Η συμφωνία έρχεται
Η πολιτική φεύγει
Η περιβόητη και πολυπόθητη, για την πλειοψηφία των κομμάτων της Βουλής συμφωνία με τους δανειστές για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης βρίσκεται… καθοδόν, όπως και τα μέτρα που πρόκειται να ψηφιστούν στο κοινοβούλιο. Στις υπόλοιπες σελίδες θα βρείτε πλούσια ρεπορτάζ για το τι σημαίνουν τα μέτρα και τα… αντίμετρα.
Προκύπτουν όμως εκτός των άλλων και επάνω στην «επανεκκίνηση» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση για την επόμενη ημέρα, δύο συμπεράσματα που προβληματίζουν.
Από τη στιγμή της εκλογής και έπειτα, και ειδικά μετά τον Ιούλιο του 2015, ετούτη η κυβέρνηση υποστηρίζει πως, λίγο-πολύ, ελέω έλλειψης εναλλακτικών λύσεων, είναι αναγκασμένη να εφαρμόσει όσα ζητούν οι δανειστές. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι αναγκασμένη να κυβερνά όπως όλοι οι προκάτοχοί της. Τουναντίον, οι πολίτες, ακόμα και από την μνημονιακή της εκδοχή, συνεχίζουν να έχουν απαιτήσεις για κάτι διαφορετικό
Τι, όμως, το διαφορετικό πρεσβεύει η απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής κριτικής στα όσα επιβάλλονται στην οικονομία και τους πολίτες; Διότι, η όποια κριτική λαμβάνει μικροπολιτικές απαντήσεις, στο πλαίσιο του «ή μαζί μας ή με τους άλλους».
Και από την άλλη, τι είδους μάχη παρακολουθούμε ακριβώς στις οθόνες μας μεταξύ των παλαιών και νέων οικονομικών «μεγάλων», επιχειρηματιών που δίνουν τη θέση τους σε άλλους, σε αυτό το πολύχρονο και τραγικό κάδρο της «διαπλοκής» στη χώρα μας;
Λένε πως η γυναίκα του Καίσαρα θα πρέπει τόσο να είναι, όσο και να φαίνεται τίμια. Το ίδιο, φρονώ, ισχύει και για τη γυναίκα του Νέρωνα…
***
Καλωσόρισμα
Της νέας γκιλοτίνας
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Στην περίπτωση του νικητή των γαλλικών εκλογών, Εμανουέλ Μακρόν, προκύπτει το ίδιο αποτέλεσμα και για τα λίγα λόγια, καθώς ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας φρόντισε επιμελώς να εκμεταλλευτεί το γεγονός πως απέναντί του είχε τον φασισμό της Λεπέν.
Κάπως έτσι κατάφερε να «κρύψει» το ακραία νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά του, που παρά τις δημόσιες αντεγκλήσεις για τα ευρωομόλογα, τον φέρνει πολύ περισσότερα κοντά στη Γερμανία και το δόγμα της λιτότητας.
Η εκλογή Μακρόν, και πολύ περισσότερο η διακυβέρνηση του, θα προσφέρει πολύτιμα συμπεράσματα για την ένδεια επιλογών που έχουν σήμερα όσοι επιθυμούν να προτάξουν μιαν άλλη λύση απέναντι στη συνεχή υποβάθμιση της κρατικής «παρέμβασης» στην αγορά και την οικονομία.
Στην τέχνη και την πολιτική δεν υπάρχει παρθενογένεση. Το πρόγραμμα του Μακρόν και όσων των υποστηρίζουν, και στη χώρα μας, έρχεται από… μακριά. Και, δυστυχώς, υπόσχεται απλώς έναν «γλυκύτερο θάνατο», όπως η περίφημη «γκιλοτίνα» του Μεγάλου μας Τσίρκου.
Εκείνο που θα πρέπει να καταλάβουν οι άνθρωποι του σήμερα, σε όλον τον κόσμο και ανεξαρτήτως εθνικότητας και ιδεολογίας, είναι πως το «πρόγραμμα» των οικονομικών ελίτ δεν θυμίζει σε τίποτα τους στόχους και τις επιδιώξεις των περασμένων δεκαετιών. Η «νέα τάξη», πραγμάτων και μη, είναι η ίδια, η παλιά τάξη σε αναδιάταξη.
Με απλά λόγια, εκτός απροόπτου, το επόμενο διάστημα θα ζήσουμε την ολοκλήρωση δύο παράλληλων «αναδιανομών».
Μία του πλούτου του πλανήτη στους ήδη ισχυρούς και μία εκείνης της φτώχειας στους πιο αδύναμους. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη…
***
Καλή μνήμη
Για τις ζωές που χάνονται (και όχι μόνο)
Μόλις εχθές, άλλα δύο ναυάγια στα ανοικτά της Λιβύης, δύο βάρκες με 200 τουλάχιστον ανθρώπους, καταγράφηκαν στη Μεσόγειο. Σημειώνεται πως, μόνο την Παρασκευή και το Σάββατο, περισσότεροι από 6.000 μετανάστες διασώθηκαν στα εν λόγω διεθνή ύδατα και επέστρεψαν στην αφρικανική χώρα.
Ο καιρός περνάει, και όπως όλοι μπορούμε να διαπιστώσουμε, η μόνη εξέλιξη που εμφανίζει το προσφυγικό είναι το… μειωμένο ενδιαφέρον για την πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, διεθνών και εγχώριων, και κατά συνέπεια των πολιτών που ενημερώνονται από αυτά.
Διότι, μια ματιά στους αριθμούς μπορεί να πείσει τον καθένα πως τα αίτια της εγκατάλειψης αρκετών χωρών συνεχίζουν να συντρέχουν, και χιλιάδες άνθρωποι συνεχίζουν να… συρρέουν προς την Ευρώπη. Ακόμα και σήμερα, που όλοι γνωρίζουν πως το ταξίδι ετούτου είναι κατά πολύ δυσκολότερο.
Στη χώρα μας, όσοι φτωχοδιάβολοι κατάφεραν να περάσουν τα σύνορα, παραμένουν εγκλωβισμένοι και αναγκασμένοι να ζήσουν στο περιθώριο. Κάθε τόσο, μια είδηση για «εντάσεις» μεταξύ μεταναστών ή προσφύγων σε κάποιο από τα στρατόπεδα φιλοξενείας, μια άλλη για πορνεία και εκμετάλλευση άλλων, κάποια τρίτη για κάποιο έγκλημα σε βάρος ενός ακόμη.
Το πιο στενάχωρο, ο ορίζοντας αυτής της κατάστασης φαντάζει μακρύς και βασανιστικός. Και γίνεται χειρότερος, δεδομένης της δυναμικής επανεμφάνισης της ρατσιστικής βίας με πληθώρα περιστατικών το τελευταίο διάστημα.
Καθένας από το μετερίζι του, ας μην ξεχνάμε πως οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν να ζουν και να ελπίζουν.
Ελπίζουν στη ζωή, ελπίζουν σε μια ευκαιρία, και τέλος, ελπίζουν πως εμείς, οι «πολιτισμένοι» θα υψώσουμε «τείχη» στη μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό που διάφοροι, ακόμα, επιχειρούν να διασπείρουν στην ελληνική κοινωνία…
