Καλή καρδιά
Δανειστική
Τι κι εάν έκλεισε η συμφωνία; Τι κι αν τα μέτρα συμφωνήθηκαν και την επόμενη εβδομάδα παίρνουν την άγουσα για τη Βουλή; Τι κι αν οι αγορές, μπορεί να μην βαράνε νταούλια, αλλά χορεύουν… συρτάκι από τη χαρά τους για τη συμφωνία;
Στην Ελλάδα είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθούμε το ίδιο βαρετό σόου.
Η χώρα μας «σώθηκε» από τους δανειστές επειδή θεωρήθηκε προτιμότερο από το να σώσουν μία ντουζίνα τράπεζες και πολυεθνικές. Έπειτα, ζούμε συνεχώς μέσα σε δύο σπιράλ. Ένα της συνεχούς λιτότητας, υπερφορολόγησης, περικοπής δικαιωμάτων. Και ένα ακόμα, μέσα στη μαύρη τρύπα που γεννά η ένωση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με τις ορέξεις των Γερμανών.
Έτσι, παρότι άπαντες, εκτός ίσως της προηγούμενης κυβέρνησης Σαμαρά, έχουν παραδεχτεί πως το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και θα καταδυναστεύει εσαή την οικονομία, επτά χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο παλεύουμε ακόμη να πάρουμε… κάτι για το χρέος.
(Συνειδητά αφήνω εκτός το περίφημο PSI, καμάρι για μερικούς, που το παρουσιάζουν ως «διαγραφή» χρέους, τη στιγμή που βυθίσανε στην απόγνωση τα ασφαλιστικά ταμεία και τους μικροομολογιούχους.
Γιατί μετά δύο μνημόνια, και λίγους νόμους πριν την «ολοκλήρωση» του τρίτου, οι δανειστές επιμένουν να αρνούνται να ελαφρύνουν το χρέος;
Πόσες ακόμα ματαιώσεις θα πρέπει να ζήσουμε για να καταλάβουμε πως είναι αδύνατον από κάποιον φυλακισμένο, δεμένο με τη θηλιά του χρέους, να πείσει τον δεσμοφύλακα του για χαλάρωση των δεσμών.
Τουλάχιστον, μοιάζει αδύνατο να περιμένει κανείς πως θα το κάνει για την καλή του την καρδιά…
********
Ζούμε μαζί – Πεθαίνουμε μόνοι
Για μια χέρα ανοιχτή
Σε κάθε περίπτωση, ό, τι κι αν αποφασιστεί για το χρέος και όποτε και να γίνει το Eurogroup που θα βάλει τη βούλα στη συμφωνία, σύντομα η ειδησεογραφία θα… αδειάσει, περιμένοντας ξανά ανάλογες δόξες στην επόμενη αξιολόγηση.
Στο μεταξύ, βιώνουμε άπαντες τις τελευταίες εβδομάδες μία στροφή στην καθημερινότητα, που μερικές φορές σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν γίναμε… Σικάγο.
Γονιός πετάει στα σκουπίδια το παιδί του, άλλος το καίει και το τραυματίζει, τρίτος το τεμαχίζει. Άνδρας ναρκώνει και βιάζει γυναίκα, άλλος την κρατά σε ομηρεία, κάποιος ακόμα σκοτώνει άλλον ημέρα-μεσημέρι για ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Η κατάσταση στην κοινωνία μοιάζει, σύμφωνα με τον καθρέφτη των ΜΜΕ τουλάχιστον, να χειροτερεύει ημέρα με την ημέρα. Ωστόσο, καλό θα είναι να έχουμε υπόψη μας ένα στοιχείο καθώς… μαθαίνουμε ετούτη τη νέα εποχή.
Δεν ζούμε σε κάποιον εφιάλτη. Κι αν ζούμε, οι ευθύνες του βρίσκονται, μάλλον, στην ακμή του διαδικτύου και των social media, που πλέον αναδεικνύουν και γιγαντώνουν μία είδηση με τελείως ασύμμετρο τρόπο.
Κοινώς, η διαφορά της σημερινής εποχής από την περασμένη, έγκειται στο γεγονός πως έχουμε μεγαλύτερη πρόσβαση στην πληροφορία.
Εάν αυτό το συνδυάσουμε και με την αποξένωση που βιώνουν οι άνθρωποι στις κοινωνίες μας, την απομόνωση με την οποία αντιδρούν πολλοί άνθρωποι στις δύσκολες οικονομικές καταστάσεις όπως η σημερινή, δεν θέλει και πολύ…
Αντιθέτως, πολύ δουλειά θέλει η κατάσταση για να μπορέσουμε να την ανατρέψουμε.
Να κοιτάξουμε τον διπλανό μας με ενδιαφέρον και πραγματική διάθεση να ακούσουμε, να σταθούμε. Να είμαστε παρόντες σε μια δύσκολη στιγμή. Να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες για τον καθένα και την καθεμιά από εμάς να νιώσει πως ανεβαίνει μόνος κάποιο βουνό.
Κι ας έχουμε, ο καθένας, τον δικό του Γολγοθά. Μια χέρα ανοιχτή δεν έβλαψε ποτέ κανέναν…
*λωτοφάγος
