Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Το… υιοθετημένο μνημόνιο – Αγνώστου πατρός
Το ζήτημα δεν είναι καινούργιο. Για τους εταίρους από την Εσπερία, η πρώτη νύξη έγινε τις ημέρες του περσινού καλοκαιριού, όταν το τρίτο μνημόνιο πέρναγε από την ελληνική Βουλή.
Η «πατρότητα» του προγράμματος μοιάζει να αποτελεί σημαντικό πονοκέφαλο. Τόσο για τους έξω, όσο και για τους μέσα. Για τους δικούς του λόγους ο καθένας.
Το ζήτημα είναι πως, σχεδόν έναν χρόνο μετά από εκείνο το καταραμένο δεκαεπτάωρο διαπραγμάτευσης και το κύμα συμπαράστασης που ξεσήκωσε η μαφιόζικη συμπεριφορά των Βρυξελλών, στον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν αποφασισμένοι να φερθούν στο μνημόνιο σαν να είναι… παιδί τους.
Εγκαταλείποντας μια για πάντα τα περί πραξικοπήματος, τα «this is a coup» και τα λοιπά περί ελλείμματος Δημοκρατίας εκ Βρυξελλών. Και φέρνοντας χαμόγελα στα χείλη των εταίρων που βλέπουν πως το στήριγμά τους στην Ελλάδα δηλώνει αποφασισμένο να κρατήσει όρθια τη συμφωνία τους.
Αυτά βλέπει και ο Ισπανός. Και προτιμάει τους γνήσιους πατέρες της λιτότητας, παρά μία ενδεχόμενη… στροφή στον ρεαλισμό α λα ΣΥΡΙΖΑ!
********
Τικ-τακ, τικ-τακ, ΣΥΡΙΖΑ-Ποντέμος… Βενσερ… Μπουμ!
Τα εκλογικά αποτελέσματα σκόρπισαν απαισιοδοξία εντός και εκτός Ισπανίας. Το Λαϊκό κόμμα του Ραχόι, των -αρκετών- στελεχών του που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τον νόμο, του φανατικού υπέρμαχου της λιτότητας και φυσικά, των εκπροσώπων του ισπανικού «παλιού και φθαρμένου», κατάφερε και διατήρησε την κυριαρχία του.
Δεν χωρά αμφιβολία πως τα βρετανικά αποτελέσματα του δημοψηφίσματος έπαιξαν σε σημαντικό βαθμό τον ρόλο τους. Όχι όμως τον κύριο.
Το… Όσκαρ πρωταγωνιστικού ρόλου στις ισπανικές εκλογές, αναμφισβήτητα κρατάει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά.
Από τη στιγμή που ΣΥΡΙΖΑ και Ποντέμος εμφανίστηκαν ως σύμμαχοι απέναντι σε αυτή την… ανίερη συμμαχία των Βρυξελλών, ήταν ξεκάθαρο πως το όποιο αποτέλεσμα στην Ισπανία θα κρινόταν -και- μέσα από αυτή τη σχέση.
Κι ακόμα πιο ξεκάθαρα, το παράδειγμα της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρίθηκε αρκετά… ενδιαφέρον για να δοκιμαστούν με τη σειρά τους και τα ξαδέλφια του από την Ιβηρική χερσόνησο. Βέβαια, η ευθύνη των Ισπανών που φοβήθηκαν τελικά να κάνουν την αλλαγή είναι εξίσου σημαντική.
Το παράθυρο για το τι μέλλει γενέσθαι στην Ισπανία παραμένει ανοικτό. Αφού παρά τη νίκη του Ραχόι, τίποτα δεν διασφαλίζει μία σταθερή κυβέρνηση υπό τις οδηγίες του. Όμως σίγουρα, το ταμείο για το Ισπανικό… «νέο» καταγράφεται αρνητικό.
Με ό,τι αυτό σημαίνει για τον χώρο της Αριστεράς-Κεντροαριστεράς και τις μελλοντικές εκλογικές μάχες στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες…
********
Η απατημένη σύζυγος – Ευρώπη… δηλητήριο
Η αντίδραση των Βρυξελλών στο Brexit, παρά το ότι δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, από τη μία αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο αυτής της Ένωσης και από την άλλη μας κάνει να θυμηθούμε την Ιστορία.
Οι έξι ιδρυτικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μαζεύτηκαν άρον-άρον για να καλέσουν τη Βρετανία να τα… μαζέψει και να φύγει και μάλιστα γρήγορα, δείχνει όλη την εκδικητικότητα και τον καθεστωτισμό που διακρίνει την Ένωση.
Και αυτή ακριβώς η συμπεριφορά μας φέρνει στο… «από την άλλη» της Ιστορίας.
Γιατί μια ματιά στη σύγχρονη Ιστορία θα είναι αρκετή για να βρει κανείς τους παραλληλισμούς της προχιτλερικής Γερμανίας και της «μετευρωπαϊκής» Βρετανίας.
Προφανώς, οι εποχές δεν είναι ίδιες. Ούτε όμως και τόσο ακίνδυνες.
Και, υπενθυμίζω, παρά τα χαμηλά ποσοστά της, η ακροδεξιά ήταν εκείνη που κατάφερε να ρυθμίσει τον δημόσιο διάλογο όλο το προηγούμενο διάστημα στο νησί.
Συνεπώς, φάρσα ή δράμα, η Ιστορία μοιάζει έτοιμη να επαναληφτεί για ακόμα μία φορά…
********
Η συγγνώμη του Σουλτάνου – Γονατιστός, στα… ρώσικα και με βαθιά περισυλλογή
Μπορεί να συνέβη με καθυστέρηση επτά μηνών, δεν θα πρέπει όμως επ’ ουδενί να περάσει στα ψιλά γράμματα.
Η απόφαση του Τούρκου προέδρου να απολογηθεί, και μάλιστα με επιστολή, στον πρόεδρο Πούτιν για την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους, δείχνει, τουλάχιστον, την πρόθεση… στροφής του Ερντογάν προς τη Ρωσία. Και, οπωσδήποτε, θα πρέπει να συνδυαστεί και με τη μεταμέλεια που έδειξε πρόσφατα και προς το Ισραήλ για το μακελειό του 2010.
Το πώς θα αντιδράσει η Μόσχα μένει να το δούμε. Όμως, σίγουρα, τα… καμπανάκια θα πρέπει να χτυπήσουν δυνατά και για την Αθήνα.
********
Το προσφυγικό δεν μεταναστεύει – Όταν το βλέμμα γυρίζει αλλού…
Η φωτογραφία του πατέρα που κατεβαίνει από τη βάρκα στη Σκάλα Συκαμιάς, με το μωρό του στα χέρια και τη γυναίκα του στους ώμους, δηλώνει περίτρανα πως το δράμα συνεχίζεται, ακόμη κι όταν η κοινή γνώμη παύει να κοιτάζει.
Την ίδια ώρα, τα… πολλά που πρέπει να γίνουν, χρονίζουν. Φερειπείν, το πλαίσιο για τα ασυνόδευτα παιδιά και τις διαδικασίες υιοθεσίας παραμένει βαλτωμένο, με ευθύνη τόσο του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, όσο και του Υφυπουργείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Για να αλλάξουμε τις αιτίες της προσφυγιάς, είναι ξεκάθαρο, λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε. Ο πόλεμος δεν σταματάει με συνθήματα. Για να διαμορφώσουμε όμως, επιτέλους, τις συνθήκες εκείνες που θα κάνουν τη διαβίωση αυτών των ανθρώπων απλώς αξιοπρεπείς, δεν χρειάζονται τόσα πολλά.
Το βασικό όμως είναι η αποφασιστικότητα. Κι αυτό, όχι μόνο δεν περισσεύει σήμερα στην κυβέρνηση, αλλά παρουσιάζει και πρωτογενές έλλειμμα…
*λωτοφάγος