Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Χαμένοι στη… διευθέτηση – Από χέρι
Ένα ακόμη «κρίσιμο» Eurogroup, μετά την περασμένη Δευτέρα αποτελεί παρελθόν. Εκτός εάν έγινε κάποιο… θαύμα, ουσιαστικά θετικά μηνύματα για την «ελάφρυνση» του ελληνικού χρέους δεν βγήκαν από τις πύλες του, με το επόμενο ορόσημο να προβάλλει τον ερχόμενο Ιούνιο.
Πλέον, μετά και τη νομοθέτηση των νέων μέτρων (και των υπό αίρεση «αντιμέτρων»), το πρόβλημα των δανειστών επικεντρώνεται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που ζητεί ουσιαστικές δράσεις για την ελάφρυνση του χρέους με σκοπό τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα. Γι’ αυτό και σήμερα όλοι αναγνωρίζουν τις «αξιόλογες» ελληνικές προσπάθειες στις μεταρρυθμίσεις και πιέζουν το Ταμείο να υποχωρήσει.
Η ελληνική κυβέρνηση, θεωρώντας πως οι απαιτήσεις του Ταμείου από τους υπόλοιπους δανειστές την ευνοούν, έχει από καιρό ποντάρει στο… άτι της Λαγκάρντ.  Ωστόσο, όλα δείχνουν πως το αμερικανικό γκανιάν δεν νοιάζεται τόσο για τη νίκη, όσο για τις εντυπώσεις. Όταν, δε, συναντιέται με εκείνο του δόκτορα Σόιμπλε, μοιάζει να πέφτει λιπόθυμο…
Στο δια ταύτα, η δυσκολία που δείχνουν οι Ευρωπαίοι, δηλαδή οι Γερμανοί, να δεχτούν την οποιαδήποτε ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, δεν είναι μαγική εικόνα. Είναι μία πραγματικότητα, η οποία σύντομα θα είναι ξεκάθαρη.
Ακριβώς αντίθετη, δηλαδή, από τη στάση της κυβέρνησης απέναντι σε τούτο τον εμπαιγμό. Με ποιον τρόπο σκοπεύουν στην κυβέρνηση να «επιβιώσουν» από τη γερμανική μπότα που συνθλίβει κάθε ελληνική επιδίωξη;
Διότι, στο Σαρβάιβορ έχουν λιγοστέψει οι θέσεις, έχουν δυσκολέψει τα αγωνίσματα, και στην κυβέρνηση δεν δείχνουν σε… ιδιαίτερη φόρμα. Ή μήπως κάνουν κρυφές προπονήσεις;
********
Αντί (για) ζωή – Τα πρώτα δεν τιμούν τα στερνά
Λίγο-πολύ, είτε από προσωπική εμπειρία, είτε από κάποιο κοντινό ή συγγενικό πρόσωπο, όλοι το γνωρίζουμε. Δεν περίμενε κανείς το υπουργείο Εργασίας για να μάθει πως ζουν σήμερα στη χώρα πολλοί συνταξιούχοι.
Τα στοιχεία, λοιπόν, λένε πως περισσότεροι από ένα εκατομμύριο συνταξιούχοι παλεύουν να ζήσουν με λιγότερα από 500 ευρώ.
Τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας έχουν υποστεί την πιο άγρια καταλήστευση σε ολόκληρη την Ευρώπη, από τα χρόνια πριν την κρίση μέχρι το PSI. Γι’ αυτή την εξέλιξη, όχι μόνον δεν τιμωρήθηκε κανείς.
Σήμερα οι συνταξιούχοι συνεχίζουν να τιμωρούνται. Και το χειρότερο όλων, η τιμωρία τους μοιάζει δίχως τέλος. Κι αυτό μπορεί εξίσου να το καταλάβει ο καθένας, καθώς κανένας από τους κυβερνόντες δεν τολμά να υποστηρίξει πως ετούτα τα μέτρα θα είναι τα τελευταία γι’ αυτούς.
Και πως να είναι, αφού κάθε τόσο ανακαλύπτονται η μία «τρύπα» στα ταμεία μετά την άλλη. Την ίδια ώρα, η ανεργία και η αδήλωτη εργασία φροντίζουν ώστε να μην παίρνει καμία ουσιαστική ανάσα το σύστημα.
Κι έτσι θα συνεχίσουμε να μαδάμε τη μαργαρίτα και… τους συνταξιούχους, μέχρι η μαύρη τρύπα να τους ρουφήξει. Και να πέσουμε από τα σύννεφα…