Το αναπάντεχο
Κόστος της συμφωνίας
Ο υπουργός Εσωτερικών, πρώην Ενέργειας και Περιβάλλοντος, διαφωνεί με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ αλλά την ψηφίζει. Ο υπουργός Άμυνας, πριν λίγο καιρό, διαφωνούσε με την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά, έφτασε «μέχρι την παραίτηση, αλλά την ψήφισε.
Ο υπουργός Οικονομικών, λίγους μήνες νωρίτερα σε προηγούμενη αξιολόγηση, απειλούσε με παραίτηση εάν το αφορολόγητο πέσει κάτω από τις 8.900 ευρώ. Σήμερα, η συμφωνία φέρεται να κλείνει με ένα αφορολόγητο στα 6.000 ευρώ. Και θα την ψηφίσει.
Το ποια θα είναι η συμφωνία, αργά ή γρήγορα, θα το μάθουμε και θα το καταλάβουμε. Άπαξ και υπάρξει δεν θα μείνει για πολύ στο σκοτάδι που την κάλυπταν οι διαπραγματεύσεις. Οι διαρροές, όπως έχουμε επαναλάβει από αυτήν εδώ τη στήλη, κινούνται απλώς στο πλαίσιο της «επικοινωνιακής διαχείρισης».
Όμως αυτό που αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα του, τόσο στην πολιτική ζωή του τόπου, όσο και στην ψυχολογία των πολιτών, είναι ο τρόπος που η συμφωνία θα έχει επιτευχθεί.
Διότι, είναι κάτι παραπάνω εξοργιστικό για τους πολίτες, την ώρα που η κυβέρνηση επιχειρεί να διαπραγματευτεί, ή έστω αυτό υποστηρίζει διεθνώς, να εμφανίζεται η αντιπολίτευση να πιέζει συνεχώς «να κλείσει η συμφωνία». Μία τέτοια στάση όχι μόνο δεν βοηθάει τις όποιες ελληνικές θέσεις, αλλά στηρίζει ευθέως εκείνες των δανειστών που πιέζουν για το ίδιο.
Από την άλλη, μία κυβέρνηση, υπουργοί και βουλευτές που συνεχώς κάνουν πομπώδεις δηλώσεις «ηρωισμού», και ακολούθως ψηφίζουν σε αντίθεση με όσα διακηρύττουν, δεν δικαιολογείται.
Ως αποτέλεσμα, η κατάσταση πλήττει την ήδη καταρρακωμένη αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, και ελλείψει αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης, δίνει συνεχώς πάτημα στα ακροδεξιά συνθήματα που τους καταδικάζουν συλλήβδην όλους.
Και αυτή είναι μόνο μία από τις πληγές που αυτή, όπως οι προηγούμενες και οι επόμενες «διαπραγματεύσεις» ανοίγουν με τον τρόπο που γίνονται. Και η ευθύνη αυτή δεν μπορεί να μένει αδέσποτη…
************
Τρομοκρατικό
χτύπημα
Στην κοινή λογική
Η τηλεοπτική εμφάνιση ενός πρώην πρωθυπουργού, και μάλιστα περισσότερα από δέκα χρόνια από την τελευταία του συνέντευξη, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Ωστόσο, όσοι περίμεναν να μάθουν κάτι καινούριο από την επανεμφάνιση του Κώστα Σημίτη μάλλον θα απογοητεύτηκαν.
Συνοψίζοντας, έριξε ευθύνες στην κυβέρνηση Καραμανλή για την απογραφή, έριξε ευθύνες στην κυβέρνηση Παπανδρέου για την καθυστέρησή του να ζητήσει βοήθεια από τους Ευρωπαίους, απέρριψε κάθε μομφή για διαφθορά επί θητείας του δια της… πλαγίου και αναγνώρισε ως μόνη σωστή περίοδο στη χώρα, μετά τη διακυβέρνησή του, την περίοδο του πρωθυπουργού Παπαδήμου. Του μόνο δοτού πρωθυπουργού στη σύγχρονη ιστορία της χώρας.
Εάν κάτι θα πρέπει να κρατήσει από αυτή την συνέντευξη κάποιος, είναι μάλλον το… σπαρακτικό μήνυμα για εκλογές, το οποίο ταυτίζεται με το πάγιο αίτημα της αντιπολίτευσης, και το απύθμενο θράσος.
Η Κώστας Καραμανλής, τουλάχιστον, ο έτερος πρώην πρωθυπουργός των τελευταίων ετών, σιωπά εδώ και χρόνια. Πιθανότατα γνωρίζοντας πως εφόσον μιλήσει, είναι πιθανόν να πρέπει να δώσει και κάποιες εξηγήσεις για τις πολιτικές του. Και το αποφεύγει.
Ο εκπρόσωπος του «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ» ωστόσο, επιμένει να σιωπά για την έντονη διαφθορά που αναπτύχθηκε από συνεργάτες του και αποκαλύφθηκε για την περίοδο που κυβερνούσε, χωρίς αυτό να τον εμποδίζει να τοποθετείται επι παντός επιστητού όποτε το επιλέξει.
Ένα ακόμα δείγμα της ένδειας, καθώς και φυσικά, της έλλειψης στοιχειώδους αιδούς που εδώ και χρόνια χαρακτηρίζει το πολιτικό μας σύστημα…
**********
Περιορισμός
κεφαλαίων
Μόνο για «Έλληνες»
Τον Ιούνιο του 2015, οι τράπεζες έκλεισαν κατόπιν απόφασης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που επί μήνες έβλεπε τα θησαυροφυλάκιά τους να αδειάζουν στο όνομα της «ελευθερίας κίνησης των κεφαλαίων», να πάψει να τους παράσχει ρευστότητα.
Λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα, με τα capital control να χαλαρώνουν κάθε τόσο, αλλά αρκετούς περιορισμούς να παραμένουν, η «ελευθερία» επιστρέφει. Το σημαντικό, για την οικονομική ελίτ της χώρας, είναι πως οι περιορισμοί που έχουν να κάνουν με τα μεγαλύτερα κεφάλαια που «φέρνουν» επενδύσεις στη χώρα, έχουν ελαφρυνθεί ουσιαστικά.
Έτσι, διαβάζουμε στις οικονομικές στήλες πως από τον Ιανουάριο μέχρι τα έσχατα του Μαρτίου, σχεδόν 4 δισ. ευρώ έχουν «πετάξει» από τις ελληνικές τράπεζες. Παράλληλα, η εξάρτηση των τραπεζών από τη ρευστότητα (ELA) αυξάνει εβδομάδα με την εβδομάδα.
Με απλά λόγια, τα «λίγα» λεφτά, αυτά που βρίσκονται στους λογαριασμούς των απλών φορολογούμενων, παραμένουν στις τράπεζες της χώρας και δίνονται με το σταγονόμετρο για να καταναλωθούν εντός της. Τα «πολλά» λεφτά, οι… φορτωμένοι λογαριασμοί, χωρίς κανένα πρόβλημα τα μεταφέρουν στο εξωτερικό.
Τώρα αυτό πως λέγεται Ανάπτυξη; Και εάν ναι, τότε τίνος;
*λωτοφάγος
