Δανει(α)κός ανασχηματισμός – Χορτάτοι με άδειο στομάχι
Παραδοσιακά, όταν ο ανασχηματισμός δεν συνοδεύεται από τον χαρακτηρισμό “εκλογικός”, λειτουργεί ως αξιολόγηση της κυβέρνησης και των στελεχών που την απαρτίζουν. Κρίνοντας από τον “δομικό” στον οποίο προχώρησε η κυβέρνηση, τα κριτήρια για την κρίση των μελών της μεταφράστηκαν τον περυσινό Ιούλιο, όταν και ψηφίστηκε το τελευταίο μνημόνιο.
Παραδείγματος χάρη, πώς μπορεί να κριθεί το γεγονός πως απομακρύνθηκε ο Πάνος Σκουρλέτης από το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, έχοντας “μπλοκάρει” την πώληση της Δ.Ε.Η. και την εξέλιξη της μεταλλευτικής δραστηριότητας στις Σκουριές;
Ή πώς θα μπορούσε κάποιος να κρίνει την απομάκρυνση του Νίκου Φίλη από το Υπουργείο Παιδείας, δεδομένης της προσπάθειας που καταβλήθηκε το προηγούμενο διάστημα για τον, μερικό και περιορισμένο, διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, φυσικά και οι δύο προαναφερόμενοι υπουργοί δεν αποτελούσαν για την κυβέρνηση τα σύμβολα της αντίστασης. Μάλιστα, αυτό το γεγονός είναι που περιγράφει ακόμα καλύτερα τον προσανατολισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, από την επόμενη κιόλας του ανασχηματισμού.
Ο στόχος του δεν ήταν άλλος από την πλήρη επιβεβαίωση πως η χώρα μας θα “συνεργαστεί” με τους δανειστές και η κυβέρνηση θα φροντίσει να εφαρμόσει το πρόγραμμα, χωρίς κορώνες και… αντιστασιακούς. Με την ελπίδα πως αυτό θα μεταφραστεί σύντομα σε επενδύσεις, οι εργασιακές συνθήκες των οποίων κρίνονται κατά την δεύτερη αξιολόγηση που τρέχει…
Το σίγουρο είναι πως, προς το παρόν, το έπιασαν το μήνυμα. Γι’ αυτό και το θετικό κλίμα στο Eurogroup. Όπως και η είδηση της μεγαλύτερης πτώσης των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων το τελευταίο έτος, άμα τη ανακοίνωση της νέας σύνθεσης της κυβέρνησης.
Εάν αυτή η εξέλιξη θα είναι για το συμφέρον της ελληνικής οικονομίας, των πολιτών και της αγοράς, μένει να αποδειχτεί στην πράξη και στην καθημερινότητα.
Διότι από ευχές για… ξέφωτα, τόσο από αυτή την κυβέρνηση όσο και από τις προηγούμενες μνημονιακές δυστυχώς έχουμε χορτάσει.
********
Ευχές, επιθυμίες και υποσχέσεις – Το Eurogroup και το αβγό του Κολόμβου
Μετά από μία μακρά εμπειρία, ως κοινό, στα Eurogroup των τελευταίων ετών, το χθεσινό ήταν ίσως από τα πιο ανώδυνα. Ισως και αισιόδοξο.
Το ζήτημα του χρέους, λίγο πριν τη στροφή της δεύτερης αξιολόγησης, σηκώνεται ψηλά από αρκετούς αξιωματούχους της Ευρωζώνης. Στάση, ωστόσο, που δεν κρατούν για πρώτη φορά.
Είναι συνήθης για τους δανειστές η τακτική του καρότου και του μαστιγίου. Και το καρότο στην σημερινή συγκυρία είναι, για ακόμα μία φορά, το ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους.
Το κατά πόσο θα επιβεβαιωθούν οι… ευχές τους, όπως αυτή του επιτρόπου Μοσκοβισί, μένει να το μάθουμε το αμέσως επόμενο διάστημα. Αρκεί βέβαια να γνωρίζουμε γερμανικά, αφού ο δρ Σόιμπλε συνεχίζει να φράζει τον δρόμο για κάθε τέτοια εξέλιξη.
Ουσιαστικά, το παζλ στις τάξεις των δανειστών παραμένει ίδιο. Μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Οι Γερμανοί επιθυμούν τη συμμετοχή του Δ.Ν.Τ., το Ταμείο επιθυμεί -μεταξύ άλλων- ελάφρυνση χρέους, οι Γερμανοί δεν συζητούν καμία ελάφρυνση.
Θα ανακαλύψουν, ξανά, το αβγό του Κολόμβου;
********
Η ώρα της (αμερικανικής) κρίσης – Τραμπ ή Χίλαρι;
Η ώρα που όλος ο πλανήτης περιμένει, όχι με τον ίδιο ενθουσιασμό, έφτασε. Τα ξημερώματα της Τετάρτης, οι Αμερικανοί θα πάνε στις κάλπες και σύντομα θα γνωρίζουμε ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος των Η.Π.Α..
Για άλλους είναι η μάχη του παλιού με το καινούριο. Του κατεστημένου με το… αντισυστημικό. Της Σκύλλας με τη Χάρυβδη.
Προσωπικά, απεχθάνομαι τις ίσες αποστάσεις. Είναι προφανές, από την έναρξη αυτής της προεκλογικής εκστρατείας, πως Αμερικανοί και συνολικά ο πλανήτης, σύντομα θα… λέμε «Ομπάμα» και θα κλαίμε!
Στην περίπτωση νίκης της Χίλαρι Κλίντον, θα έχουμε απέναντί μας μία πρόεδρο, την πολιτική της οποίας έχουμε δει επανειλημμένως να εφαρμόζεται από προηγούμενους.
Στην περίπτωση επικράτησης του Ντόναλντ Τραμπ, θα δούμε το τιμόνι της μεγαλύτερης υπερδύναμης του πλανήτη στα χέρια ενός ανθρώπου που όμοιό του δεν έχουμε ξαναδεί. Αυτό όμως από μόνο του δεν είναι αρκετό για να μιλάμε και για μια καλή εξέλιξη.
Το γεγονός πως οι πολίτες των Η.Π.Α. «κατέληξαν» να πρέπει να διαλέξουν μεταξύ των δύο παραπάνω υποψηφίων, αναμφίβολα θα αποτελέσει προϊόν μελέτης για τους πολιτικούς επιστήμονες του μέλλοντος.
Οψόμεθα λοιπόν. Με την ελπίδα η μέρα που θα ξημερώσει για τον κόσμο, να είναι τουλάχιστον όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνη…
* λωτοφάγος
