Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Προβλήματα πρώτου κόσμου – Βρώμικες λύσεις
Ο ένας μετά τον άλλον, οι βασικοί παίκτες του ελληνικού ζητήματος δυναμώνουν το μήνυμά τους για την ανάγκη να συμφωνηθούν «σαφή μέτρα για το χρέος». Μετά το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα φρόντισε εξίσου να το κάνει σαφές, τόσο δια στόματος Ντράγκι όσο και άλλων στελεχών της.
Άλλωστε, είναι τόσες πολλές οι εξελίξεις τις οποίες θεωρείται πως θα πυροδοτήσει μία απόφαση για το χρέος, από τη συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ μέχρι την έξοδο στις αγορές και τη «βροχή επενδύσεων» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, ο παράγοντας «χρήμα» κινητοποιεί τον έναν μετά τον άλλον τους υπόλοιπους παίκτες, για τους δικούς του λόγους τον καθέναν.
Στον αντίποδα, σύμφωνα τουλάχιστον με τη δημόσια στάση του, δεσπόζει ο δόκτωρ Σόιμπλε, οι δορυφόροι του και ο πιστός του πρόεδρος του Eurogroup, που επιμένουν να σφυρίζουν αδιάφορα δίνοντας την αίσθηση «βεντέτας». Δεν είναι, κάθε άλλο, προφανώς και δεν είναι ζήτημα μερικών υπουργών Οικονομικών, είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Είναι, απλώς, θέμα πολιτικής και προσανατολισμού. Και την ώρα που γίνεται λόγος για την συμμετοχή της Ελλάδας στην ποσοτική χαλάρωση, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών έχει ήδη εκφράσει επανειλημμένως το αίτημά του να τερματιστεί η ποσοτική χαλάρωση, την ώρα που ΕΚΤ και ΔΝΤ υποστηρίζουν, όχι μόνο πως θα πρέπει να διατηρηθεί, αλλά και να επεκταθεί.
Συνεπώς, για την «πλευρά Σόιμπλε», όποιοι κι αν συντάσσονται σε αυτήν, η συζήτηση για την ποσοτική χαλάρωση απλώς δεν έχει νόημα. Άλλη μια δομική διαφωνία, μετά από τη διχογνωμία για το κατά πόσο χρειάζονται μέτρα για την αναδιάρθρωση του χρέους, καθώς και για το ύψος και την διάρκεια των πρωτογενών πλεονασμάτων.
Είτε είναι θέμα συμφερόντων, είτε απλώς επιστημονικής άποψης, μεταξύ δύο πλευρών είναι κάθε άλλο παρά θεμιτή, όπως σε κάθε περίπτωση στα δημοκρατικά καθεστώτα.
Εκείνο όμως που προκαλεί, είναι πως ακόμα και με τη λογική των «θυσιών» για την ικανοποίηση των εταίρων και την παραμονή στο κοινό νόμισμα, το «αντίδωρο» που λαμβάνει η οικονομία και οι πολίτες είναι τοξικό.
Και ο αντίκτυπός του στην κοινωνία εκτείνεται από το καλάθι της νοικοκυράς μέχρι το περιεχόμενο της κάλπης…
********
Μαθήματα ιστορίας – Προβλήματα όλου του κόσμου
Πριν λίγες ημέρες στο Μάντσεστερ. Εχθές στην Καμπούλ. Αύριο, ποιος ξέρει. Το σκοτάδι κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στην Ευρώπη, την ώρα που οι Αμερικανοί διατρανώνουν την παρεμβατικότητα τους στη Μέση Ανατολή.
Από την κεντρική πολιτική μέχρι την πολιτική των όπλων, ο Τραμπ σφυρηλατεί με δυναμικά και ατσούμπαλα βήματα τις συνθήκες απομόνωσής του, την ώρα εμπλέκεται όλο και πιο ενεργά, με εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια πωλήσεις όπλων, τόσο σε δυνάμεις που πολεμούν το «Ισλαμικό Κράτος», όσο και σε δυνάμεις που λέγεται πως το χρηματοδοτούν, όπως η Σαουδική Αραβία.
Μέσα σε αυτό το περίγραμμα, δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη επενδύουν και πιστώνονται πολιτικά οφέλη εδώ και καιρό, με τον ακροδεξιό λόγο να κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος. Μια ανάσα από την εξουσία στη Γαλλία στις τελευταίες εκλογές, κατά πάσα πιθανότητα εξουσία στην Αυστρία στις επικείμενες.
Ρατσιστικός και φασιστικός λόγος που ποντάρει στην αγωνία, τον φόβο και τη μισαλλοδοξία, που όταν βρίσκει στόχο, παράγει όλο και περισσότερο μίσος. Μίσος το οποίο εκμεταλλεύονται τα… αραβικά ξαδερφάκια των Ευρωπαίων φασιστών, και έτσι συνεχίζεται η ιστορία.
Η οικονομική κρίση, αλλά το alter ego της, η επίπλαστη ευημερία» σε βάρος άλλων χωρών, έχουν απομονώσει μεγάλο μέρος της Δύσης σε μία θεωρία «περιούσιου λαού». Δυστυχώς, ήταν βέβαιο με μαθηματική, ίσως και με ιστορική ακρίβεια πως κάποια στιγμή, όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα καταλάβουν πως ο υπόλοιπος κόσμος τους έχει καταδικάσει σε συνθήκες Μεσαίωνα. Και πως θα έχουν πρόβλημα με αυτό.
Επίσης ιστορικά, ακόμα δυστυχέστερα, μια δίκαιη αγανάκτηση είναι πολύ πιο εύκολο να την υποκλέψει κάποια νοσηρή, παρά μια υγιής δύναμη. Γεγονός που είναι το ίδιο προβληματικό, είτε καταγράφεται  στην Αρένα του Μάνστεστερ, είτε στην αγορά της Καμπούλ…