Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Η αξιολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου
(Καλά, εντάξει, όχι μόνο ενός…)
Η επιστροφή της τρόικα μπορεί εδώ και λίγες ημέρες να είναι γεγονός, οι διαπραγματεύσεις να βρίσκονται σε εξέλιξη στις σουίτες του Χίλτον, όμως η βεβαιότητα που σιγά-σιγά δείχνουν άπαντες για την έκβασή της μάλλον… αδυνατίζει τον όρο «διαπραγμάτευση».
Το δόγμα «να τελειώνουμε», μπορεί να παίρνει άλλοτε «την Κυριακή» ως κατάληξη και άλλοτε τα τέλη Μαΐου. Όμως μετά και τις χθεσινές επαφές της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας με τους δανειστές, όπου λύθηκαν τα «μεγάλα ζητήματα» και έμειναν ανοικτά «ορισμένα διάσπαρτα θέματα», μένουν να… καθαρογραφούν τα κείμενα, και έπειτα να μετουσιωθούν σε νομοσχέδια.
Προ εβδομάδας γράφαμε από αυτή εδώ τη στήλη για το περίφημο «παράλληλο πρόγραμμα» που εσχάτως ακούγεται πως ορέγεται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και οι επί της Ευρώπης… συγγενείς του. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι εύλογο.
Εδώ και αρκετά μεγάλο διάστημα, ένα από τα σημαντικά σημεία τριβής κατά τη διαπραγμάτευση αποτελούν οι «προληπτικές» απαιτήσεις του Ταμείου, ώστε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα. Τόσο από τους Ευρωπαίους (για το χρέος), όσο και από την ελληνική κυβέρνηση (για τα επιπλέον μέτρα στο συνταξιοδοτικό και το φορολογικό).
Όλα αυτά για να δεχτούν οι Αμερικανοί να συμμετάσχουν στο παρόν πρόγραμμα, απαίτηση που έχουν οι Γερμανοί.
Σήμερα, με τα μέτρα να έχουν προσυμφωνηθεί και να ετοιμάζονται να γίνουν νόμοι του κράτους, η συζήτηση ανάβει για ένα ακόμα πρόγραμμα, ξεχωριστό, με το ΔΝΤ.  Διάολε, τότε γιατί τόσο καιρό ζητούνται τα προληπτικά μέτρα; Και γιατί να τα λάβει η ελληνική κυβέρνηση;
Και τέλος, έως πότε θα παίζουμε τις κουμπάρες με τους οικονομικούς δολοφόνους;
********
Μια κοινωνία στο στόμα του λύκου
(ή αλλιώς, στο φούρνο με πατάτες…)
Την ώρα που οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, στην Ευρωβουλή αποφάσισαν να ασχοληθούν και με το ελληνικό ζήτημα. Και μάλιστα, μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί και ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο επικεφαλής του πιο αντιδημοκρατικού ευρωπαϊκού θεσμού. Τα όσα ειπώθηκαν εκεί δεν έχουν ιδιαίτερη αξία, καθώς ακούστηκαν και πάλι κυρίως ευχές και ευφυολογήματα. Ίσως να κρατούσαμε την παραδοχή του Μοσκοβισί, πως οποιαδήποτε έξοδος χώρας από το κοινό νόμισμα θα έφερνε καταστροφή στην ευρωζώνη.
Βέβαια, να σημειωθεί πως οι αποδέκτες ήταν μάλλον οι Γάλλοι. Αλλά ακόμα κι έτσι, η δήλωση αξίζει να κρατηθεί.
Ωστόσο, την ίδια ώρα, από άλλη… θύρα των Βρυξελλών εξερχόταν μία ακόμα έκθεση, που περιγράφει στον υπόλοιπο κόσμο τη ζοφερή κατάσταση που βιώνουν οι πολίτες της χώρας μας εδώ και μια επταετία.
Με τη βούλα της Κομισιόν, στην Ελλάδα περισσότεροι από ένας στους τρεις βρίσκεται υπό την απειλή της φτώχειας, ένας στους πέντε στερείται τα βασικά, ένας στους δέκα αδυνατεί να απολαύσει υγειονομική περίθαλψη.
Μία ακόμη έκθεση που έρχεται να προστεθεί στις τόσες και τόσες που τα επόμενα χρόνια θα χρησιμοποιούνται περισσότερο ως ιστορικά έγγραφα, αφού περιγράφουν πολύ πιο αυθεντικά την κατάσταση απ’ ότι οι… χρυσές πένες των μεγάλων εφημερίδων.
Κι αν τα προηγούμενα χρόνια μπορούσαν όλοι αυτοί να κρυφτούν πίσω από την άγνοια, σήμερα είναι γυμνοί.
Όπως, δυστυχώς, γυμνός βρέθηκε εκτεθειμένος και ο ελληνικός λαός στην σφοδρότερη επίθεση σε εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα που έχει υποστεί στη σύγχρονη ιστορία…
********
Ποτέ την Κυριακή
Ο θάνατος του εμποράκου
Στα νησιά, τα μαγαζιά είναι ανοικτά κάθε ημέρα. Ομοίως σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας και στην επαρχία, τα μικρά μαγαζιά ανοίγουν κατά το δοκούν. Όπως, βέβαια, οι καφετέριες, τα κέντρα διασκέδασης και τα εστιατόρια.
Αρκετές φορές, δε, επιλέγουν να το κάνουν και Κυριακές, στο βωμό πάντα του τουρισμού και της τόνωσης της τοπικής οικονομίας. Αναγκαίο κακό ή όχι και τόσο…
Αυτά όμως συμβαίνουν ήδη στη χώρα μας. Τι νόημα έχει να ψηφιστεί ένας νόμος, και μάλιστα, που ήδη έχει κριθεί αντισυνταγματικός από το Συμβούλιο της Επικρατείας;
Μήπως επειδή τον χρειάζονται τα μεγάλα εμπορικά κέντρα για να σαρώσουν ότι έχει απομείνει από τα μαγαζάκια που ακόμα παλεύουν να διασωθούν, ως σύγχρονοι δον Κιχώτες;
Λέω εγώ, μήπως, γι’ αυτούς κόπτονται οι δανειστές;