Ταξιδεύοντας σε μια χώρα αλλεπάλληλων διαπραγματεύσεων,
χειμαζόμενοι στη γαλέρα των μνημονίων και των αμνημόνων
Στην αυλή του Σόιμπλε
Σαν να λέμε, στην κόλαση…
Μία κινέζικη παροιμία λέει πως, εάν εύχεσαι να είχες έναν ελέφαντα, θα πρέπει να γνωρίζεις που θα τον βάλεις.
Η δήλωση του δόκτορα Σόιμπλε για το ενδεχόμενο αποχώρησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου από το πρόγραμμα, ενώ μοιάζει να άρει ένα σοβαρό αδιέξοδο, μας ωθεί ακόμα βαθύτερα σε ένα ευρύτερο.
Γιατί, όπως έχουμε επαναλάβει, επτά χρόνια -σχεδόν- μετά την έλευση του Ταμείου σε ευρωπαϊκά εδάφη, ακόμα και εάν φύγει, θα είναι σαν να μην έφυγε ποτέ. Άλλωστε, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, ο ESM που λέει ο… απλώς λαός (που έδωσε προσφάτως και τις «ελαφρύνσεις» για το χρέος), για την κάλυψη αυτού του κενού ετοιμάζεται πυρετωδώς από την στιγμή που γεννήθηκε.
Έτσι, όταν ο Γερμανός επισημαίνει πως, στην περίπτωση αποχώρησης του ΔΝΤ από το ελληνικό μνημόνιο «θα πρέπει οι Ευρωπαίοι να επιβάλλουν όσα συμφωνήθηκαν σαφώς πιο αποτελεσματικά», δεν κάνει απλώς μια δήλωση για το… καλό της χρονιάς.
Ουσιαστικό στρώνει τον δρόμο για την τελευταία (;) πράξη του σχεδίου του, που δεν είναι άλλη από την έξοδο της χώρας από το κοινό νόμισμα, με τους όρους της Γερμανίας. Δεν είναι καν μυστικό.
Γι’ αυτό και, ότι κι αν επιφυλάσσει το μέλλον και οι δανειστές, κυβέρνηση, αξιωματική και η όποια αντιπολίτευση θα πρέπει από εδώ και στο εξής να μιλάνε καθαρά για τη στάση τους απέναντι σε αυτό που μοιάζει να πλησιάζει.
Γιατί στο παγόβουνο έχουμε πέσει εδώ και χρόνια. Όμως απ’ ότι φαίνεται, μετά τον πνιγμό, φλερτάρουμε και με την πυρά…
***
Καθάρισε τη θέση σου
Μ’ αυτή σου την κατάσταση…
Οι εξελίξεις στη διαπραγμάτευση, και ειδικά όσα συμβαίνουν… παραλλήλως, αποκαλύπτουν ένα αδιέξοδο, που για να προσπεραστεί χρειάζεται ένα «θαύμα».
Εξηγούμαι. Η αξιολόγηση παραμένει κολλημένη, παρά τις συνεχείς αισιόδοξες κυβερνητικές δηλώσεις, παρά την διαφαινόμενη (αδύναμη) διεθνή υποστήριξη σε συγκεκριμένους τομείς, παρά την «θέληση όλων των πλευρών για θετική έκβαση της διαπραγμάτευσης».
Από τη στιγμή που ο ίδιος ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δέχτηκε να βάλει στο τραπέζι την έξοδο του ΔΝΤ από το πρόγραμμα (ως παρατηρητής, διότι έτσι κι αλλιώς δεν συμμετέχει οικονομικά), μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να επιτευχτεί θετικό αποτέλεσμα στην παρούσα φάση, με την παρουσία του.
Ωστόσο, παρά τα ευχολόγια του Μεγάρου Μαξίμου, σε μια τέτοια περίπτωση, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν μία σειρά από ζητήματα.
Για αρχή, εκείνο το «πιο αποτελεσματικά» της εφαρμογής του προγράμματος. Όπως και εκείνα τα πρωτογενή πλεονάσματα που οι σκληροπυρηνικοί βορειοευρωπαίοι θέλουν να πιάνουμε για χρόνια, έως ότου αποφασίσουν (μετά από χρόνια) εάν θα μας τα μειώσουν. Όπως, επίσης, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και η άρνηση των δανειστών για περαιτέρω και ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους.
Και εκείνο που αναμένεται να γίνει καθαρότερο το επόμενο διάστημα, είναι πως ο νεότερος εταίρος μας, ο ESM που λέγαμε, είναι εξίσου σκληρός όσο και το ΔΝΤ. Εάν όχι σκληρότερος, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός πως και εκεί ηγεμονεύει η Γερμανία, κατέχοντας περίπου το ένα τρίτο σε ψήφους. Για να μην υπολογίσουμε και τους δορυφόρους της…
Μπρος γκρεμός. Πίσω ρέμα. Άλλη έξοδος;
***
Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
Για την εμπειρογνωμοσύνη μην παίρνεις όρκο
Η διαδικασία της Διάσκεψης της Γενεύης για το Κυπριακό δεν κατέρρευσε. Παρά τα επισφαλή βήματα που έκανε και παρά το ασταθές κλίμα, η διαπραγμάτευση (φέρεται να) παραμένει ζωντανή. Η στάση της Τουρκίας όμως αποκαλύπτει κατά πόσο το σημείο, στο οποίο έφτασαν, γίνεται σεβαστό.
Η δήλωση του σουλτάνου Ερντογάν πως «η Τουρκία θα παραμείνει για πάντα στην Κύπρο», η άλλη πως «οι Έλληνες το έβαλαν στα πόδια από τις διαπραγματεύσεις», καθώς και οι… αγριάδες του υπουργείου Εξωτερικών για τα 28 ελληνικά νησιά και το σχέδιο κατοίκισής τους, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.
Βέβαια, η κατάθεση χαρτών, η συζήτηση της ασφάλειας και των εγγυήσεων, και η ίδια η παρουσία της Τουρκίας στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης θεωρούνται πράγματι πρόοδος. Γι’ αυτό και ο ενθουσιασμός του ΟΗΕ.
Όμως ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, για τη Γενεύη ήταν απλώς ο ηγέτης της ελλαδικής πλευράς, ο επικεφαλής της μίας κοινότητας. Αυτό το γεγονός ήταν από τις μεγάλες επιτυχίες της Τουρκίας, και ήττες της Κύπρου.
Έτσι ο Ερντογάν, με τις άλλες της επιτυχίες ανά χείρας, σε Συρία, Μέση Ανατολή, προσφυγικό και αλλού, θα περιμένει την Ευρώπη για να καθίσουν μαζί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Και θα αφήσει το Κυπριακό να το… καλλιεργούν εμπειρογνώμονες.
*λωτοφάγος
