δυνατό. «Έχεις κάνει μαθήματα ναυαγοσώστη» «Α, ναι, παλιά ιστορία Ναυαγοσώστρια». «Πρώτη φορά στα Γκαλαπάγκος;» πρώτη, αν κι έχω διαβάσει τόσα για τα νησιά…. Έχω σπουδάσει βιολογία. Καταλαβαίνεις: Δαρβίνος και φυσική επιλογή… Αυτή η επίσκεψη είναι ένα ιερό προσκύνημα πιστού στους αγίους τόπους. Κούνησα το κεφάλι χαμογελώντας… «βρίσκεις και σπίνους του Δαρβίνου… μου απάντησε» την επόμενη όμως φορά. Ξέρεις τον λυπήθηκα τον φουκαρά τον Σουηδό. Τόσο ταξίδι και ν’αφήσει την τελευταία του πνοή εδώ», «έκανε όμως καλό θάνατο», είπα με ύφος ψευδοφιλόσοφου.
Η ΣΕΛΕΣΤΕ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΜΕ ΑΝΕΣΗ ΤΗ ΣΚΑΛΑ
Απόψε φεύγουμε για την Σπανιόλα, είμαι περίεργος να ιδώ τι της βρήκε ο αυτιστικός νεαρός άγγλος.
«Είσαι κι εσύ βιολόγος; χαμογέλασα» εγώ; όχι γνωστικός ψυχολόγος είμαι. Πες, σκέτος ψυχολόγος». «Τουρίστας εδώ;» όχι, όχι. Είναι μεγάλη ιστορία. Θα σου πω άλλη φορά. Αύριο στην Εσπανιόλα θα ήθελες να με ξεναγήσεις; Με κοίταξε λίγο κουρασμένα. «Αυτόν τον κόσμο τον γνωρίζω από τα βιβλία. Αν σου κάνει τέτοια ξενάγηση, γιατί όχι. Όταν το πρωί φάνηκε η Εσπανιόλα…. ήμουν ακόμη άυπνος. Ο καπετάνιος μου είπε ότι πράγματι είχαμε πάρει πολλές φορές κλίση σαράντα πέντε μοιρών, αλλά αυτός ο καιρός είναι συνηθισμένος. Η κλίση γίνεται επικίνδυνη στις εβδομήντα μοίρες και πάνω….».
Η Σελέστε κατέβηκε με άνεση τη σκάλα. Με κοίταξε χαμογελώντας. «Δεν φαίνεται να κοιμήθηκες τη νύχτα».
«Γιατί δεν κοιμήθηκες;» για την εξερεύνηση;*
