Ταξιδεύοντας σε μια χώρα χαμένη στη μετάφραση, αποκαθηλώνοντας τη γαλέρα των μνημονίων και των αμνημόνων
Σύγχυση – «Μυστήρια» συμφωνία
Τελικά, σε κάθε περίπτωση, χρειαζόταν ή όχι η ελληνική κυβέρνηση να έρθει στην εν λόγω συμφωνία με τους εταίρους;
Οι Γερμανοί την υπερψήφισαν στο Κοινοβούλιό τους, εν μέσω μίας αισχίστου είδους προπαγάνδας. Η οποία όμως ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά όσων πιστεύουν πραγματικά στην αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών.
Η υπόλοιπη Ευρώπη παρουσιάζεται εξίσου «μοιρασμένη» υπέρ και κατά της συμφωνίας.
Παράλληλα, η ελληνική κοινωνία δείχνει να οδεύει επιτέλους σε ένα πιο δυναμικό επίπεδο επαγρύπνησης, «ελέγχοντας» μέχρι κεραίας τη νέα ελληνική κυβέρνηση.
Ταπεινή μου άποψη είναι πως, ενίοτε, για την επίτευξη ενός στόχου χρειάζονται περισσότερες της μίας κινήσεις.
Συνεπώς δεν ωφελεί να κρίνουμε την ελληνική κυβέρνηση από μία και μόνο επιλογή της.
Είναι υποχρέωση όμως αυτής της κυβέρνησης να εφαρμόσει τις αντίστοιχες πολιτικές που θα δώσουν προοπτική ακόμα και στις «ύποπτες» αποφάσεις της. Και να διαλύσει τις αμφιβολίες άμεσα.
*******
Περί κριτικής – Και σεβασμού
Η «συγγνώμη» του Μανώλη Γλέζου απλώς φώτισε μία συζήτηση που ήδη διεξάγεται στην κοινωνία. Εάν αυτές οι σκέψεις δεν υπήρχαν στον συλλογισμό μεγάλης μερίδας του κόσμου, δεν θα συνέτρεχε λόγος να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας.
Πέρα από το δίκαιο ή όχι της αμφισβήτησης στο οποίο αναφέρομαι ανωτέρω.
Ο Μανώλης Γλέζος και ο Μίκης Θεοδωράκης, όπως και όσοι ακόμα γέροντες άντεξαν και φτάσαν στα δικά μας τα χρόνια, έχουν κάθε δικαίωμα να τα θέλουν όλα και να τα θέλουν τώρα.
Άνθρωποι που έζησαν την Αντίσταση, τις θηριωδίες, τον εμφύλιο, τον διχασμό, τα ξερονήσια, τη χούντα και όλη τη σύγχρονη Ιστορία της χώρας, δεν κάνουν λάθος ποτέ.
Ευχή και κατάρα, οι φωνές αυτές να μην σιγήσουν. Τουλάχιστον όσο η χώρα ψάχνει να βρει τον βηματισμό της.
Αντιθέτως, είναι η ώθηση που δίνουν το καλύτερο καύσιμο για την πορεία προς την πρόοδο.
*******
Εμπρός… πίσω – (Και) Πολιτιστικό ολοκαύτωμα στη Μέση Ανατολή
Οι εικόνες που κάνουν τον γύρω του κόσμου με τους τζιχαντιστές να γκρεμίζουν προϊσλαμικά μνημεία αιώνων προκαλούν θλίψη. Όχι μεγαλύτερη όμως από τις εικόνες των σφαγών και των τερατουργιών των προηγούμενων μηνών.
Οι αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας, με αποκορύφωμα της σύγκληση του συμβουλίου του Ο.Η.Ε. σχετικά με την «πολιτιστική τραγωδία», θα έπρεπε να εκφράζονται εδώ και καιρό και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση.
Η αξία των αρχαιοτήτων που καταστρέφουν οι μαχητές του ΙΚ είναι ανεκτίμητη. Ωστόσο, με συγχωρείτε, αλλά στο «ζύγι» και απέναντι στις χιλιάδες ανθρώπινων ζωών που έχει θερίσει είναι απλώς ένα θλιβερό γεγονός. Η τραγωδία είναι ανθρωπιστική.
Η «κοινή γνώμη» και η διεθνής κοινότητα έχει υποχρέωση να προστατέψει τον πολιτισμό. Πρώτα όμως θα πρέπει να πάρει στα σοβαρά την προστασία της ίδιας της ανθρωπότητας.
Αλλιώς η Ιστορία μένει κενή νοήματος.
*λωτοφάγος
