Στην αίθουσα αναμονής… Επώδυνη εγκυμοσύνη
Από την αναμονή της δόσης και τις διεθνείς εξελίξεις, μέχρι τον επικείμενο ανασχηματισμό και τις θέσεις μάχης που λαμβάνονται εκατέρωθεν, μέσα στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα πρέπει να γίνεται αυτές τις ημέρες το… αδιαχώρητο.
Είναι προφανές πως ο πρωθυπουργός καλείται να ισορροπήσει σε λεπτό πάγο. Από τη μία θα πρέπει, το οποιοδήποτε νέο σχήμα, να έχει απήχηση στο κόμμα και την κοινωνία και από την άλλη να ικανοποιεί δανειστές και πιστωτές.
Οπως γίνεται εύκολα κατανοητό, κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατον. Επειδή, την ίδια ώρα που ένας υπουργός μπορεί να σηκώνει μπαϊράκι κατά κάποιων μιας ιδιωτικοποίησης που θα αποφέρει «ψίχουλα», θα δυσαρεστηθούν αυτομάτως εκείνοι που προσφέρουν τα ψίχουλα.
Μετά από δύο σχεδόν χρόνια διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ουσιαστικά σήμερα φτάνει η ημέρα που κανείς διαλέγει «με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει».
Η συμφωνία μπορεί να επιβλήθηκε, ο μονόδρομος μπορεί για ακόμα μία φορά να κατάφερε να μπλοκάρει τη συζήτηση για οποιαδήποτε εναλλακτική, όμως αυτό δεν σημαίνει πως η κυβέρνηση έλαβε λευκή επιταγή.
Αντιθέτως, ακριβώς για τα… ψηφία που θα συμπληρώσει στην επιταγή αυτή, θα κριθεί εάν καταφέρνει να ικανοποιήσει τις επιταγές του κόσμου.
Και αυτό, εάν επιχειρήσει να το κάνει με τα γνωστά, παλιά και φθαρμένα υλικά του παρελθόντος με μοναδικό προσανατολισμό το «το δίκιο των δανειστών», είναι σίγουρο πως η επιταγή αυτή θα καταπέσει.
Και «λεφτά, δεν υπάρχουν» πια…
Το Αιγαίο… δεν είναι στη Μεσόγειο – Τριπλάσιοι νεκροί
Την ώρα που σύσσωμη η Ευρωπαϊκή Ένωση χειροκροτεί τον… εαυτό της, διά στόματος Γιούνκερ και Τουσκ, για τη μεγάλη πτώση των μεταναστευτικών ροών προς την Ελλάδα, οι άνθρωποι συνεχίζουν να πνίγονται.
Μόλις την Τρίτη, ο Ο.Η.Ε. ανακοίνωσε πως οι νεκροί του 2016 έχουν ήδη φτάσει τον αριθμό της περσινής χρονιάς. Με τη διαφορά πως το 2015 οι ροές προς την Ευρώπη ήταν τριπλάσιες.
«Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη απ’ ό,τι έχουμε δει ως τώρα στη Μεσόγειο» δήλωσε ο εκπρόσωπος του Ύπατου Αρμοστή του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες.
Συνεπώς, τριπλάσιοι είναι και οι νεκροί που αφήνει πίσω της η περιβόητη συμφωνία Ευρώπης – Τουρκίας.
Απλώς, τα έγγραφα που επιβεβαιώνουν τους θανάτους τους δεν γράφονται πλέον, τόσο συχνά, στα ελληνικά…
ΣτΕκεται ή όχι η τηλεόραση; 27 χρόνια φαγούρα
Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν είχε ακόμη ολοκληρώσει τη διάσκεψή του. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, είναι σίγουρο πως την ώρα που αυτές οι γραμμές διαβάζονται, το ζήτημα θα παραμένει ακόμα στον αέρα.
Τα όσα συμβαίνουν εδώ και μήνες γύρω από το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών, έχουν ήδη αρχίσει να μοιάζουν με ένα πολύκροτο σίριαλ. Από αυτά που αρκετοί από τους τηλεοπτικούς σταθμούς που σήμερα διαμαρτύρονται για τη μη αδειοδότηση, ποτέ τους δεν αποπλήρωσαν.
Με αποτέλεσμα, όπως και αρκετοί άλλοι στον ευρύτερο χώρο του Τύπου και της ενημέρωσης, να παραμένουν οι συντελεστές τους απλήρωτοι.
Όποια κι εάν είναι η απόφαση, η κυβέρνηση θα πρέπει να φροντίσει να μην επιστρέψουμε στο προηγούμενο καθεστώς. Η κατάσταση που δημιουργήθηκε τα προηγούμενα 27 χρόνια, είναι σε μεγάλο βαθμό, υπεύθυνη για μία σειρά από τις παθογένειες της εικόνας που έχει σήμερα η τηλεόραση.
Επιτέλους, με κάποιον τρόπο, θα πρέπει να μπουν κανόνες και σαφείς νόμοι στο τηλεοπτικό πεδίο.
Παιδιά στο περιθώριο – Της φτώχειας
Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Πάνω από 4,5 εκατ. πολίτες της χώρας ζουν με τον κίνδυνο της φτώχειας, κάτι λιγότερο από αυτούς θεωρούνται μη οικονομικά ενεργοί, ενώ τουλάχιστον 230.000 παιδιά μεγαλώνουν σε σπίτια που δεν υπάρχει ούτε ένας εργαζόμενος.
Αυτή είναι η εικόνα της χώρας σχεδόν επτά χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, και βέβαια, μετά από τρεις επιχειρήσεις διάσωσης.
Επτά χρόνια μετά, γίνεται ξεκάθαρο σε ποιον απευθυνόταν η διάσωση. Μπορεί να είχε στόχο τις τράπεζες (ελληνικές και μη), τις μεγάλες επιχειρήσεις, πολυεθνικές και άλλες.
Ένα είναι σίγουρο. Ακόμα και αν είχε στόχο να σώσει την κοινωνία, έχει ήδη καταφέρει να κάνει την κατάσταση πολύ χειρότερη. Ευθύνες σαφώς υπάρχουν και εντός χώρας, δεν φταίνε για όλα οι “κακοί ξένοι”, ούτε καν απλώς οι δανειστές.
Είναι όμως πλέον επιτακτική η ανάγκη να σταματήσει αυτό το παιχνίδι των ευθυνών και να αναληφθούν ουσιαστικές πρωτοβουλίες. Τουλάχιστον για όλες αυτές τις χιλιάδες των συμπολιτών μας που ζουν στην ανέχεια και, φυσικά, για τα παιδιά.
Γιατί, δυστυχώς, από αυτή την κατάσταση «δεν θα γλυτώσει το παιδί»…
*λωτοφάγος
