Ημερολόγιο Λωτοφάγου

Φωτεινά στο τούνελ – Περνούν-περνούν τα προαπαιτούμενα
Τα τελευταία (θεωρητικά) προαπαιτούμενα μέτρα που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση με τους δανειστές για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης έλαβαν την Παρασκευή το «πράσινο φως» στη Βουλή. Όχι, βέβαια, πως είχε κανείς αγωνία για το εάν θα πέρναγαν.
Πλέον, αφού η κυβέρνηση «έπραξε το καθήκον» της απέναντι στα όσα ζητεί η πλευρά των δανειστών, μένει να προχωρήσουν σε υλοποίηση του δικού τους μέρους της κοινωνίας. Έτσι, άλλωστε, υποστηρίζουν και οι κυβερνητικοί βουλευτές. Σε αυτό δε, καλούν τους δανειστές και διάφορες προσωπικότητες, θεσμικές και μη ανά την Ευρώπη.
Εκείνο όμως που, όσο πλησιάζει η ημέρα της συνεδρίασης του Eurogroup φαίνεται με γυμνό μάτι, είναι πως εκείνοι που αποφασίζουν δεν μοιάζουν διατεθειμένοι να πράξουν ούτε το ελάχιστο.
Εάν υποθέσουμε πως πράγματι, αυτή η κυβέρνηση που ορκιζόταν στην καταστροφή τους, έχει βρει το γιατρικό για τα μνημόνια με αυτό που εφαρμόζει, το γεγονός πως οι εταίροι δεν επιθυμούν ούτε «φθηνά λεφτά» να δανείζεται η χώρα, ούτε τις «ανυπόμονες» επενδύσεις που περιμένουν τη χώρα, τι σημαίνει;
Τι σημαίνει να προσπαθείς αδιάκοπα να ικανοποιείς ένα χρέος που λειτουργεί για την οικονομία και το κοινωνικό σύνολο σαν θηλιά που σφίγγει όλο και περισσότερο, και να έχεις  απεμπολήσει κάθε σου όπλο για να πιέσεις εκείνον που το κρατά και επιβάλει την πολιτική του;
Στα όρια της… φιλοσοφίας τα ερωτήματα. Ο προσανατολισμός της χώρας είναι η συμμετοχή στο εθνικό νόμισμα, όπως και της πλειοψηφίας του κόσμου, και οι λύσεις εντός αυτού περιορισμένες. ΤΙΝΑ κάνουμε, που λένε και οι κυβερνητικοί βουλευτές, όπως λέμε There is no alternative.
Όμως, παρότι κάποιοι δείκτες δείχνουν μικρά σημάδια ανάτασης, για τα οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση, στην πραγματική ζωή είναι πολύς ο κόσμος που δεν το βλέπει. Και όπως οδεύει η κατάσταση, με τα βάρη συνεχώς στις πλάτες του, δεν θα το δει σύντομα.
Τόσες θυσίες στο βωμό του Eurogroup, και θεός να ήταν θα έσπαγε…
***
Υπερθέρμανση του πλανήτη – Φασισμός around the world
Το προ ημερών διπλό χτύπημα στην Τεχεράνη, μόλις λίγα εικοσιτετράωρα μετά τις εξελίξεις στον αραβικό κόσμο και τον αποκλεισμό του Κατάρ, έρχεται να «απλώσει» ακόμα περισσότερο την τρομοκρατία, σε μία χώρα που βρίσκεται εδώ και καιρό στο στόχαστρο της Δύσης αλλά μακριά από εκείνο των τζιχαντιστών. Προηγήθηκαν εκείνα στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Μάντσεστερ, στην Καμπούλ επανειλημμένως. Αυτά μονάχα τις τελευταίες ημέρες.
Στις αρχές της εβδομάδας, η απόφαση των χωρών του Κόλπου να απομονώσουν το Κατάρ επέτεινε μία συνεχιζόμενη παγκόσμια κρίση, που εκτείνεται από την οικονομία και φτάνει σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας. Σημειώνεται πως εκτός από τις αμερικανικές κατηγορίες της «υποστήριξης της τρομοκρατίας», οι Καταριανοί κατέχουν σημαντικό ευρωπαϊκό χαρτοφυλάκιο, και ειδικά γερμανικό, με ό, τι αυτό σημαίνει για τον «πόλεμο» που έχει κηρύξει ο Τραμπ στους Γερμανούς.
Χαρακτηριστικό δείγμα του παραλογισμού που παρακολουθούμε, το γεγονός πως ο Αμερικανός Πρόεδρος αποφάσισε προ εβδομάδων να εξοπλίσει τους Κούρδους, ως τους πλέον κατάλληλους για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους, και ακολούθως έκλεισε συμφωνίες για όπλα με τη Σ. Αραβία ύψους όσο το ελληνικό χρέος (!), την ώρα που βοά ο κόσμος πως οι πετρελαιάδες έχουν παίξει σημαντικότατο ρόλο στην άνοδο των ισλαμοφασιστών.
Θέατρο του παραλόγου, δηλαδή…
***
Μακρινοί συγγενείς – Ενα και το αυτό
Ας μην γελιόμαστε, για κανέναν από τους οπλισμένους και τους εμπόρους των όπλων τους δεν υπάρχει ιδεολογική ή θρησκευτική διάσταση σε όσα συμβαίνουν. Στόχος δεν είναι άλλος από την εξάπλωση του τρόμου, για την προώθηση των μεγάλων συμφερόντων, είτε αυτά είναι πετρελαϊκά, είτε τραπεζικά, είτε απλώς η πώληση όπλων και η αποκόμιση τεράστιων κερδών.
Όπως όλα δείχνουν, βρισκόμαστε απλώς σε ένα σημείο της κλιμάκωσης της παγκόσμιας κρίσης, όπου το ένα χτύπημα στην καρδιά της Ευρώπης διαδέχεται κάποιο άλλο στη Μέση Ανατολή, με ενδιάμεσα «ποικίλα» χτυπήματα των δυτικών δυνάμεων, στην προσπάθεια πάντα για την… αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.
Ρομαντικός, το παραδέχομαι, όμως ο πλανήτης έχει μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ ένα ευρύ, μαζικό, παγκόσμιο ειρηνευτικό κίνημα, όπου όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας και ιδεολογίας θα απαιτήσουν -επιτέλους- να πάμε παρακάτω.
Ρομαντικός, επαναλαμβάνω, το παραδέχομαι. Όχι μόνο για την αφεντιά μου, υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι. Κάλιο όμως να οραματίζεσαι έναν κόσμο που ακόμα δεν υπάρχει, παρά να προσπαθείς να χωρέσεις σε έναν κόσμο πεθαμένο.
Και ετούτος έχει σαπίσει τελείως, δεν έχει απλώς υπερθερμανθεί…