Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Ταξιδεύοντας σε μια χώρα στα κιτάπια του Σόιμπλε και της Λαγκάρντ, χειμαζόμενοι στη γαλέρα των μνημονίων και των αμνημόνων
Να το Μπάρι… το ποτάμι
Το μέλλον από το παρελθόν
Η διαπραγμάτευση κράτησε μήνες και μήνες. Οι συζητήσεις, οι παρακλήσεις, οι απειλές και οι φοβέρες έρχονταν και φεύγανε, ανάλογα με την πορεία της διαπραγμάτευσης, αλλά και της εφαρμογής των ήδη συμφωνηθέντων. Πριν λίγες ημέρες, η συμφωνία «έκλεισε».
Παρόλα αυτά, σήμερα κρατάμε την ανάσα μας για… καλά νέα από τη σύνοδο των επτά ισχυρότερων οικονομιών του πλανήτη, με την ελπίδα να έρθει μία «λύση» για το χρέος.
Για να αναλογιζόμαστε τι εστί πλέον «λύση», αρκεί μόνο να κατανοήσουμε πως εκείνο στο οποίο πλέον ελπίζουμε είναι να «απλωθούν» τα δάνεια στο μέλλον, ώστε το βάρος για εμάς σήμερα να είναι πιο υποφερτό.
Να πάρουμε δάνειο, δηλαδή, από εκείνους και εκείνες που ακόμα δεν έχουν… εμπλακεί στην οικονομία της χώρας. Πολλοί από αυτούς κι αυτές μπορεί ακόμη να μην έχουν γεννηθεί.
Με ετούτη τη «λύση» μοναχά ελεύθερη, όταν οι δανειστές το αποφασίσουν και ανάψουν το πράσινο φως κι αυτή επιλεγεί , να δείτε που θα την καλωσορίσουμε κιόλας σαν ευχής έργο…
***
Κενό μνημονιακό γράμμα
Όλες οι λέξεις του Συντάγματος
Πριν λίγες ημέρες, η είδηση πως το Ελεγκτικό Συνέδριο «έκοψε» την περικοπή των συντάξεων το 2019 ως αντισυνταγματικές έκανε το γύρο της Ελλάδας. Ομοίως, μία ημέρα αργότερα, το ίδιο συνέβη με το ζήτημα των συμβασιούχων των δήμων και των παρατάσεων των συμβάσεών τους.
Η συνέχεια δόθηκε με την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να χρησιμοποιούν (και) αυτά τα ζητήματα που θίγουν άμεσα και ολοκληρωτικά τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων για τις ασκήσεις μικροπολιτικής.
Μακριά όμως από την πολιτική… χρυσόσκονη, όταν πέφοτουν οι τόνοι, μένει πως το Σύνταγμα της χώρας μοιάζει σε πολλές περιπτώσεις πια αδύναμο να προστατέψει τους πολίτες.
Άλλωστε, ο ίδιος ο πρόεδρος Γιούνκερ έχει τονίσει πως «σε χώρες σε μνημόνιο υπερισχύουν τα συμφωνηθέντα». Τα συντάγματα και το κοινοτικό δίκαιο είναι για… άλλους.
Αυτός είναι ο ζουρλομανδύας στον οποίον μας έδεσαν συγκεκριμένες πολιτικές και πρόσωπα, και σήμερα άλλα πρόσωπα συνεχίζουν να αδυνατούν να μας λύσουν. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά ετούτοι πασχίζουν κιόλας συχνά να μας πείσουν και πως δεν είμαστε δεμένοι.
Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση. Διότι, εύκολα και με ήσυχα βήματα, μπορεί ξαφνικά να δούμε το μνημόνιο να γίνεται παράρτημα του Συντάγματος της χώρας.
Για τώρα και για πάντα…
***
Το ίδιο ψέμα
Μάνα μου Ελλάς
Για μία ακόμα φορά, η χώρας μας και οι εκπρόσωποί της γυρνούν τις αγορές του κόσμου προς αναζήτηση μιας μικρής ελπίδας. Πιστοί στην ιστορία και την ειρωνεία της, γυρεύουμε μιαν ελπίδα απ’ έξω. Είτε από τους «επενδυτές», είτε από τους εταίρους.
Η μοίρα μιας χώρας που επί δεκαετίες, σε ορισμένες περιπτώσεις και αιώνες, αδυνατεί να γευτεί την ικανοποίηση της δικαιοσύνης και την ελευθερία στο όνειρο.
Επιστρέφουμε στο βιοτικό επίπεδο του ’60, αποχαιρετούμε φίλους, παιδιά και εγγόνια ωσάν τη δεκαετία του ’70, παρακολουθούμε τη μοιρασιά της χώρας όπως τη δεκαετία του ’50.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά τον θάνατο του Νίκου Γκάτσου, τα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα γυρνούν και ξαναγυρνούν και στοιχειώνουν το παρόν, αφήνοντας για το μέλλον στο σκοτάδι.
«Και στο παζάρι με πήρες, γύφτισσα μαϊμού»…