Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Μαραθώνιος… μετ’ εμποδίων – Υπό βροχή και χαλάζι
Οι συνεχείς αρνήσεις των δανειστών και τα σύννεφα επάνω από την υποδόση των 2,8 δισ. ευρώ, φαίνεται πως… λύνουν τα πόδια της κυβέρνησης, που για ακόμα μια φορά, τρέχει πίσω από μία ημερομηνία. Είναι προφανής ο πόλεμος που διεξάγουν από την πλευρά τους, όμως για την κυβέρνηση αυτό δεν αποτελεί κάποιου είδους νέο.
Η τρόικα μπορεί να έφυγε από τη χώρα μόλις την Παρασκευή. Ομως οι παραγγελίες που άφησε στους αρμόδιους υπουργούς είναι σίγουρο πως μέχρι τέλους του μήνα θα πρέπει να έχουν παραδοθεί. Γι’ αυτό και ετοιμάζεται (ακόμη ένας) εφαρμοστικός νόμος που θα ρυθμίσει κάθε προαπαιτούμενο που πλέον απαιτείται μετ’ επιτάσεως.
Ωστόσο, οι αρνήσεις των δανειστών σε ζητήματα όπως του ακατάσχετου λογαριασμού και του παγώματος των ασφαλιστικών οφειλών, δεν συντελούν απλώς επικοινωνιακό πλήγμα στο προφίλ του πρωθυπουργού, που έσπευσε να εξαγγείλει τα παραπάνω πριν λίγες ημέρες.
Είναι πρωτίστως πλήγμα στην αγορά, στην καθημερινότητα των απλών πολιτών, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και των υπαλλήλων τους, που βλέπουν τον καιρό να συνεχίζει να περνάει… επικίνδυνα. Το γεγονός, ακόμη, πως τον τελευταίο μήνα αυξήθηκαν οι ακάλυπτες επιταγές, μόνο ως τυχαίο δεν θα πρέπει να εκληφθεί.
Όπως επίσης, την ίδια κατάσταση περιγράφουν και οι διογκούμενες οφειλές του Δημοσίου. Και μάλιστα, παρά το γεγονός πως το προηγούμενο διάστημα πιστώθηκαν σε υπουργεία και φορείς επιχορηγήσεις ύψους 1,67 δισ. ευρώ, για την αποπληρωμή οφειλών έχουν πάει μόλις τα 440 εκατ. ευρώ.
Έτσι, το μεγάλο αυτό σύνολο αλληλοεξαρτώμενων ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων που συντελεί την «αγορά», περιμένει και υπομένει.
Όμως η υπομονή δεν γέμισε ποτέ κανένα τραπέζι με φαγητό…
********
Τι θα πει «παρέμβαση»; Το ζύγι της Δικαιοσύνης
Από τον Ιανουάριο του 2015 και δεδομένων των πολλών… απωθημένων και αρχειοθετημένων υποθέσεων, ήταν ξεκάθαρο πως αυτή η κυβέρνηση θα έχει μπροστά της να κερδίσει ή να χάσει ένα -ακόμη- μεγάλο στοίχημα.
Σήμερα, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, στην επικαιρότητα επικρατεί αγωνία για τις «παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη». Υπάρχει όμως μία διαφορά που, προς το παρόν τουλάχιστον, κάνει τη σημερινή με την προηγούμενη κατάσταση να μοιάζουν η ημέρα με τη νύχτα.
Κι αυτό γιατί παρότι γίνεται λόγος για παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης, μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει καμία υπόθεση που να κλείνει άρον-άρον και να την τρώει το… μαύρο σκοτάδι. Τακτική στην οποία είχαμε συνηθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες.
Αυτό και μόνο το γεγονός, πως δηλαδή οι «κραυγές αγωνίας» έρχονται σήμερα επειδή πρόσωπα ελέγχονται από τη Δικαιοσύνη και όχι επειδή υποθέσεις εξαφανίζονται ή απλώς παραγράφονται, είναι ένας… δείκτης που ίσως κάτι να λέει.
Ίσως πάλι, να βρεθούμε σε μικρό χρονικό διάστημα στο σημείο που ήμασταν και όταν οι επιτροπές της Βουλής αθώωναν τον έναν μετά τον άλλον τους ελεγχόμενους.
Ο καιρός θα δείξει. Αλλά είναι ολίγον τραβηγμένο να μιλάμε σήμερα για παρεμβάσεις, απλώς επειδή οι αρχές ελέγχουν τον οποιονδήποτε, ανεξαρτήτως της ιδιότητας και του ονόματός του.
********
Μόνοι πεθαίνουμε – Ψυχικά τραύματα
Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε τις τελευταίες ημέρες, από μετρήσεις στα αστικά λύματα της Αθήνας προκύπτει κατακόρυφη αύξηση της χρήσης ψυχιατρικών και άλλων φαρμάκων.
Η έρευνα της ομάδας του χημικού Νικόλαου Θωμαΐδη του Πανεπιστημίου Πειραιά «μέτρησε» μέσα στην τετραετία του 2010-2014, αύξηση κατά 35 φορές της χρήσης αντιψυχωτικών, 19 φορές των αγχολυτικών βενζοδιαζεπινών και 11 φορές των αντικαταθλιπτικών. Επίσης, σύμφωνα πάντα με την έρευνα, διπλασιάστηκε η χρήση παράνομων αμφεταμινών.
Πέρα από το αρχικό σοκ της ραγδαίας αυτής αύξησης στη χρήση ψυχοφαρμάκων, ειδικά για όσους γνωρίζουν τη ζωή στην Αθήνα, η είδηση αυτή περιγράφει απόλυτα την κατάσταση που επικρατεί.
Δεδομένης της καλπάζουσας κρίσης και σε συνδυασμό με την τάση… ιδιώτευσης που προϋπήρχε της κρίσης, ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου επιλέγει δύο δρόμους. Τον εξής έναν.
Είτε από ντροπή, είτε από απογοήτευση, από απόγνωση ή απλώς από κατάθλιψη, όλο και περισσότεροι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους.
Αυτό το γεγονός, άλλωστε, είχε γίνει διακριτό πολύ πριν τα αποτελέσματα της έρευνας. Εξού και η -εξίσου μεγάλη- αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που αποφάσισαν τα τελευταία χρόνια να δώσουν τέλος στη ζωή τους.
Στο διά ταύτα, η απάντηση στην κατάσταση που περιγράφουν τα παραπάνω αποτελέσματα, είναι μία. Πιο πολύ «εμείς» και λιγότερο «μόνος μου».
Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να ζουν μαζί. Ό,τι προβλήματα και να έχουμε, όσο ασήκωτα και να φαντάζουν. Δύο ζευγάρια χέρια μπορούν να σηκώσουν πιο εύκολα, πολύ μεγαλύτερα βαρύ απ’ ότι ένα.
*λωτοφάγος