Η ανοχή του εκβιαζόμενου – Το σύνδρομο της Στοκχόλμης
Στην ελληνική επικαιρότητα, η κυβέρνηση βάζει στο φουλ τις μηχανές για συμφωνία μέχρι το Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, “μασάζ” δίνουν και παίρνουν στις πλάτες κυβερνητικών βουλευτών και κόκκινες γραμμές ξεθωριάζουν και ζαλίζονται στη θέαση της «άμεσης συμφωνίας».
Ολα τα παραπάνω, στον βωμό της πίεσης στους δανειστές για άμεσα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους καθώς και στην περικοπή των πρωτογενών πλεονασμάτων για τα επόμενα χρόνια.
Στη διεθνή ειδησιογραφία, το καλύτερο σενάριο για το χρέος φαντάζει η «δέσμευση για μέτρα μετά το 2018», ενώ όλο και περισσότεροι “πολεμούν” τη λιτότητα, προστατεύοντας όμως αυτή που έχει καλλιεργηθεί μέχρι σήμερα.
Η δήλωση του αντιπροέδρου της Κομισιόν Ντομπρόβσκις για μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που θα προβλέπει 3,5% πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2020 δίνει μία… γεύση από τα όσα ετοιμάζονται πίσω από τις κλειστές πόρτες της διαπραγμάτευσης. Την ίδια ώρα, ο επίτροπος Μοσκοβισί εξαπολύει χρησμούς για άμεση ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων.
Οταν ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών τονίζει πως έχουμε εφαρμόσει κατά γράμμα τη συμφωνία, και η «απάντηση» είναι «κάντε περισσότερα», τα λόγια είναι περιττά.
Κάποτε, σχετικά πρόσφατα, η ελληνική κυβέρνηση κατηγορούνταν για διγλωσσία, η οποία έφερνε σε δεινή θέση τη χώρα. Σήμερα, η διγλωσσία έχει επανέλθει στα παραδοσιακά της επίπεδα. Στο… πόπολο αποκαλύπτονται οι μισές ειδήσεις και όταν έρχεται η ώρα, αναλαμβάνουν οι «κακοί δανειστές που εκβιάζουν την κυβέρνηση».
Η ευθύνη όμως ανήκει στον εκβιαζόμενο. Τουλάχιστον στο σημείο που αφορά την κατάθεση της πραγματικότητας, αντί για την κατασκευή νέων… αυταπατών.
*************
Συζητάμε για τέταρτο μνημόνιο – Μαζί με ανέμους και… νερά
Ο δραματικός τόνος που παίρνει, πάντως, ημέρα με την ημέρα η διαπραγμάτευση, φέρνει στη μνήμη στιγμές από το πρόσφατο παρελθόν.
Είτε πρόκειται για επικοινωνιακή πρακτική είτε για την ωμή πραγματικότητα, η διαπραγμάτευση μοιάζει να κινείται με βάση το μότο «συμφωνείστε, αλλιώς…».
Ετούτο το «αλλιώς», το έχουμε βιώσει στη χώρα, όχι μία, ούτε δύο, αλλά τρεις φορές. Είναι το «αλλιώς» που προστάζει να μην αμφισβητείται ούτε κεραία των όσων οι… ιερές γραφές των δανειστών αναφέρουν για τη χώρα και τους πολίτες της.
Το σίγουρο είναι πως όλο και περισσότεροι αναφέρονται σε ένα νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα είτε για να υποστηρίξουν πως χρειάζεται είτε για να το ξορκίσουν.
Από τη στιγμή που η συζήτηση διεξάγεται πλέον με τους παραπάνω όρους είναι προφανές πως έχουμε να κάνουμε με τη γνωστή δαμόκλειο σπάθη που επικρέμαται επάνω από τα κεφάλια μας. Το εάν τα μελλούμενα θα φέρουν «τέταρτο μνημόνιο», «προληπτική πιστοληπτική γραμμή» ή κάτι παρεμφερές, λίγη σημασία έχει.
Εκείνο που πραγματικά έχει σημασία, είναι πως όλες οι ενδείξεις δείχνουν πως το αδιέξοδο της λιτότητας παραμένει. Και έξοδος κινδύνου πουθενά…
************
Mία αθώωση που πέρασε στα… ψιλά – Οταν η λάσπη «λάμπει» και η αλήθεια μένει θαμπή
Δύο από τους πρωταγωνιστές της σύγχρονης τρομοκρατικής ιστορίας, γραμμένη κυρίως με «πληροφορίες» και «ενδείξεις» και ουδόλως με αποδείξεις, κρίθηκαν αθώοι για τις κατηγορίες που σχετίζονταν με θέματα τρομοκρατίας.
Κώστας Σακκάς και Μάριος Σεϊσίδης αθωώθηκαν από την ελληνική Δικαιοσύνη, όμως η είδησή τους δεν θα εμφανιστεί σε πηχυαίους τίτλους όπως η σύλληψή τους.
Είναι η μοίρα των αναρχικών στις ημέρες μας, να ξαναζούν την ιστορία των διώξεων των κομμουνιστών κάποτε. Σε μία χώρα που εν γένει, αρέσκεται να ζει και να ξαναζεί την ιστορία της.
Και έχει το μοναδικό… ταλέντο, να σοκάρεται εξ ίσου κάθε φορά που επαναλαμβάνει λάθη που την οδήγησαν στο παρελθόν στον όλεθρο.
Την ίδια ώρα, με κατηγορίες που δεν «συγκρίνονται» με την τρομοκρατία, πληθώρα «δημοκρατικών» πολιτών συνεχίζουν κανονικά την ελεύθερη ζωή που η δικαιοσύνη τους εξασφαλίζει με καθυστερήσεις, αναβολές, παραγραφές και άλλες δικολαβίστικες πρακτικές…
*λωτοφάγος
