«Κάπου – κάπου να μου γράφεις και μια κάρτα»
Όχι μόνο γράμματα κι επιταγές…
Τελικά, το «βοήθημα» στους χαμηλοσυνταξιούχους δόθηκε, όπως και η αναστολή της αύξησης του ΦΠΑ στα «προσφυγονήσια» νομοθετήθηκε κανονικά. Βέβαια, για να συμβεί αυτό, χρειάστηκε η ατιμωτική επιστολή Τσακαλώτου στους δανειστές. Όμως τίποτα στη ζωή δεν δίνεται δωρεάν. Συνεπώς, από εκεί που πριν από λίγες εβδομάδες υπήρχε η «απόσταση» μεταξύ δανειστών και κυβέρνησης για την αξιολόγηση, αναλωθήκαμε με τις επιστολές και τις απειλές για τις «παροχές Τσίπρα», εκτονώθηκε η κρίση με τις διαβεβαιώσεις Τσακαλώτου, και μετά από ένα σύντομο, εμβόλιμο, χριστουγεννιάτικο επεισόδιο, ετοιμαζόμαστε να επανέλθουμε με τη νέα χρονιά στην κανονική ροή των γεγονότων. Αξίζει όμως, μιας και φτάσαμε στο τέλος της χρονιάς, να ρίξουμε μια ματιά στο… ταμείο. Και δυστυχώς, αυτό που διαπιστώνει ο καθένας, είναι πως ο κατήφορος στον οποίο μας σπρώχνουν οι δανειστές, με την αρωγή όλων των κυβερνήσεων, δεν έχει τέλος. Και πως να γίνει διαφορετικά όταν, μετά από δραματικές απώλειες για τα νοικοκυριά, τον κόσμο της εργασίας, την «αγορά» και κάθε τομέα της παραγωγικής διαδικασίας, το ζητούμενο παραμένει η περιστολή δαπανών, η επιβολή νέων μέτρων και η μεσαιωνική πολιτική της αφαίμαξης; Είναι κάτι παραπάνω από προφανές, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, πως ο στόχος για τους δανειστές και όσα εκπροσωπούν, είναι ένας. Η υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας σε τέτοιον βαθμό, όπου, αδιαμαρτύρητα και με ανακούφιση, οι σημαντικότεροι τομείς της θα περάσουν στα χέρια των πολυεθνικών. Και, ακόμα πιο προφανώς, για να γίνει αυτό είναι απαραίτητο να ξηλωθεί κάθε κοινωνική προστασία στον εργασιακό τομέα. Εάν σε αυτόν τον στόχο προσθέσουμε και αυτόν του δόκτορα Σόιμπλε, που θαρρώντας πως το «έργο» του της επιβολής της λιτότητας στην Ένωση θα «γράψει Ιστορία», τότε το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό. Το πρόβλημα, προς το παρόν, είναι πως τις «εκρήξεις» τις βιώνουμε στα σπίτια και στους χώρους εργασίας μας. Και οι δανειστές, στα υψώματά τους και με τα… κιάλια στο χέρι, παρακολουθούν απολαμβάνοντας τα αποτελέσματα της πολιτικής τους. Μέχρι πότε;
**********
Τρελαίνοντας τους φτωχούς
Οι πλούσιοι… πέρα βρέχει
Κάνοντας «ταμείο» στο τέλος της χρονιάς, μια ακόμη είδηση δεν θα πρέπει να περάσει στα ψιλά. Οι κροίσοι, λέει το ρεπορτάζ, του πλανήτη, αύξησαν μέσα στο 2016 την περιουσία τους κατά 237 δισ. δολάρια. Για να έχουμε μέτρο σύγκρισης, το ΑΕΠ της Ελλάδας είναι περίπου 170 δισ. δολάρια. Αντί σχολίου, θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από ένα έργο που παρακολούθησα πρόσφατα. Πριν λίγες ημέρες είχα την τύχη να παρακολουθήσω μια σπουδαία παράσταση, τη Φαύστα του Μποστ σε σκηνοθεσία της Μάρθας Φριτζήλα, στο θέατρο Προσκήνιο στην Αθήνα. Το απολαυστικό έργο του Μέντη Μποστατζόγλου, που σε δεκαπεντασύλλαβο αποδομεί από τη γλώσσα της προ-Χούντας εποχής έως τα στερεότυπα της αστικής κοινωνίας. Εκεί, σε μια αποστροφή της, η χαμένη κόρη της ηρωίδας, το Ριτσάκι, εξηγεί ποιο είναι το καλύτερο οικονομικό σύστημα, στο οποίο, οι πλούσιοι δεν θα πληρώνουν φόρους, ενώ τα βάρη όλα θα πρέπει να σηκώνουν οι φτωχοί. «Μόνο ο φτωχός που δίνει, αισθάνεται μιαν άσβηστον χαρά δια να πλουτίνει Κι αυτή η τάση προς τα μπρος, η τάσης της ανόδου, αποτελεί αλάνθανστο στοιχείο της προόδου Γνωρίζων πως ο πλούσιος αμέριμνος περνάει, θα κάνει παν το δυνατόν κι αυτός για να πλουτάει Κι έτσι, με πλούσιους πολλούς, φτωχούς δε ελαχίστους, περνούν οι άνθρωποι καλώς, εις ώρας ευχαρίστους». Ενώ λίγο πιο κάτω, όταν ο πατέρας την ψέγει καθώς η άποψή της αυτή είναι άδικη για τους φτωχούς, εξηγεί τη σκέψη της: «Καθόσον, κάθε πάμπτωχος, ανόητο θα βρίσκει, να κάνει υπεράνθρωπους αγών δια να πλουτίσκει. Γιατί να γίνω πλούσιος, θα σκέφτεται καθένας, δια να πληρώνω εισφοράς, εν γένη ηυξημένας; Αντί να γίνω πλούσιος, να δίνω περισσότερα, χίλιες φορές θεόπτωχος, που να δίνω λιγότερα. Γι’ αυτό σας λέω, ο φτωχός, τότε θα προοδεύει, αν βλέπει πως τον πλούσιο το κράτος τον βραβεύει. Η μόνη σίγουρη οδός παραγωγής ευπόρων, είν’ να τρελάνουν τους φτωχούς με δυσβαστάκτων φόρων. Διότι, δια να βγει ο φτωχός απ’ τον κλοιόν ετούτον, θα προσπαθήσει σύντομα να αποκτήσει πλούτον». Βρε, μήπως και οι δανειστές έχουν το έργο του Μποστ στο μυαλό τους όταν γράφουν το ένα πίσω από το άλλο τα μνημόνια στις πλάτες μας;
*λωτοφάγος