Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Μπαλάκι για το άγχος (το δικό μας)
Ο Ιούνιος μπορεί να μπήκε, το καλοκαίρι όμως εμφανίζεται εφέτος εξαιρετικά αναποφάσιστο ως προς την έλευσή του. Εάν πάντως περιμένει τις «καλές ειδήσεις» για την ελληνική οικονομία, μάλλον θα πρέπει να κατεβάσουμε και πάλι τα χειμωνιάτικα. Όσοι πρόλαβαν δηλαδή να τα ανεβάσουν.
Παρά τα ευχολόγια, παρά την (όποια) αισιοδοξία, παρά τις παραινέσεις και τις προτροπές, η 15η Ιουνίου καταφθάνει και -οποία έκπληξης- η «συνολική λύση» για την ελληνική οικονομία μοιάζει αδύνατον να δοθεί.
Αντιθέτως, λαμβάνοντας υπόψη τις πληθωρικές και λαλίστατες δηλώσεις αρκετών εκ των δανειστών, ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς, και δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Τόσο για την ελληνική κυβέρνηση, όσο και για εμάς, τους πολίτες.
Έτσι, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πασχίζει καθημερινά πλέον να κλείσει κάθε παράθυρο συμμετοχής της Ελλάδας στην ποσοτική χαλάρωση, που θα… ελάφραινε σύμφωνα με πολλούς την ελληνική οικονομία, τονίζοντας πως λήψη των μέτρων για το χρέος κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον.
Την ίδια ώρα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κάνει εξίσου «πίσω βήματα», με την Κριστίν Λαγκάρντ να δηλώνει έτοιμη να «δώσει χρόνο» στους υπόλοιπους δανειστές, δίνοντας ουσιαστικά μία σανίδα σωτηρίας στους Γερμανούς για τις επικείμενες εκλογές.
Στο μεταξύ, ο δόκτωρ Σόιμπλε συνέδεσε τις όποιες ελαφρύνσεις για την Ελλάδα ακόμα και με νέο μνημόνιο!
Έτσι, ξεμένουμε με μία… ρημάδα δεύτερη αξιολόγηση να περιμένει το κλείσιμό της, την εκταμίευση μιας δόσης που θα επιστρέψει στους δανειστές, και μια έντονη απογοήτευση από τη στάση των δανειστών. Ακόμα μία δηλαδή.
Κατά πως φαίνεται, και επιβεβαιώνεται ημέρα με την ημέρα, το πλάνο των δανειστών είναι να μας φτάσουν μέχρι την… ολοκλήρωση του τρέχοντος μνημονίου, προσφέροντας μας ακόμα ένα, για την ελάφρυνση του χρέους.
Η υπομονή έχει και τα όριά της. Η ελληνική κυβέρνηση πάλι, μάλλον όχι…
*******
Πρώτη φορά Αριστερά – Με… το δεξί χέρι
Από τη μία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ετοιμάζεται να παρασημοφορήσει τον Νικόλαο Μέρτζο, διορισμένο αντιπρόεδρο της Συμβουλευτικής Επιτροπής της χούντας. Ευτυχώς, η βράβευση αναβλήθηκε λόγω «φόρτου εργασίας» της Προκόπη Παυλόπουλου.
Από την άλλη, ο υπουργός Άμυνας ετοιμάζεται την ερχόμενη εβδομάδα να τιμήσει τη μνήμη του Γιώργου Γρίβα στην Κύπρο, «για τη δράση του μέχρι το 1967». Τον «Διγενή», που μετά το ’67 συνέβαλε τα μέγιστα στη διχοτόμηση της Κύπρου και την τουρκική εισβολή.
Πρόταση-απορία: Γιατί στην κυβέρνηση δεν σκέφτονται να αποκαταστήσουν και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, έστω για την περίοδο προ της δικτατορίας; Σε λίγο μόνον εκείνον δεν θα έχουν «τιμήσει» στο πλαίσιο της «εθνικής συμφιλίωσης».
Και μη χειρότερα…
********
Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα – Κι ένας τρελός παίζει με τα σπίρτα
Η απόφαση του Τραμπ για την αποχώρηση από τη Συμφωνία για το Κλίμα είναι, ακόμα μία, επιβεβαίωση πως όσοι πίστεψαν πως «αφήστε τον να λέει, ούτε τα μισά δεν θα κάνει» πλανώνται πλάνην οικτράν.
Ο Αμερικανός δεν έχει κλείσει ακόμη ούτε ένα εξάμηνο στην προεδρία, και το σίγουρο είναι, πως σύντομα ο πλανήτης θα είναι αγνώριστος. Όχι πως πριν ήταν… κουκλί ζωγραφιστό, αλλά τα όσα έρχονται φέρνουν σύγκρυο.
«Ομπάμα θα λέμε…» ανέφερε ο γράφων πριν από σύντομο χρονικό διάστημα. Και εδώ που τα λέμε, ακριβώς με βάση την εικόνα που είχε ο κόσμος λίγο πριν αναλάβει ο Τραμπ, έναν Τραμπ χρειαζόταν.
Έναν Τραμπ για να σκορπίσει με τις αποφάσεις του τον τρόμο σε ολόκληρο τον πλανήτη, και το σύστημα που τον έχει φέρει προ καιρού στα όριά του, να εμφανιστεί ως σωτήρας.
Και θα εμφανιστεί, να είστε σίγουροι. Σε ποιον από τους εφιάλτες που είναι σε εξέλιξη δεν γνωρίζω, μα κάπου εκεί θα εμφανιστεί…