Οπως παλιά…Crash test… εν μέσω μπλόκων
Την ώρα που οι αγρότες κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις τους και αρνούνται να συναντήσουν την κυβέρνηση, οι επικεφαλής των θεσμών ξεκίνησαν τις συναντήσεις τους με τους εκπροσώπους της ελληνικής κυβέρνησης.
Γιώργος Χουλιαράκης και Ευκλείδης Τσακαλώτος έχουν αναλάβει αυτά τα πρώτα “ραντεβού”, όπου θα δοκιμαστούν τα σχέδια της κυβέρνησης απέναντι σε αυτά των δανειστών.
Οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης (καμία μείωση κύριων συντάξεων) παραμένουν, χωρίς να είναι γνωστή ακόμη η επίσημη στάση της τρόικας. Πάντως, οι διαφορές στις γραμμές των δανειστών έχουν και πάλι κάνει την εμφάνισή τους, με το Δ.Ν.Τ. να συντείνει στο… διχαστικό κλίμα.
Τώρα, εάν η κυβέρνηση θα μπορέσει να το καρπωθεί ή θα το… φάει ο γάιδαρος, μένει να αποδειχθεί στην πράξη.
*********
I wanna play a game. A blame game.
Την ώρα που ο εκβιασμός των αγαπημένων εταίρων από την Εσπερία ανδρώνεται και επικοινωνεί τα “επιχειρήματά” του, οι νεκροί στο Αιγαίο συνεχίζουν να αυξάνονται.
Εμπρός στη θέα τόσων νεκρών (300 και πλέον μόνο τον Ιανουάριο), υπάρχουν αξιωματούχοι που δεν ντρέπονται να διακινούν ακόμα και προτάσεις του τύπου «πνίξτε τους και θα σας μειώσουμε το χρέος». Για όσους γλυτώνουν τον πνιγμό, οι ίδιοι προβλέπουν στρατόπεδα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Η Ιστορία θα είναι αμείλικτη απέναντι σε αυτή τη μαφιοκρατία. Ομως, πριν την Ιστορία, αμείλικτη εμφανίζεται και η ίδια η Πραγματικότητα.
Δεν χρειάζεται να είναι κανένας φιλόσοφος για να καταλάβει πως αυτή η Ευρώπη δεν είναι σε θέση να δείξει ίχνος αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης. Εκτός εάν στους υπολογισμούς της προκύπτει κέρδος μερικών εκατομμυρίων ευρώ.
Η κυβέρνηση και όλοι οι φορείς της χώρας, οφείλουν να επεξεργαστούν ακόμα και τα πιο σκοτεινά σενάρια για το άμεσο μέλλον. Χωρίς καθυστερήσεις.
Οι εποχές είναι ακραίες. Οι πολιτικές που επιβάλλονται, παρομοίως. Ας είμαστε προετοιμασμένοι, τουλάχιστον, για αντίστοιχες καταστάσεις.
*********
Η Ισορροπία του Νας……και η ανισορροπία του Ελεύθερου του Λόγου
Η απαγόρευση του έργου “Η ισορροπία του Νας” από το Εθνικό Θέατρο, συνοδεύτηκε από το… σπάσιμό της στην πράξη και το ανέβασμα της παράστασης στο Θέατρο Ρεξ το βράδυ της Κυριακής.
Ωστόσο, ήρθε να επιβάλει μία συζήτηση που λόγω της γραφικότητας των προ διετίας αντιδράσεων με τα γεγονότα έξω από το θέατρο Χυτήριο και την παράσταση “Corpus Christi”, είχε αναβληθεί επ’ αόριστον.
Σήμερα και μετά τις τελευταίες εξελίξεις, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ούτε το εάν θα έπρεπε να ανέβει η παράσταση, ούτε εάν θα έπρεπε να περιλαμβάνει αποσπάσματα από το βιβλίο ενός καταδικασμένου τρομοκράτη.
Το ερώτημα που ψύχραιμα και με θάρρος θα έπρεπε πλέον, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να μπει στο επίκεντρο του διαλόγου, είναι εάν είναι αποδεκτό, εν έτει 2016, να λογοκρίνεται επισήμως μία παράσταση.
Είτε αυτή είναι του Εθνικού Θεάτρου, είτε οποιουδήποτε άλλου θεάτρου. Ενα καλλιτεχνικό έργο, θα πρέπει, να κρίνεται πάντα από το κοινό.
Σε τι είδους καθεστώτα εγκρίνεται πρώτα το περιεχόμενο κάποιου έργου από τις όποιες αρχές;
**********
Δυστοπία uprising – Ενα φάντασμα πλανιέται επάνω από τον κόσμο…
«Έχω ένα εφιαλτικό όραμα για το 2017: Πρόεδρος Τραμπ, Πρόεδρος Λεπέν, Πρόεδρος Πούτιν», έγραφε αρθρογράφος των Financial Times πριν από περίπου δύο μήνες.
Η αγωνία, τουλάχιστον για τούτη τη δική μας γωνιά της γης, ανταποκρίνεται κυρίως στους δύο πρώτους. Αφού ο ρόλος του Ρώσου προέδρου έχει, μέχρι στιγμής, γεωστρατηγική σημασία για τα συμφέροντα της χώρας μας.
Από τη μία, ένα ολόκληρο και επαρκώς «ξοφλημένο καθεστώς», χρειάστηκε να συσπειρωθεί στη Γαλλία για να αποκρούσει πρόσφατα τον κίνδυνο της επέλασης της Μαρίν Λεπέν και από την άλλη, πέρα από τον Ατλαντικό, ο ρατσιστής και ανερυθρίαστος υποψήφιος Τραμπ, επελαύνει στις προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικάνων, κάνοντας την επιλογή της Χίλαρι Κλίντον να φαντάζει «δημοκρατική όαση».
Ο κόσμος αλλάζει. Το προσφυγικό και ο κίνδυνος του Ισλαμικού Κράτους χρησιμοποιούνται από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας, απλώς ως οι κινητήριες εκείνες δυνάμεις που θα δικαιολογήσουν την επαναφορά του Μεσαίωνα.
Το σημαντικό, με αφορμή και τα… εσωτερικά “δικά μας”, είναι να κατανοήσουμε το νόημα των στίχων του πάστορα Μάρτιν Νίμελερ (που εσφαλμένα αποδίδονται στον Μπέρτχολντ Μπρεχτ):
Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…
**Πρωτοδημοσιεύτηκε το 1955 στο βιβλίο του Μίλτον Μάγερ “Νόμιζαν πως ήταν ελεύθεροι”.
*λωτοφάγος
