Ευρωατλαντική λυκοσυμμαχία – Θερμά όπλα
Ο πρόεδρος Γιούνκερ συνομιλεί σε “θερμό κλίμα” με τον πρωθυπουργό, το στόμα του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας στάζει “μέλι” μιλώντας για την κυβέρνηση και την οικονομία, ενώ παρέμβαση υπέρ της χώρας μας (και της παραμονής σε αυτήν του ΔΝΤ) έκαναν ακόμα και οι Financial Times.
Επίσης, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας διαβεβαίωσε την Παρασκευή πως δεν θα υπάρξει τέταρτο μνημόνιο. Το “πράγμα” αρχίζει να… γκριζάρει στον πρόεδρο του Eurogroup.
Ο Ντάισελμπλουμ εμφανίζεται να υποστηρίζει, τόσο την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, όσο και τη μείωση των πλεονασμάτων. Δύο από τα διαχρονικά αιτήματα της κυβέρνησης.
Όμως ο Ολλανδός, αφενός για το χρέος υποστηρίζοντας πως «έχουμε έτοιμα μέτρα για την ελάφρυνση, για το 2018», συμπληρώνοντας και πως αυτό θα γίνει «εφόσον αυτό απαιτηθεί». Και αφετέρου, για τη μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος παραδέχεται πως είναι ρεαλιστικό να μειωθεί, αλλά «μακροπρόθεσμα, και αφού φτάσει στο 3,5%, όταν και θα κρίνουμε για πόσο καιρό είναι εφικτό να παραμείνει σε αυτό το επίπεδο».
Η στάση του Ντάισελμπλουμ μπορεί να προκαλεί, όμως παράλληλα προδίδει και τον τρόπο με τον οποίο μας αντιμετωπίζουν οι δανειστές. Και στο βάθος, ο δόκτωρ Σόιμπλε και το τυχοδιωκτικό ΔΝΤ. Έτεροι, αρνούμενοι να παραδεχτούν την αποτυχία της πολιτικής τους.
Από τη μία ο Γερμανός, που μοιάζει έως και να απολαμβάνει τον ακροδεξιό αναβρασμό που έχει επιφέρει η λιτότητα στο σύνολο της Ευρώπης. Και από την άλλη το Ταμείο, που σε κάθε κρίση βλέπει ευκαιρία και παραμονεύει για το ελάχιστο παράθυρο, ώστε να αλώσει πλήρως την αγορά για χατίρι των πολυεθνικών.
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, η απόφαση της κυβέρνησης να περπατήσει για ακόμα μία φορά τον μνημονιακότερο των μνημονιακών δρόμων, φέρνοντας άρον-άρον νομοσχέδια με σωρό προαπαιτούμενων και άλλων «μεταρρυθμίσεων», αντί να απευθυνθεί στους πολίτες παρουσιάζοντας την κατάσταση στην πλήρη έκτασή της, επιβεβαιώνει αυτό που της χρεώνουν εδώ και καιρό.
Η πλευρά που έχει διαλέξει σε αυτή τη συγκυρία, είναι η ίδια των κυβερνώντων που επί σαράντα χρόνια συνέβαλαν στην καταστροφή της οικονομίας και του παραγωγικού ιστού.
Και όσο ισχυρό «ηθικό πλεονέκτημα» και να διαθέτει ακόμα, μία τέτοια επιλογή, δεδομένων των συνθηκών, φαντάζει ασυγχώρητη…
********
Θα κλωτσήσει η μπότα; A casa d’ Ιrene
Σε λιγότερες από δέκα ημέρες, το πολυαναμενόμενο δημοψήφισμα της Ιταλίας για τη συνταγματική αναθεώρηση θα γίνει πραγματικότητα. Ο Ρέντσι έχει προειδοποιήσει πως σε περίπτωση που καταψηφιστεί η πρότασή του, θα εγκαταλείψει άμεσα τον πρωθυπουργικό θώκο, χωρίς καν να συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις για μεταβατική κυβέρνηση. Ενώ τα κόμματα που υποστηρίζουν έναν άλλον δρόμο από αυτόν της ευρωζώνης, αυξάνουν συνεχώς την επιρροή τους.
Μάθημα πρώτο, το δημοψήφισμα του Brexit και η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ. Μάθημα δεύτερο, οι αμερικανικές εκλογές και ο Τραμπ. Άντε, να προσθέσουμε ως εισαγωγικό και εκείνο του ελληνικού δημοψηφίσματος.
Η Ευρώπη ήταν παρούσα σε όλες τις “παραδόσεις”. Παρόλα αυτά, όλα δείχνουν να αρνείται εμμονικά να πάρει τα μαθήματά της, καταδικασμένη, όπως και στην Ιστορία της, να παθαίνει πρώτα.
Και για κακή μας τύχη, οι γαλλικές εκλογές και η Λεπέν βρίσκονται κοντά, ενώ οι εκλογές στην Αυστρία, στη Γερμανία, στην Ολλανδία και ενδεχομένως στη Βρετανία θα αποκαλύψουν σημαντική αύξηση της ακροδεξιάς.
Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις πως την ερχόμενη εβδομάδα θα πέσουμε για ακόμα μία φορά, διεθνώς, από τα σύννεφα. Α λα ιταλικά αυτή τη φορά…
********
Πίσω στο χωριό – Αφηρημένη τέχνη… του εφικτού και του ουτοπικού
Την ίδια ώρα στην Αθήνα, ο ήλιος είναι λαμπερός, ο καιρός αίθριος και το κλίμα τροπικό. Αστειεύομαι. Δεν ξέρω να λέω τον καιρό, αλλά εύκολα θα έλεγα πως «πέρα βρέχει».
Η μόνη πρόταση που αρθρώνεται στα χείλη όσων πολιτικών αντιτίθενται στην κυβέρνηση είναι “εκλογές”, ωσάν αυτές να περιλαμβάνουν κάποιο μαγικό ραβδί.
Οι δεξιότερα της κυβέρνησης δυνάμεις ωρύονται για προσφυγή στις κάλπες, ψιθυρίζοντας σχεδόν πως το δικό τους πρόγραμμα προβλέπει ακόμα πιο εκτεταμένη λιτότητα και περικοπή δικαιωμάτων. Με ή χωρίς διαπραγμάτευση. Μαζί με τον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων και Βιομηχάνων, μοιάζουν να οραματίζονται ένα εργοτάξιο φιλελευθερισμού σε ολόκληρη τη χώρα.
Από την άλλη, η πλειοψηφία των δυνάμεων εξ αριστερών της κυβέρνησης που εξαντλούν τη ρητορική τους στη συνεχή κριτική, χωρίς την παραμικρή, ουσιαστικά, παράθεση εναλλακτικού δρόμου, προς ένα ακροατήριο που αναζητεί μία διέξοδο από το τρενάκι του τρόμου.
Με όπλο την αγανάκτηση για την οικονομία και πεδίο γυμνασίων το προσφυγικό, η αναρρίχηση της ακροδεξιάς, από τους δρόμους και τα στρατόπεδα φιλοξενίας προσφύγων έως τους τηλεοπτικούς δέκτες συνεχίσει να εκπλήσσει πολύ κόσμο, την ώρα που χρειάζεται δράση.
Είναι σαν κάποιος να κοιτάζει τον καθρέφτη και να αναφωνεί «Ωχ, με τρόμαξα!»
*λωτοφάγος
