Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Γενναία βήματα
Σε νεκροταφείο δεσμεύσεων
Τέτοια βήματα γράφεται πως πιέζεται να κάνει η κυβέρνηση για να επιτευχθεί η συμφωνία με τους δανειστές, με πολλούς να υποστηρίζουν πως αυτή έχει κλείσει και σήμερα απλώς ζούμε την… παρουσίασή της.
Ετούτα τα γενναία βήματα, πάλι κατά τα γραφόμενα και τα… δηλούμενα ακόμα και από υπουργούς της κυβέρνησης, περιλαμβάνουν την παραχώρηση των μισών, σχεδόν, μονάδων της ΔΕΗ, όπως και το 17% της ίδιας της εταιρείας που θα περάσει στο νέο υπεταμείο ιδιωτικοποιήσεων.
Μία τέτοια απόφαση θα οδηγούσε, λέει, στην ελάφρυνση των απαιτήσεων για τα εργασιακά. Τα εργασιακά, τα οποία -υποτίθεται- πως χρειάζονται σημαντικές μεταρρυθμίσεις για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας για να έρθουν επενδύσεις, όπως αυτές που θα προσελκύσει η ΔΕΗ (ή η Fraport).
Είναι πια τέτοια η περιγραφή της πραγματικότητας, που αρκεί απλώς η περιγραφή της για να εξοργιστεί κανείς, όχι απλώς με τις απαιτήσεις των δανειστών, αλλά με τον σκοτάδι στο οποίο βαδίζουμε και πλασάρεται, από όλο -σχεδόν- το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα ως «ξέφωτο».
Εκείνο που «διαρρέει» των διαπραγματεύσεων, και κάνει λόγο για «θυσία» της ΔΕΗ για τα εργασιακά, θα πρέπει να βρει την απάντησή του στις προηγούμενες αξιολογήσεις, ακόμα και προηγούμενων κυβερνήσεων. Τότε που σειρά δεσμεύσεων, που είτε σήμερα έχουν υλοποιηθεί είτε πρόκειται, έχουν έρθει και έχουν ξαναέρθει στη διαπραγμάτευση. Και κάθε φορά, οι κυβερνήσεις κάνουν κάποια «ανταλλαγή», ή άλλες φορές αναγκάζονται να δεχθούν κραυγαλέα αιτήματα.
Έτσι, λίγο καιρό μετά, σε κάποια επόμενη αξιολόγηση, και πιθανότατα σε κάποια επόμενη κυβέρνηση, η παλιά απαίτηση που οι δανειστές «μάζεψαν», επιστρέφει πιο ζωντανή από ποτέ.
Μία συνεχής επανάληψη ενός θρίλερ, που τις περισσότερες φορές καταλήγει στο κρεβάτι του Προκρούστη μέρος του πληθυσμού, πανηγυρίζοντας επειδή αποφύγαμε το στήσιμο στο απόσπασμα. Για λίγο ακόμα…
Πώς “πετούν” τα αεροδρόμια
Χωρίς φτερά
Σύμφωνα με το επιχειρηματικό ρεπορτάζ, η Fraport, η εταιρεία που, όπως προβλέπει το μνημόνιο, αναλαμβάνει τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας για τα επόμενα 40 χρόνια, έλαβε τελικά δάνειο ύψους 1 δισ. ευρώ.
Έτσι, η ιδιωτικοποίηση δομών στρατηγικής σημασίας για ένα κράτος, όπως τα αεροδρόμια, για την οποία «φωνάζουν» καιρό τώρα εκείνοι που τα απαξίωσαν τις προηγούμενες δεκαετίες, προχωράει σήμερα κανονικά από εκείνους που τα τελευταία χρόνια διαμαρτύρονταν για την εκποίησή τους.
Βέβαια, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει πως τα κεφάλαια της εταιρείας, ουδόλως έρχονται από το πορτοφόλι της. Αντιθέτως, κοινοπραξία τραπεζών, με ελληνικούς και ευρωπαϊκούς εκπροσώπους, αναλαμβάνουν να την χρηματοδοτήσουν.
Παράλληλα, τις προηγούμενες ημέρες, πλήθος αδιάψευστων δημοσιευμάτων έκαναν λόγο για δάνεια με εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου.
Δηλαδή, το ελληνικό Δημόσιο θα «ξεφορτωθεί» στρατηγικής σημασίας υποδομές παραχωρώντας τες σε γερμανική κρατική εταιρεία, με ελληνικές και ευρωπαϊκές τράπεζες να την δανείζουν, «κρατώντας» την εγγύηση πως, σε κάθε περίπτωση, οι Έλληνες φορολογούμενοι θα βάλουν πλάτη.
Εάν αυτό λέγεται «ελεύθερη οικονομία», τη στήλη μου σας τη γράφω από το διαστημόπλοιο Βόγιατζερ στα όρια του διαστήματος, όπου ο καιρός είναι νεφελώδης και το κλίμα τροπικό…
*********
Φιέστα στους σαράντα βαθμούς
Ποιητική αδεία
Ένας στίχος σε ένα τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου από το μακρινό 1979 (καθώς και κάποιο ραδιόφωνο που ου το θύμισε), μου γέννησε μιαν ερώτηση για τα χθεσινά εγκαίνια που πραγματοποίησε ο πρωθυπουργός στην Αμαλιάδα, στο μουσείο «Νίκου Μπελογιάννη».
«Μπορεί κανίβαλος ποτέ ωχ αμάν αμάν να εκπροσωπήσει τάχα
όλους τους φίλους τους παλιούς ωχ αμάν αμάν που έχει στη στομάχα».
Και μιας και του λόγου μου δεν πιστεύω πως μπορώ να απαντήσω σε ένα τόσο βαρύ και φορτικό ερώτημα, σαν συμβουλή έστω, καταφεύγω σε μία του Κωνσταντίνου Καβάφη.
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες».