Τα κεφάλια μέσα – Στα σκοτεινά
Την ώρα που οι συζητήσεις για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πολιτικά και οικονομικά, πυκνώνουν σε Ευρώπη και ΗΠΑ, οι εκπρόσωποι των δανειστών συναντούν το ένα μετά το άλλο τα στελέχη της ελληνικής κυβέρνησης.
Τα… απωθημένα της πρώτης αξιολόγησης, μαζί με όσα χρειάζονται για να προχωρήσει η δεύτερη μονοπωλούν πλέον την ειδησιογραφία. Θα έμοιαζαν με πρωτοβρόχια, εάν δεν φαινόταν ξεκάθαρα στον ορίζοντα πως το επόμενο διάστημα θα λάβουν τις διαστάσεις καταιγίδας.
Παράλληλα, οι λογαριασμοί παύουν να είναι τίτλοι στα καλοκαιρινά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, και παίρνουν σάρκα και οστά. Σε χιλιάδες περιπτώσεων, θα έλεγε κανείς πως παίρνουν και αίμα.
Ευχή της στήλης, κυβερνώντες και πολίτες να γέμισαν μπαταρίες κατά τους θερινούς μήνες. Οι μάχες προμηνύονται πολλές. Τα θύματα εξίσου.
Τώρα, εάν οι… μπαταρίες θα καταφέρουν να ανάψουν ένα μικρό, έστω, φως μέσα στο σκοτάδι, μένει να φανεί. Κι ας μην είναι στην άκρη του τούνελ.
Να βλέπουμε τουλάχιστον που πατάμε…
********
Μήπως (να) έχεις δύο ευρώ; Βόρειο και νότιο
«Το ευρώ έχει αποτύχει και πρέπει να καταργηθεί. Θα μπορούσε να αντικατασταθεί από δύο νομίσματα ένα του νότου και ένα του βορρά. Η λιτότητα έχει καταδικάσει την Ευρώπη σε στασιμότητα. Η ελληνική κρίση είναι χαρακτηριστική των αποτυχιών της τρόικα (Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ., Κομισιόν)».
Η δήλωση ανήκει στον νομπελίστα οικονομολόγο, Τζόζεφ Στίγκλιτς, και βέβαια, δεν λέει ουσιαστικά κάτι καινούργιο. Τουλάχιστον, όχι για εμάς εδώ στον Νότο. Άλλωστε, όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι συμφωνούν με την παραπάνω άποψη.
Το ζήτημα είναι πως κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο να γίνει αναίμακτα. Εστω και εντός εισαγωγικών.
Είναι προφανές πως, από τη στιγμή που μέχρι σήμερα η Ένωση δεν έχει καταφέρει ουσιαστικά αποτελέσματα στην περίφημη “πολιτική ενοποίηση”, δεν θα το κάνει την ώρα που θα χωρίζεται νομισματικά σε Βορρά και Νότο.
Συνεπώς, ο χειμώνας θα είναι βαρύς για, σε όποιο γεωγραφικό σημείο της Ευρώπης και αν βρίσκεται κανείς.
********
Κανένα κάστρο δεν είναι ωραίο – Ειδικά όταν βρωμάει ρατσισμό
Το Ωραιόκαστρο δίνει την αφορμή. Δεν είναι η αιτία. Άλλωστε, όλο το προηγούμενο διάστημα, απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα, τα κρούσματα ήταν αρκετά.
Από τις γουρουνοκεφαλές σε στρατόπεδα και τους εμπρησμούς σε καταλήψεις προσφύγων, έως τα κηρύγματα μίσους και τους εμπρησμούς ειδών πρώτης ανάγκης, όλοι γνωρίζουμε πως ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι που τους κινεί το μίσος.
Που ασχολούνται πως θα αποκλείσουν καθετί διαφορετικό, κάθε αδύναμο, κάθε βλέμμα που δεν ταιριάζει στο δικό τους. Και πως να ταιριάξει με βλέμματα που στάζουν χολή και ρατσισμό. Και μάλιστα, απέναντι σε αθώες ψυχούλες.
Η ζωή λοιπόν, και το φθινόπωρο, τα φέρνει έτσι που θα πρέπει να μετρηθούμε ξανά. Θα πρέπει η αγάπη να βγει από τα υπόγεια και τα στεγανά των σπιτιών και των οικείων μας, και να διαχυθεί και πάλι σε όλη τη χώρα. Σε πρόσφυγες και μη.
Πέρα από την οικονομική, τη χρονιά που ξεκινάει θα έχουμε μία μεγάλη μάχη. Το σκοτάδι ακόμα παλεύει να πνίξει το φως.
Όμως αυτό το φως, σε αντίθεση με εκείνο της οικονομίας, δεν θα έρθει με επενδύσεις, δουλειές και ανάπτυξη. Αρκεί να κοιτάξουμε στα μάτια αυτά τα παιδιά, τους κυνηγημένους γονείς τους, τους πονεμένους παππούδες τους.
Αυτό αρκεί για να ανάψει η σπίθα, και το σκοτάδι να καεί μια για πάντα στην κόλαση που του αναλογεί.
*λωτοφάγος
