Λάθη και… «λάθη» – Άλλο τι μου γίνεσαι…
Την ώρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός ζητάει, από βήματος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, να αντικατασταθούν οι παράνομες οδοί διακίνησης των προσφύγων με νόμιμες, η Ανγκέλα Μέρκελ παραδέχεται πως στην προσφυγική κρίση έκανε λάθος.
Μάλιστα, δεν δίστασε να δηλώσει πως εύχεται να μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω για να διορθώσει τα λάθη της.
Υπό κανονικές συνθήκες, και σε έναν κόσμο πιο… ανθρώπινο, η παρούσα συγκυρία θα έδειχνε πώς τα πράγματα για την Ευρώπη αλλάζουν προς το καλύτερο. Πως όλοι όσοι έκαναν το λάθος να αγνοούν την προσφυγική κρίση, αντιμετωπίζοντάς την απλώς με σιδερένια τείχη, αντιλήφθηκαν τα λάθη τους και πρόκειται να τα διορθώσουν.
Δυστυχώς όμως, η πραγματική ζωή είναι τελείως διαφορετική. Στην πραγματικότητα, η άνοδος της ακροδεξιάς στη Γερμανία, μετά και τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, αναγκάζει την καγκελάριο, αλλά και τη συνολική πολιτική σκηνή της χώρας, να στρίψει το τιμόνι προς τα ακροδεξιά. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το θετικό της ιστορίας, φαίνεται να είναι το επόμενο διάστημα, ίσως, η Ευρωπαϊκή Ένωση να σκληρύνει τη στάση της προς τις χώρες που εμφανίζονται αρνητικές στην ενσωμάτωση προσφύγων. Αυτό βέβαια θα σημάνει οπωσδήποτε και σκλήρυνση της στάσης τους προς τη χώρα μας, με τελικούς αποδέκτες σε κάθε περίπτωση τους ίδιους τους πρόσφυγες.
Που είτε από την από δω μεριά της… τάφρου, είτε από την άλλη, την τουρκική, βλέπουν τη ζωή τους να περνάει και να χάνεται στη μαύρη τρύπα που έχει ανοίξει ο πόλεμος στη Συρία.
Για τον οποίο πόλεμο κανένας μέχρι σήμερα δεν έχει εμφανιστεί μετανιωμένος…
**********
Νωπό αίμα – Τρία χρόνια… χωρίς δικαιοσύνη
Πριν από δύο ημέρες συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από την ημέρα που ο Παύλος Φύσσας έπαψε να αναπνέει.
Τρία χρόνια από την ημέρα η μορφή του Παύλου Φύσσα χαράχτηκε, μια για πάντα, στο προφίλ μιας κοινωνίας που μοιάζει να τρέχει αλαφιασμένη και αποπροσανατολισμένη, σαν ένα, θαρρείς, ακέφαλο κοτόπουλο.
Τρία χρόνια μετά από την κορύφωση της εγκληματικής δράσης της οργάνωσης, η ελληνική Δικαιοσύνη δεν έχει καταφέρει ούτε καν να καταδικάσει τον φυσικό αυτουργό. Ούτε λόγος βέβαια για τους ηθικούς, κατά ομολογία τους, αυτουργούς.
Τρία χρόνια μετά, με την προσφυγική κρίση να σοβεί σε αρκετά σημεία της χώρας, η κατάσταση παραμένει βούτυρο στο ψωμί, όχι μόνο πλέον στους διάφορους πυρήνες της Χρυσής Αυγής. Αλλά και για όσους γνωρίζουν καλά πόσο εύκολη εκλογική πελατεία δημιουργεί η ξενοφοβία ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία.
Από τον δήμαρχο του Ωραιοκάστρου, που ευθυγραμμίζεται ή… ευθυγραμμίζει πολίτες σε έναν ραγδαίο εκφασισμό της κοινωνίας, έως τη «συμπαράσταση» του βουλευτή της ΝΔ Χαράλαμπου Αθανασίου «στον αγνό αγώνα για τη διάσωση της Λέσβου μας» που διεξάγουν οι ίδιοι κάτοικοι που βλέπουν φασίστες να επιτίθενται σε πολίτες, δεν χρειάζεται να είναι κανείς κοινωνιολόγος για να καταλάβει τι συμβαίνει.
Με το προσφυγικό, τόσο όσον αφορά τις «λύσεις» των Ευρωπαίων, όσο και με τις δράσεις της ελληνικής κυβέρνησης που καθυστερούν, να χρονίζει, είναι πολλοί εκείνοι που ανυπομονούν να εξάγουν πολιτικά οφέλη από την αγωνία των κατοίκων. Απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Το λιγότερο που έχει να κάνει η Δικαιοσύνη είναι να μην επιτρέψει άλλη χρονοτριβή στη δίκη. Ωστόσο, επιτέλους, ας πάρει και η ελληνική κοινωνία την κατάσταση στα χέρια της.
Ο φασισμός, με όποιον τρόπο κι εάν εμφανίζεται, δεν αποτελεί έκφραση γνώμης. Δεν έχει να κάνει με την ελευθερία του λόγου.
Γι’ αυτό και η όποια ανοχή συνεχίζει να υπάρχει σε τέτοια κρούσματα θα πρέπει να πάψει. Για να μην υπάρξει άλλος Παύλος ή άλλος Λουκμάν στο χώμα…
**********
Η TTIP ξανάρχεται – Λύκος με… προβιά
Στις ημέρες μας, ένα μεγάλο διεθνές επιχειρηματικό deal μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Η εξαγορά του αμερικάνικου κολοσσού αγροχημικών της Monsanto από της γερμανική φαρμακευτική της Bayer δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.
Είναι τόσες οι ενστάσεις γύρω από θέματα υγείας, διατροφής και περιβάλλοντος που τρομάζουν ακόμα και τους πιο καλοπροαίρετους παρατηρητές. Εδώ όμως οφείλουμε να συμπληρώσουμε και μία λεπτομέρεια που, εν πολλοίς, αναμένεται να κρίνει και την έκβαση της υπόθεσης.
Πίσω από τη μεγάλη αυτή συμφωνία, αναμφίβολα μπορεί κανείς να διακρίνει την TTIP. Τη Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου, που Ευρώπη και ΗΠΑ πασχίζουν εδώ και χρόνια να συνάψουν μεταξύ τους, συναντώντας τις αντιστάσεις του κινήματος των πολιτών διεθνώς.
Μόνο που αυτή τη φορά, οι πολίτες, θα έχουμε απέναντί μας την «αγορά». Και η μάχη αυτή δεν θα είναι εύκολη…
*λωτοφάγος
