Ημερολόγιο Λωτοφάγου

«Ψάχνοντάς τα» με τους θεσμούς – Ή κρύβοντας ό, τι έχει μείνει
Η μία μετά την άλλη… πίστα της διαπραγμάτευσης ολοκληρώνονται, και σύντομα η χώρα μας θα περάσει στον τελικό. Και σε αντίθεση με τα ευγενή αθλήματα, σε αυτό της κρίσης, κάθε φορά που περνάμε στον τελικό δεν είναι για καλό.
Η διαπραγμάτευση για τη δεύτερη αξιολόγηση έχει κρατήσει για μήνες. Οι διεθνείς επαφές επίσης, έχοντας φέρει κάποια αποτελέσματα, αλλά όχι στην καρδιά των προβλημάτων. Η πολιτική διαπραγμάτευση, ή ό, τι αυτό σημαίνει, έλαβε κατά κάποιο τρόπο χώρα την Παρασκευή στη Μάλτα. Εκεί που η Μέρκελ είπε στον πρωθυπουργό «βρείτε τα με τους θεσμούς».
Σύντομα, στην ανανεωμένη έδρα του Eurogroup, η χώρα μας (μέσω του υπουργού Οικονομικών) θα χρειαστεί να πάρει μία θέση. Η οποία, είτε έτσι είτε αλλιώς, θα σημαίνει πολλά για το άμεσο μέλλον.
Η κριτική είναι εύκολη. Όπως και οι κούφιοι ηρωισμοί. Τις ώρες αυτές θα πρέπει όλοι να μιλήσουν καθαρά. Μέχρι ποιο σημείο μπορούμε να φτάσουμε ώστε να μην δεχόμαστε να μην υποχωρήσουμε ούτε σημείο παρακάτω;
Και ουσιαστικά, υπάρχει τέτοιο;
***
Οχι και τόσο Ουτοπία – Ντόναλντ και Μίκι
Πριν από μόλις λίγες ημέρες, ήταν μία υπόθεση με την οποία όλοι γέλαγαν. Κάποιοι μπορεί να γελάνε ακόμα και σήμερα, αλλά αυτό που συμβαίνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι εξόχως σοβαρό, και είναι αδύνατον να περιοριστεί γεωγραφικά εκεί.
Μόνο τις πρώτες δέκα ημέρες του στην προεδρία των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ έχει υπογράψει τουλάχιστον 20 προεδρικά διατάγματα. Και για τους Αμερικανούς, η μέθοδος αυτή της διακυβέρνησης, θεωρείται εξίσου εκτάκτου ανάγκης όπως και για της χώρα μας. Προεδρικά διατάγματα και ντιρεκτίβες που έχουν ήδη ανατρέψει τις ζωές δεκάδων, τουλάχιστον, εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, εάν όχι και περισσότερων.
Την Παρασκευή, αποφάσισε πως η συμφωνία του προέδρου Ομπάμα με το Ιράν δεν του αρέσει, και επέβαλλε κυρώσεις που συνοδεύτηκαν από μερικές ακόμη μεγαλόστομες και απερίσκεπτες δηλώσεις, ενώ αμερικάνικες δυνάμεις αναπτύχθηκαν στα ανοικτά της θάλασσας της Υεμένης «για να προστατεύουν τις θαλάσσιες διελεύσεις». Την προηγούμενη ημέρα είχε κλείσει το τηλέφωνο στα μούτρα του πρωθυπουργού της Αυστραλίας λέγοντας του πως «δεν είναι μια καλή ημέρα». Γράφτηκε στα κοινωνικά δίκτυα επίσης ως αστείο, τι θα σκεφτόταν ο Γουόλτ Ντίσνεϊ εάν ήξερε πως ένας Ντόναλντ (Τραμπ) και ένας Μίκι (Πενς) κυβερνούν τον κόσμο;
Εργο, σίγουρα, πολύ θλιβερότερο από όσο κανένας θα μπορούσε να φανταστεί…
***
«Η Ευρώπη μας» – Ευχή και κατάρα
Μόνο η παρουσία ενός ανθρώπου όπως ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα μπορούσε να κάνει αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση να φαίνεται «συμπαθητική» στα μάτια κάποιου αντικειμενικού παρατηρητή. Και προς ώρας, αυτή η Ένωση μοιάζει να έχει περίσσεμα αντοχής.
Στη χθεσινή Σύνοδο Κορυφής στη Μάλτα, από τις ειδήσεις σε ελληνικό και διεθνή τύπο, ξεχείλιζε η «ενότητα» και η «αγωνία» για τις τύχες της Ένωσης, ειδικά με έναν πολιτικό σαν τον Τραμπ απέναντί της.
Μάλιστα, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου μίλησε για την «Ευρώπη μας». Ποιος; Ο ίδιος που το καλοκαίρι του 2015 έλεγε στη χώρα μας «the game is over».
Μία Ένωση που δεν έκανε τίποτα για να αντισταθεί στην άλωση χωρών από την οικονομική κρίση και τους οικονομικούς δολοφόνους, αντίθετα την υπερθεμάτισε κερδίζοντας υπέρογκα ποσά. Μία Ένωση που έκανε ελάχιστα για το προσφυγικό, και τα περισσότερα για να αποφύγει όσο το δυνατόν τα αποτελέσματα της πολιτικής της.
Η ίδια η ζωή είναι γεμάτη δίπολα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι με τους άλλους». Η τύχη μας είναι πραγματικά μαύρη, να ζούμε σε έναν τόσο όμορφο κόσμο, και να τον έχουμε πετύχει σε τόσο άσχημη φάση του.
Βέβαια, πάντα, μα πάντα, υπάρχει το απροσδόκητο. Εκείνο που «δεν το βλέπεις να έρχεται». Κι αυτό δεν είναι πάντα για κακό. Ή μάλλον καλύτερα, ίσως το κακό να το έχουμε ήδη γνωρίσει…
*λωτοφάγος